w Ostrej Bramie w Wilnie

Apostolstwo Chorych, przeszczepione przed paru laty na grunt polski, znajduje coraz szersze zrozumienie. O, bo chorobą obezwładnionych cierpiących jest mnóstwo. Apostolstwo stara się ulżyć cierpieniom chorych, a przez skierowanie ich myśli ku Bogu, ku Jezusowi cierpiącemu i Matce Najboleśniejszej, nauczyć ich sztuki pożytecznego, wartościowego cierpienia. W tym celu urządza rekolekcje, nabożeństwa eucharystyczne dla tych biednych, często opuszczanych. Poniżej podajemy opis takiego rzewnego nabożeństwa 3-dniowego w Kościele ostrobramskim w Wilnie.

Redakcja.

Przeżywaliśmy niezapomniane dnie, w których wszystkim obecnym w kościele ostrobramskim zdrowym i chorym wiele łez z oczu płynęło.

Kościół przedstawiał wygląd niewidziany dotąd. Cała podłoga założona matami ze słomy, na których stoją nosze szeregami a na noszach i wózkach leżą chorzy, nie mogący się ruszać o własnych siłach, a inni siedzą na fotelach, krzesłach, ławkach.

Jest ich około trzystu - to tylko garstka z tych, których zgłoszono, ale kościół więcej pomieścić nie może. Wszystkie tu stany żebraczka uliczna, oficerowie, ksiądz - cierpienie ich wszystkich zrównało. Sparaliżowani, ułomni garbaci, ślepi, głusi, inwalidzi, chorzy wewnętrzrnie, staruszka 115-letnia, dzieci na rękach matek, młodzi ludzie w najpiękniejszych latach. Ileż niedoli - cierpienia. A na ich twarzach spokój, cisza obok wzruszenia wielkiego niecodziennością chwili i oczekiwanie na te wszystkie liczne obrzędy, które mają stać się ich udziałem. Na niejednej twarzy nadzieja - na wszystkich wiara i ufność. Są i zdrowi dla opiekowania się chorymi, są rodziny, pielęgniarki, lekarze. Nad wszystkim czuwa ks. kanonik Rękas ze Lwowa - dyrektor Apostolstwa Chorych, który to zainicjował w Polsce nabożeństwo dla chorych. Pierwsze przemówienie wygłasza i Mszę św. celebruje ks. Arcybiskup Jałbrzykowski. Księża, chodzą po kościele i spowiadają: tu nachyla się spowiednik nad starcem, a tu znowu zakonnik klęczy przed maleńkim na biało ubranym chłopczykiem, leżącym na wózku, pierwsza jego spowiedź i Komunia Św[ięta], tam spowiada się ksiądz, którego choroba przykuła do fotelu. Następnie ks[iądz] arcybiskup i kilkunastu księży chodzą i wszystkim rozdają Komunię Św[iętą]. Klękają aby móc dać tym, co leżą na noszach. Kilkoro dzieci przystępuje do I Komunii Św[iętej]. Na lilipucim foteliku, okrytym białą chustą, biało ubrana dziewczynka z wianuszkiem na głowie i świecą w rączce, wszystko razem takie małe, że matka bez trudu przenosi i stawia przed kapłanem; drugie maleństwo garbate, a tu znowu dziewczynka, leżąca na noszach, cały czas rączyny złożone, oczy w górę wzniesione, zasypana kwieciem, chwilami zdaje się, że już martwa: tak biała jej twarzyczka. Tam chłopczyk na wózku świecy sam trzymać nie może. Tu jakiś starszy pan z chorymi nogami łka i trzęsie się w płaczu. Tam znów oficer z wiarą wpatruje się w zbliżającego się ku niemu Chrystusa, Który miłośnie idzie do każdego, nad każdym się chyli.

Codzień jest parę kazań, błogosławieństwo każdego chorego Najświętszym Sakramentem, błogosławieństwo przez wkładanie rąk. Codzień przemawia ks. kanonik Rękas, ten, który najlepiej zna niedole chorych, modli się z chorymi głośno, kieruje wszystkim, dla każdego ma czas, miłe słowo, każdego wysłucha.

Przez trzy dni jest ten sam porządek nabożeństw. Chorzy dostali obrazki na pamiątkę. Było święcenie lekarstw, bandaży. Łzy nam zdrowym płynęły z oczu, gdyśmy patrzyli na tę nędzę fizyczną, na te cierpienia, znoszone z cierpliwością i poddaniem się Woli Bożej.

Oni lepiej wierzą, oni bardziej kochają Jezusa, oni są prawdziwymi apostołami. Była ich garstka, a są tysiące takich nieszczęśliwych.

O, wy cierpiący w srogich bólach, nie upadajcie na duchu, nie uskarżajcie się na swą dolę, ofiarujcie swoje cierpienia Jezusowi, bądźcie Jego apostołami. Ciężko wam, jesteście sami, może zapomniani, opuszczeni, wiedzcie, iż cierpliwem dźwiganiem swego krzyża, swej niemocy, w złączeniu z cierpieniami Jezusa i Maryi, możecie dużo, bardzo dużo dobrego zrobić. Możecie być apostołami w swym opuszczeniu, możecie nie tylko sami się uświęcić, ale i wielu grzeszników nawrócić, wielu do Boga doprowadzić - cierpieniem swoim.

Cierpicie - a więc Jezus jest z Wami i Matka Niepokalana.

We wszystkich sprawach, dotyczących Apostolstwa Chorych, zwracać się do Sekretariatu: Lwów, ul. Fredry 3. Sekretariat przyjmuje zgłoszenia chorych, wysyła obrazki, dyplomiki, a co miesiąc listy do chorych - bezpłatnie.