Katolik prawdziwy nie ucieka przed życiem. Takim też będzie katolicki ojciec i matka na terenie życia rodzinnego. Świętość rodziców o charakterze społecznym - to drugi postulat katolicyzmu.

Cóż opowiem o mojej matce, wszak ona była zwykłą chrześcijańską matką, jakich wiele, wiele spotykamy w katolickich rodzinach. Wykształcenia nie posiadała, o pedagogii nie miała żadnego pojęcia, posiadała tylko wiarę w duszy i miłość w sercu - wiarę prostą, ale głęboką i miłość ofiarną, gotową do poświęceń. Wierzyła, że ma spełnić wolę Bożą i z miłością poddała się temu Bożemu przeznaczeniu.

Mądrość Boża w odwiecznych swych planach natchnęła ludzkość, aby właśnie u progu noworozpoczętego roku przypomniała sobie o tym podstawowym i przez Dawcę wszelkich łask uświęconym związku, jakim jest - rodzina.

Pan Bóg w Swojej dobroci nieprzebranej raz po raz wzbudza w naszym narodzie postacie wielkie duchem i poświęceniem. Są to jakby drogowskazy na rozstajnych drogach lub jasne latarnie wśród nocnych ciemności.

Znam katolików, którzyby chcieli zburzyć wspaniałą bazylikę św. Piotra, zniszczyć wszystkie arcydzieła sztuki kościelnej, jednym słowem - Watykan obrócić w gruzy. Świetność zewnętrzna Kościoła katolickiego im się nie podoba jako niezgodna, według ich sposobu myślenia, z duchem Chrystusowym.

Owszem, rozumiem co znaczy wielkie słowo: szlachetność. Wiem, co to jest być wielkodusznym, ale znów by nadużywać tych wyrazów i wciąż stawiać je przed oczy nam, ludziom kultury - tego naprawdę nie mogą zrozumieć.

Doprawdy, w wielu wypadkach postępowanie katolików jest wcale niekatolickie. Weźmy pod uwagę, choćby te liczne denuncjacje, oskarżające wielokrotnie bez potrzeby bliźnich. Ileż jest nieraz kłamstwa, powiększania błędów bliźniego, oszczerstwa w takich ustnych czy pisemnych oskarżeniach.

Zależnie od warunków zewnętrznych i nastawienia duchowego czy społecznego tych, dla których i między którymi Kościół prowadzi dzieło Chrystusa, ulega zmianie i sposób pracy apostolskiej, kierowanej wprawną ręką Stolicy Apostolskiej.