CZORTKÓW, dnia 15 kwietnia 1936 r. (90-36)

Przed świętami wielkanocnymi zachorował ciężko nasz ukochany tatuś. Wezwany lekarz stwierdził paraliż kiszek. Radził koniecznie oddać chorego do szpitala, bo innego ratunku nie ma. W międzyczasie chory przyjął Wiatyk i Ostatnie Olejem św. Namaszczenie. Choroba wzmagała się coraz bardziej. Chorego odwieziono do szpitala. Tam był prawie konający. Wówczas straciliśmy nadzieję uratowania go. W tak smutnej dla nas chwili udaliśmy się z całą rodziną, z głęboką wiarą do jedynej Lekarki Niebieskiej, Matki Najśw., Która tyle łask innym wyjednała. Modliliśmy się do Niej gorąco i przyrzekliśmy, że jeżeli tatuś wyzdrowieje, ogłosimy publiczne podziękowanie w "Rycerzu Niepokalanej". Zabraliśmy konającego tatusia ze szpitala do domu. Następnego dnia w dzień Zmartwychwstania Pańskiego tatuś sam wstał z łóżka i nie czuł najmniejszego bólu. Co za wielka radość ogarnęła naszą rodzinę, że tatuś błogosławił nas i dzielił się z nami święconym!

Wywiązując się ze swego przyrzeczenia, składamy publiczne, najgorętsze podziękowanie Matce Najśw. za wysłuchanie próśb i niezwykłą pomoc. Prosimy Ją o dalszą opiekę i pomoc dla naszej rodziny.

Niegodni słudzy Maryi: Karol, Zofia i Helena Szpikutowie

SZPITAL POWSZECHNY W CZORTKOWIE. Czortków, 18 IV 1936 r. | Odnośnie do historii choroby nr 256 r. 1931 Karola Szpikuta opiniuję dla użytku zamierzonego podziękowania w "Rycerzu N[i]epokalanej", że ponieważ choroba zaczęła się nagle, gwałtownie, ciężką i groźną perturbacją (zaburzeniem chorobowym czynności) narządów cielesnych brzucha - a skończyła się ograniczonym procesem ropnym w powłokach brzusznych, który już można było łatwo opanować sztuką lekarską (nacięcia operacyjne) - przeto może chory mówić o szczególnie szczęśliwym przebiegu schorzenia i ze szczególną wdzięcznością odnosić się do Wszechmocnego. | Dr Rosenblüth Zygmunt, sekundariusz

E..., dnia 21 kwietnia 1936 r. (91-36)

Wywiązując się z długu złożonego przyrzeczenia składam najgorętsze podziękowanie Niepokalanej Dziewicy, Która za przyczyną czcig., O. Wenantego i św. Antoniego Padewskiego wysłuchała próśb moich: wróciła mi zdrowie, ratując je z ciężkiego powikłania grypowego, wyleczyła z przykrej dolegliwości, oraz zbliżyła i pojednała z Bogiem najdroższe mi istoty. Za te i wiele innych łask, którymi mnie obsypała, dziękując pokornie, oddaję się nadal Jej macierzyńskiej opiece. Polecam Jej moją przyszłość i moich najbliższych i wierzę i ufam, że mnie nie opuści.

H. J., naucz.

POZNAŃ, dnia 22 kwietnia 1936 r. (92-36)

Czyniąc zadość ślubowaniu, że po złożeniu egzaminu uniwersyteckiego ogłoszę publicznie podziękowanie Najśw. Maryi Niepokalanie Poczętej - tą drogą publicznie składam dług wdzięczności za okazaną pomoc niegodnemu słudze. Studia na uniwersytecie szły mi bardzo opornie, zważywszy na to, iż jako żonaty i mający na utrzymaniu dość liczną rodzinę, musiałem poza studiami pracować zawodowo w biurze jako urzędnik państwowy. Praca biurowa, bardzo intensywna, pochłania-mi prawie cały dzień, a nadto obowiązki rodzinne z natury rzeczy również mnij absorbowały. Nie tracąc jednak nadziei, oddałem się opiece Niepokalanej i po spowiedzi, przy Jej przemożnej pomocy, złożyłem szczęśliwie egzamin. Dziękując publicznie Niepokalanej za okazaną mi pomoc usilnie proszę o dalszą Jej opiekę nad rodziną i ukończeniem studiów.

Niegodny sługa S. S., stud. III r. U.P.

LWÓW, dnia 22 kwietnia 1936 r. (93-36)

Wyczerpany pracą zawodową ponad siły, oraz otoczony wielu trudnościami i przeszkodami, nie mogłem przygotować się spokojnie do bardzo ważnego dla mnie egzaminu. Pełen ufności zwróciłem się do Niepokalanej Maryi Panny i do św. Antoniego Padewskiego, błagając o dodanie mi sił i pomocy w zwalczeniu trudności. I rzeczywiście nie doznałem zawodu. Pragnienie moje zostało spełnione i trudności usunięte, za co składam najgłębszy hołd i gorące dzięki Niepokalanej Dziewicy oraz św. Antoniemu i Opiece Tej na przyszłość się polecam.

Dr med. S. M.

WARSZAWA, dnia 22 kwietnia 1936 r. (94-86)

Jestem studentką jednej z akademickich uczelni w Warszawie. Bardzo często czytałam "Rycerza", a szczególnie dział podziękowań. W styczniu rozpoczęły się na naszej uczelni kolokwia zaliczeniowe. Na początku szły mi one bardzo trudno; byłam w rozpaczy. Myślałam, iż nie zaliczą mi semestru, przez co zmarnuję rok, a prócz tego i wiele nakładów pieniężnych, gdyż czesne na naszej uczelni jest b. wysokie. Stroskana zwróciłam się z gorącą modlitwą do Matki Najświętszej i przyrzekłam Jej, że o ile za Jej przyczyną zrobię maksimum (tj. zdam wszystkie kolokwia), wówczas złożę Jej publiczne podziękowanie w "Rycerzu". I Matka Najśw., najlepsza i najmądrzejsza z matek, wysłuchała prośby biednego dziecka. Drugiego dnia zdałam dalsze kolokwia. Za tę pomoc składam najdroższej naszej Matce i najlepszej Opiekunce najpokorniejsze podziękowanie i proszę o dalszą opiekę.

J. C.

Ł..., w czerwcu 1936 r. (95-36)

Serdecznie dziękujemy Niepokalanej i św. Antoniemu za uratowanie życia naszemu dziecku.

Pod koniec [1935] roku w jednym z zakładów położniczych w Warszawie przyszło na świat dziecko płci męskiej. Poród odbył się siłami natury, a dziecko tak jak i matka szybko powracało do zdrowia.

W trzy dni jednak po urodzeniu niemowlę doznało ciężkiego zakażenia krwi, oraz pęcherzycy - chorób zakaźnych. Stan okazał się tak niebezpieczny, że zakład stanął bezradny wobec grozy położenia, a nieszczęśliwej matce oświadczono, że "dziecko jest ciężko chore i słaba jest nadzieja utrzymania go przy życiu". Rozpacz matki, dla której maleństwo było jedynym i wyśnionym marzeniem, nie miała granic, a cierpienia moralne, niezależnie od osłabienia fizycznego, przybierały takie rozmiary, że chwilami traciła przytomność, gdy na jej oczach powoli dziecina gasła.

W tych okolicznościach wezwani naprędce do Zakładu rodzice matki, państwo S. i zapytani przez lekarzy, czy godzą się na operację, zdecydowali się na dokonanie zabiegu chirurgicznego w tym zakładzie przez specjalnie zaproszonego chirurga, celem umiejscowienia szybko następującej gangreny.

Operacja nie tylko, że nie przyniosła ulgi noworodkowi, lecz w związku z dokonaniem głębokich cięć, pozbawiono je krwi, zarówno zakażonej, jak i zdrowej. Z każdą godziną dziecko nikło w oczach, coraz to słabsze dając oznaki życia. Dokonane zastrzyki krwi ojca, nieco wzmocniły je, jednak nie powstrzymały procesu rozkładu krwi, który przybierał coraz bardziej zastraszające rozmiary.

Matka w nieukojonym bólu naprzemian: lametowała rozpaczliwie, żarliwie modliła się, lub trawiona smutkiem, miotała przekleństwa za spotkane ją nieszczęście. Gdy mimo błagalne modły nie następowała poprawa, ogarniało ją zwątpienie w istnienie mocy Boga, a nawet zrywała się z łoża celem popełnienia samobójstwa. Zakład w sposób niedwuznaczny doradzał opuszczenie szpitala.

Zdecydowano się na przewiezienie chorego dziecka do rodziców S., by większą mieć swobodę w ratowaniu nieszczęśliwych.

Po umieszczeniu ich w domu, zaproszono największe powagi świata naukowego w celu postawienia diagnozy i leczenia. Mimo zasobu doświadczeń i posiadanych praktyk, lekarze nie kryli swej bezsilności wobec rozpaczliwego położenia, wyrażając się słowami: "stan jest bardzo ciężki", "stan beznadziejny", "małe prawdopodobieństwo wyleczenia", "5% nadziei dla wyleczenia go", "każdy dzień utrzymania go przy życiu jest triumfem medycyny", "w 36-cio letniej praktyce lekarskiej spotykam trzeci wypadek podobny" i td. i td.

W tym stanie nieukojonego smutku ojca i matki, której już zabrakło sił-i łez na opłakiwanie tak wielkiej straty i gdy zanoszone modły rodziców o przywrócenia zdrowia zostały zamienione w modlitwy dla ukrócenia jego cierpienia, a wszystkich ogarnęła apatia i beznadziejność, cały zaś dom zaległa przygnębiająca cisza, od czasu do czasu, przerywana spazmatycznym łkaniem i szlochem pozostałych z rodzeństwa, wtedy to u rodziców matki zabłysła myśl wznowienia modłów przed Cudownym Obrazem św. Antoniego w kościele OO. Franciszkanów. I oto rodzice matki, znani z głębokiej wiary i pobożności - śpieszą z jednego krańca miasta na drugi, nie bacząc na swój podeszły wiek, by przed św. Antonim wypowiedzieć swój ból i ze łzami w oczach błagać ze skruchą i pokorą o przywrócenie zdrowia ukochanym istotom.

Tak upływał dzień za dniem... Oprócz odprawianych wczesnym rankiem nabożeństw na intencję przywrócenia zdrowia, rodzice odprawiali nowennę do św. Antoniego, ufając w Jego moc i opiekę.

I oto stała się rzecz nie do opisania, bo maleństwo (na chwilę zapomniane i zaniedbane wskutek ewentualnej śmierci), które z bólu i opanowywanych chorób przedstawiało sobą zawiniątek zgnilizny, już na trzeci dzień od chwili rozpoczętych modłów poczęło wydobywać coraz głośniejszy jęk, przechodzący w płacz; wrzody, pokrywające całe jego ciało, zaczęły szybko podsychać, a postępująca gangrena grzbietu zostaje umiejscowiona, czemu towarzyszył wielki upływ materii. I od tego czasu z każdym dniem postępowała widoczna poprawa.

Dodać należy, że dziecię mimo tak tragiczne przejścia, po przezwyciężeniu choroby poczęło rozwijać się nadpodziw szybko, nic nie tracąc ze swej tuszy, ani wyglądu i nie tylko nie pozostało wtyle za innymi, ale rozmiarami swego przyrostu wyprzedziło swych, rówieśników.

Widząc to lekarz, pod opieką którego pozostawało dziecko na leczeniu, zawołał: "jesteśmy powołani do niesienia ulgi cierpiącym, lecz prawdziwym lekarzem jest Najwyższy w niebiesiech"!

O, jakże niezbadane są wyroki i Moc Przedwiecznego, objawione przez Jego wysłanników na tym padole płaczu.

P.W.

WILNO, dnia 27 kwietnia 1936 r. (96-36)

Aby dać wyraz mojej niezmiernej wdzięczności Matce Bożej Nieustającej Pomocy za pomoc w nauce oraz za niespodziewanie pomyślny wynik egzaminu, składam publiczne najgorętsze podziękowanie. Ufam, że Matka Najświętsza pomoże mi jaknajprędzej doprowadzić me studia do końca i nie odmówi mi Swej opieki do końca mego życia.

Irena Malinowska, studentka U.S.B.

OLSZTYN (PRUSY WSCHODNIE), dnia 30 kwietnia 1936 r. (97-36)

Składam Matce Bożej najserdeczniejsze podziękowanie za okazaną mi pomoc i opiekę, prosząc równocześnie o dalszą opiekę nad sobą i całą rodziną.

Paweł Jasiek, nauczyciel

W. K..., w maju 1936 r. (98-36)

Pozostawałem w duchowej i materialnej nędzy. Drwiłem z Boga i z wszelkiej świętości. Jako niewierzący, latami nie chodziłem do spowiedzi. Dręczony niepokojem i zgryzotami sumienia, postanowiłem wyspowiadać się. Po spowiedzi, odbytej z całego życia, odzyskałem spokój i równowagę w życiu. Po jednym roku pracy doszedłem do dobrobytu. Obecnie zadowolony z życia składam publiczne Panu Bogu za pośrednictwem Niepokalanej podziękowanie w "Rycerzu" i na znak dziękczynienia podaję to do publicznej wiadomości.

J. Bł.

Stwierdzam własnoręcznym podpisem nadzwyczaj pomyślny wynik w życiu J. Bł. | L.S. Ks. A. Tacikowski, prob. par. Podgórze

ZURYCH (SZWAJCARIA), dna 6 maja 1936 r. (99-36)

Za cudowną opiekę nad domem naszym w chwilach niezwykle ciężkich składamy Niepokalanej podziękowanie, prosząc o Jej przemożne i niezawodne wstawiennictwo i opiekę nad nami w dalszym naszym życiu.

Rodzina Dr-stwa T. P.

N. B..., w maju 1936 r. (100-36)

Spełniamy przyrzeczenie i dziękujemy publicznie Ojcu Przedwiecznemu, Najsł. Sercu Jezusa Króla, umiłowanej Matce miłosierdzia za wysłuchanie prośby i wyratowanie mojego męża z ciężkiej choroby i za szczęśliwy przebieg operacji. Dziękujemy także św. Antoniemu, Ojcu Wenantemu i św. Tereni za uproszenie tych łask.

Niegodni słudzy Maryi, Cz. Demelowa i Antoni Demel, major