Wkrótce po ukazaniu się encykliki misyjnej "Rerum Ecclesiae" (1926 r.) bp Guyomar z Jaffna na Cejlonie powierzył kapłanowi swej diecezji ks. Tommaso wykonanie zlecenia papieskiego w sprawie budzenia życia kontemplacyjnego na ziemiach misyjnych. 2 lutego 1928 r. pierwsza grupa mnichów cejlońskich zamieszkała w Thalagathy k. Jaffny, postanawiając oddać się życiu modlitwy i pokuty. 15 sierpnia 1934 r. młoda kongregacja została kanonicznie zatwierdzona pod nazwą Rozarianów (Różańcowych). Teraz rozszerza się, tworząc nowe domy na Cejlonie i w Indiach, W ub.r. otwarto pierwszy klasztor Sióstr Rozarianek.

Cechą charakterystyczną jest nabożeństwo do Matki Bożej Różańcowej. Życie codzienne zakonników przeniknięte jest duchem maryjnym. Wszystkie święta mariańskie obchodzi się b. uroczyście z nowennami i oktawami. Dzień i noc mnisi odmawiają po dwóch różaniec w kościele, zmieniając się co godzinę. Klerycy przed każdą z trzech części brewiarza rozmyślają cząstkę różańca. Wszyscy zachowują codziennie post z wyjątkiem niedziel i świąt pierwszej klasy, a wstrzemięźliwość od mięsa, ryb i jaj obowiązuje stale. Do tego dołącza się wieczyste milczenie z wyjątkiem niedziel, w które można rozmawiać przez dwie godziny.

W pracy zwrócili Rozarianie uwagę na dwa odcinki: na rekolekcje i akcję społeczną. Jedną z potrzeb krajów misyjnych, odczuwaną od dawna, to dać świeckim możność odprawienia rekolekcji zamkniętych. Potrzebie tej udało się zaradzić Rozarianom, którzy zgodnie z regułą - trzymają swój dom otwarty dla ochotników i sami im usługują, nie pobierając żadnej opłaty.

Dom macierzysty w Thalagathy dzięki takiej działalności stał się wielkim ośrodkiem życia katolickiego. Zamiary zakonników są o wiele większe. Chcą rozwinąć po swych klasztorach życie liturgiczne; starają się zorganizować w Indiach i na Cejlonie nabożeństwa eucharystyczne tak, aby w dzień i w nocy, bez przerwy było wystawienie Najśw. Sakramentu w jakimś kościele; dążą do uchrześcijanienia muzyki, malarstwa i architektury.