Z ruin, grzebiących wiekową twą przeszłość, z zatęchłej atmosfery zepsucia, które skaziło dawną twą świeżość, wyłaniasz się nowa, Warszawo...

Przed tobą nie dola uśpionego w piaskach chaldejskich Babilonu ani Romy w promieniach gasnącego słońca, jeno szlak Chrystusowy, wiodący od Kalwarii przez zwycięstwo nad grobem w glorię zmartwychwstania.

Pamiętasz Wielki Tydzień, gdy twe dzieci bezdomne szły na groby Pańskie, długimi szeregami (3), by pić nadzieję... A potem Chrystusa wiodły przez ruiny... (1)

I te śpiewy majowe przy podziurawionych wrażą kulą figurach Matki (4), której wczoraj poniosły na Jasną Górę (2) koronę z ciernia, by jutro zaczerpnąć z Jej Niepokalanego Serca łaskę miłosierdzia...

Na mogiłach poległych w twej obronie - kwiaty, przy grobie Nieznanego żołnierza (5), znów znicz płonie, a w żyjących - ideały tych, co odeszli...

Wiarą Chrystusową i szczerą krwią polską tętni twe życie (6), Stolico, w każdym zaułku, w każdej duszy twego dziecka. Żyjesz, budujesz w pocie, śpiewasz...

Niezłomna, jak przed wieki i dziś natchnieniem bądź naszej Ojczyzny!