BRONIŁ SWEJ CNOTY

Było to w koncentracyjnym obozie w Dachau. W piękny czerwcowy dzień 1943 r., u wylotu ulicy blokowej natknąłem się na skromnie ubranego, bez czapki stojącego chłopca. Po oznakach doszedłem do przekonania, że to Polak.

- Chłopcze, dlaczego tutaj stoisz? Czy może kogo szukasz? - zapytałem go grzecznie i z uśmiechem.

- Głodny jestem. Dziś jeszcze nic nie jadłem! - odpowiedział.

Żal mi się zrobiło tego młodzieniaszka o lnianych włosach, marnującego się na wygnaniu. Wziąłem go do siebie, nakarmiłem i zapewniłem, że zajmę się nim w przyszłości. Serdecznie się uśmiechnął.

- Dlaczego dostałeś się do obozu? - spytałem go jeszcze.

Żachnął się nieco, popatrzył mi w oczy a potem rzewnie zaczął.

- Pracowałem w Niemczech na gospodarstwie. "Bauer" był na wojnie, więc jego żona kierowała wszystkim. Mieli jedyną, 17-letnią córkę. Z początku wszystko szło dobrze. Pracowałem pilnie. Byli zadowoleni ze mnie a nawet mnie polubili. Po roku służby gospodarz przybył na urlop. Pewnego razu w pokoju moim zauważyłem bukiet kwiatów. Nie wiedziałem, co to ma oznaczać. Po chwili weszła córka gospodarza i po krótkiej pogawędce zaczęła mnie namawiać do złego. "Ojciec - szeptała - nic nie powie, owszem, zgadza się na to!..."

Zawrzało we mnie. Krótko odpowiedziałem: NIE! - i wyszedłem natychmiast.

Za parę dni znów kwiaty w pokoju. Przyskoczyłem do stolika, porwałem książeczkę do nabożeństwa, w której stale nosiłem fotografię mojej mamusi. Z jej oczu wyczytałem wszystko. Flakon z kwiatami rozbiłem, zrezygnowałem z chwili wolnej i poszedłem do pracy. Nazajutrz raniutko gospodarz kazał mi pompować wodę. Stał nade mną jak kat, nie pozwolił na chwilkę spoczynku. "Ja cię nauczę grzeczności dla mojej córki!" - syczał... Sił mi już brakowało. Pęcherze porobiły mi się już na dłoniach, ale z zacięciem milczałem. Na drugi dzień ta sama scena. Gorąco modliłem się w duchu.

Po paru dniach córka gospodarza znów weszła do mego pokoju. Z uśmiechem zapytała, czy spełnię jej życzenie...

Tego było mi już za wiele. Skoczyłem jak ryś i wymierzyłem jej kilka silnych policzków. Zalała się krwią i ze strasznym krzykiem pobiegła do ojca a z nim na policję. Po południu aresztowało mnie Gestapo i przysłano mnie tutaj...

Uścisnąłem mu dłoń i gratulowałem:

- Takich, jak ty, polskich młodzieniaszków trzeba nam więcej! Szczęść ci, Boże!...

("Posłaniec Serca Jezusa")