W dzień św. Szymona i Judy, a więc w rocznicę swej konsekracji biskupiej, dokonanej lat temu sześć u św. Jana w Warszawie, ogłosił Ojciec Św[ięty] Pius XI, bullę, rozpoczynającą się od słów: Vixdum Poloniae unitas, a określającą nowe granice diecezji polskich, zastosowane do obecnych granic Rzeczyposplitej. Powód do tego podają pierwsze trzy zdania bulli, z których przebija życzliwość dla nas Piusa XI. "Zaledwie cudownie dzięki Opatrzności Bożej, została przywróconą Polsce jedność, po długiej onego katolickiego Narodu pod różnymi rządami rozłące natychmiast powstała tam potrzeba urządzenia nie tylko spraw świeckich, ale także i to przede wszystkim duchownych". Zaczem sprawę nowego rozgraniczenia diecezji obrządku łacińskiego załatwiono w konkordacie zawartym ku niezmiernej radości Ojca Św[iętego], który był "świadkiem i uczestnikiem nieszczęść wojny i radości zmartwychwstania onego wielce szlachetnego Narodu".

Odtąd cała Rzeczpospolita Polska pod względem kościelnym, podzielona będzie na 5 prowincji, które od stolic na czele nich będących arcybiskupów - metropolitów zwać się będą: 1) gnieźnieńska i poznańska, 2) warszawska, 3) wileńska, 4) lwowska i 5) krakowska. Każda prowincja kościelna składa się z pewnej ilości diecezji. Najwięcej z nich, bo sześć, mieć będzie prowincja warszawska, gdyż prócz kościoła metropolitalnego należeć tu będą diecezje: płocka, łodziańska, sandomierska, lubelska i siedlecka czyli podlaska. Pięć diecezji obejmie prowincja krakowska, bo prócz krakowskiej nadto tarnowską, kielelecką, i dwie nowe diecezje, tj. częstochowską i katowicką. Cztery diecezje złożą się na prowincję najstarszą, a więc: gnieźnieńska, poznańska, chełmińska i włocławska. Po 3 diecezje wreszcie mieć będą metropolje: wileńska i lwowska. Do pierwszej z. nich należeć będzie diecezja wileńska, łomżyńska i pińska, do drugiej lwowska, przemyska i łucka.