W dzień WW. Świętych jawi się przed nami legion szczęśliwych niebios mieszkańców, jaśniejących blaskiem chwały i radości wiekuistej.

Wiersz.

Dwadzieścia lat minęło jak byłem u spowiedzi św[iętej], kiedy jeszcze dobrze mi się powodziło i żyłem bez walki i kłopotów, gdy Bóg się mną opiekował. Będąc w dobrobycie zapomniałem o Bogu. Bóg zapomniał też i o mnie.

Nieraz dają się słyszeć słowa: religia katolicka jest trudną do zachowania. Jej przepisy są ciężkie. Bez wątpienia każdy przepis prawa ogranicza wolność człowieka j stąd już jest czymś ciężkim; bardziej jeszcze, gdy nakazuje coś, do i czego natura nie czuje skłonności, albo nawet odczuwa wstręt i ma skłonność przeciwną.

Na świecie pochmurno, szaro, jakoś dziwnie smutno... Świat jakby żałobą okryty. Z wysokiej wieży wiejskiego kościółka rozlega się głuchy odgłos dzwonu. Odbija się echem w szarych, słomianych strzechach, by mieszkańcy ich szli do Pana nad pany słać gorące modły za dusze zmarłych.

W kilku dawniejszych numerach "Rycerza" podaliśmy wiadomość o dziwnych wypadkach religijnych w Belgii. Były tam podobno w miejscowości Beauraing cudowne objawienia, uzdrowienia i nawrócenia.

Wioska nasza niewielka. Ma ładną starą francuską nazwę, której już młodzi prawie nie rozumieją. Ulubione miejsce ptasząt i wszelkiej zwierzyny polnej, garnącej się z ufnością w pobliże naszych zagród.

Położenie sanatorium, urządzenie i obsługa, wszystko tam bez zarzutu, luksusowe, świetne. I zdawałoby się, że przebywającym tam pacjentom ptasiego mleka chyba tylko brakować może. A jednak...

W dniu 18 bm. przybyły do Neapolu dwie polskie pielgrzymki. Jedna, udająca się na Kongres Eucharystyczny do Buenos Aires, druga do Neapolu na cud krwi św. Januarego, którego święto przypada na dzień 19 września.