STRYJ, dnia 3 stycznia 1935 r. (69-35)

Składam publiczne podziękowanie Najświętszemu Sercu Pana Jezusa, Najświętszej Maryi Pannie, oraz św. Teresie i św. Antoniemu za szczególną opiekę i pomoc przy egzaminie, a O. Wenantemu za wstawiennictwo.

Tadeusz Palański, student praw

KATOWICE, dnia 10 stycznia 1935 r. (70-35)

Od maja aż do września [1934] r. chorowałem bardzo poważnie na ciężkie zapalenie środkowego, lewego i prawego ucha (media otitis). Przeraźliwy szum; targania, kłucia w głowie a zwłaszcza zanik słuchu stanowiło pasmo bolesnych cierpień. W międzyczasie przewieziony do szpitala, musiałem poddać się kolejno trzykrotnej ciężkiej operacji, z których najgroźniejszą byłą trzecia tzw. "radykalna". Skutkiem ropy zebranej na głównej arterii (od ucha na szyi aż do ramienia) wytworzył się silny obrzęk, grożąc pęknięciem. Wymioty, wysoka gorączka, dreszcze, osłabiony puls wskazywały na niechybną śmierć. Przygotowany i opatrzony św. Sakramentami poddałem się przeszło dwugodzinnej niebezpiecznej operacji, nie rokującej życia. Uznano, że stan mego zdrowia jest beznadziejny. Jeszcze przez dwa tygodnie sztucznie podtrzymywany walczyłem między życiem a śmiercią. Że dziś mam słuch doskonały, czując się jak nowonarodzony i jako rekonwalescent mogę pracować, zawdzięczam to jedynie modlitwom, nowennom, ofiarom Mszy św., które kochani konfratrzy, Siostry, najbliżsi z rodziny i krewnych zanosili do Najśw. Serca Jezusa, Maryi Niepokalanej i św. Patronów.

Ks. O. Franciszek Blandzi

CHODORÓW, dnia 13 stycznia 1935 r. (71-35)

Jako oficer b[yłej] armii austriackiej, potem polskiej w czasie wielkiej wojny, jak i w następnych latach doznawałem szczególnej opieki Niepokalanej. W życiu całym otaczała mnie Swą opieką w różnych trudnościach życiowych. Dziś, wywiązując się ze złożonego przyrzeczenia, dziękuję Najśw. Maryi Pannie za wszystkie doznane łaski i błagam Ja, żeby nadal raczyła do końca życia opiekować się mną i moją rodziną, równocześnie zaś niech tych słów parę podzięki będzie wezwaniem do wszystkich wątpiących, by stawali w szeregi rycerzy Maryi.

Pismo "Rycerz Niepokalanej" uważam nie tylko za jasny promień w codziennym naszym życiu, ale za bardzo ważny bodziec do wiernej służby Niepokalanej tak, jak mi mój honor oficerski nakazuje.

Dr T. G.

LUBLIN, dnia 18 stycznia 1935 r. (72-35)

Za szczególną opiekę Najświętszej Maryi Panny nade mną w czasie egzaminów, za pomoc w staraniu o stypendium, oraz za uchronienie mnie od kalectwa, składam tą drogą serdeczne podziękowanie Najświętszej Matuchnie i polecam się Jej dalszej opiece.

Jerzy Pokorny, stud. Katol. Uniw. Lubelsk.

JEZIORSKO, w styczniu 1935 r. (73-35)

Parafianka moja, Marianna Sitarek za przyczyną Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej otrzymała zdrowie. Przez 7 lat cierpiała na gruźlicę płuc; leczyło ją 9 lekarzy, którzy oświadczyli, że próżne są wszelkie zabiegi, gdyż choroba jest nieuleczalna. Po Mszy św., użyciu wody z Lourdes i Cudownego Medalika odzyskała zdrowie zupełnie.

Ks. P. Kotarski

Wszystko to stwierdzam własnoręcznym podpisem | Marianna Sitarek.

PRZEWORSK, w styczniu 1935 r. (74-35)

Jestem obecnie po maturze. Gdy byłem w gimnazjum w J., popadłem w bardzo ciężki nałóg, z którego - zdawało się - wybrnąć niepodobna. Ponieważ miałem szczególne nabożeństwo do Matki Najświętszej, do Niej więc udałem się z prośbą o pomoc. Niekiedy sądziłem, że tylko śmierć może mnie wyrwać z tego grzechu, a nawet myślałem o samobójstwie. Będąc w kl. VII, udałem się do Kalwarii Pacławskiej; tam przed Cud. Obrazem M. Boskiej odprawiłem dobrą spowiedź (gdyż poprzednie były złe) i przy pomocy Najświętszej Panienki uwolniłem się z kajdan nałogu. Zdarzały się jeszcze chwile upadku, ale dzięki Niepokalanej nie upadłem już tak daleko. Co mnie na tę drogę zaprowadziło? Zaniedbanie modlitwy codziennej i złe towarzystwo. Za tyle łask składam Jej publicznie podziękowanie - nie było bowiem ani dnia ani godziny, ażebym nie doznał Jej opieki.

St. Fr.

DĘBICA, w styczniu 1935 r. (75-35)

Matka nasza zachorowała w 1933 r. na skręt kiszek. Lekarze polecili operację. Rodzina nie chciała się zgodzić na to, obawiając się, że chora w tak podeszłym wieku operacji nie przetrzyma. Wówczas rozpoczęliśmy nowennę do Boskiego Serca Jezusa i Matki Bożej Nieustającej Pomocy oraz św. Teresy. Jednocześnie przyrzekliśmy w razie wyzdrowienia ogłosić publiczne podziękowanie w "Rycerzu". W kilka dni później polepszenie nastąpiło, a wkrótce matka przyszła do zdrowia.

Wiktoria, Rozalia i Stefan Nowakowie

Stwierdzam, że wyleczenie powyższe było niezwykle - dr Mikołajski. | Stwierdzam prawdziwość faktu | ks. Franciszek Kazek.

WARSZAWA, w lutym 1935 r. (76-35)

Patronce i Opiekunce mej, Matce Niepokalanej, składam najgorętsze podziękowanie za Jej macierzyńską opiekę nade mną, a zwłaszcza za pomoc w zdaniu egzaminu, którego przygotowanie z powodu krótkiego czasu sprawiało mi sporo trudności. W dniu egzaminu czułam się niepewnie. Bezpośrednio przed tą ważną dla mnie chwilą błagałam Niepokalaną o pomoc i nie zostałam zawiedziona w nadziejach.

Dziękując Maryi za Jej dobrodziejstwa, proszę pokornie o błogosławieństwo w dalszych mych pracach tak w dziedzinie kształcenia umysłu jak i charakteru.

Z. Siwkówna, sodaliska | studentka U.W.

LWÓW, w styczniu 1935 r. (77-35)

Dnia 4 czerwca 1934 r. zachorowałam na zapalenie otrzewnej. W kilka dni później dołączyło się zapalenie płuc. Będąc w podeszłym wieku (70 lat życia), wątpiłam w wyzdrowienie. Podobnie sądzili i lekarze. Tymczasem stan mego zdrowia stale się pogarszał. Przez dwa tygodnie nie przyjmowałam żadnych pokarmów. Opatrzona św. Sakramentami, oczekiwałam chwili śmierci. Prawie umierająca, półświadomie, prosiłam Lekarkę Niebieską o ratunek, przyrzekając w razie polepszenia zdrowia złożyć podziękowanie w "Rycerzu". Równocześnie zapisałam się do Milicji Niepokalanej. Odtąd stan mego zdrowia stale się polepszał, a dziś czuję się dobrze. Za to niech Cię kochają i błogosławią, Matko Niepokalana, wszystkie narody. Bądź zawsze z nami!

Elżbieta Różycka

Poświadczam, że miałem p. Różycką w leczeniu z powodu zapalenia otrzewnej i następowego zapalenia płuc. Stan chorej był prawie beznadziejny; jednak przetrzymała wszystko i obecnie jest zdrowa. Lwów, dnia 11 II 1935 r. | Dr J. Notz.

MOSZNIE, dnia 6 lutego 1935 r. (78-35)

Sercu Jezusowemu i Matuchnie mojej Niepokalanej składam serdeczne podziękowanie za ustawiczną opiekę nade mną i za otrzymanie etatu nauczycielskiego. Maryjo, nie opuszczaj mnie nadal - błogosław w pracy.

H. Trześniewska, nauczycielka

RZESZÓW, dnia 9 lutego 1935 r. (79-35)

Z końcem sierpnia 1934 r. zachorowałam ciężko i niebezpiecznie. W przeciągu dwóch dni byłam trzykrotnie pod narkozą. Nie tylko ja, ale lekarze stracili zupełnie nadzieję utrzymania mnie przy życiu. Po włożeniu na szyję Cudownego Medalika i napiciu się wody z Lourdes, zwróciłam się z rodziną o pomoc do Matki Najśw. Mimo przypuszczeń wszystkich, iż pozostanę na zawsze kaleką na nogi - bo przez dłuższy czas zupełnie chodzić nie mogłam - jednak Niepokalana przyszła z pomocą. Wysłuchała naszych próśb i wróciła mi zupełnie zdrowie.

Za to niezwykłe uzdrowienie składam najgorętsze publiczne podziękowanie Najświętszej Pannie Maryi, Opiekunce naszej. Polecam się nadal Jej opiece, prosząc o dalsze błogosławieństwo.

Wierna sługa, Zofia Siwakowa urz. sąd.

Potwierdzam prawdziwość podanej powyżej treści podziękowania: dr med. Zygmunt Kramer.

LISZÓWIEC, dnia 10 lutego 1935 r. (80-35)

W październiku [1934] r. ponieśliśmy ciężkie materialne straty, co do których odzyskania nie było żadnej nadziei. Wszelkie nasze starania pozostawały bezowocne. Zwróciłam się więc o pomoc z pełną ufnością do Matki Bożej Niepokalanej i do Ojca Wenantego. W niedługim czasie, zupełnie niespodziewanie, stratę odzyskaliśmy, za co składam Niepokalanej i Ojcu Wenantemu gorące podziękowanie i proszę o dalszą opiekę.

Salomea Wilandowa

W sprawie szkody materialnej, jaka wyrządzono w majętności Liszówiec poświadczam niniejszym, że podane w doniesieniu fakty polegają na prawdzie. | Ks. Skroracki.

BYDGOSZCZ, dnia 11 lutego 1935 r. (81-35)

Dwa lata Temu zachorowałam ciężko na silny ból głowy i wysięk z ucha. Dłuższe leczenie przez lekarza specjalistę nie odniosło skutku, wysięk z ucha nie ustawał. Lekarz odmówił dalszego leczenia. Miałam się poddać operacji. W tych ciężkich boleściach i smutku udałam się w opiekę Najśw. Serca Pana Jezusa i Lekarki Niebieskiej, i przyrzekłam, że gdy zostanę wysłuchaną, ogłoszę publicznie w "Rycerzu". Przed rokiem wysięk z ucha i ból głowy ustał. Wywiązując się z uczynionego przyrzeczenia, składam publiczne podziękowanie Najsłodszemu Sercu Pana Jezusa i Matuchnie Niepokalanej za Ich przemożną opiekę. Proszę o dalszą opiekę nade mną i nad moją całą rodziną.

Antonina Sobkowiakowa

P. Sobkowiak Antoninie polecam przekazanie do szpitala miejskiego z powodu przewlekłego zapalenia ucha środkowego. Bydgoszcz, dn. 15 V 1933 r. | Dr Ed. Soboczyński.

U p. Sobkowiak Antoniny stwierdziłem dziś wygojone ropne zapalenie ucha środkowego. Bydgoszcz, dn. 11 XII 1934 r. Dr Ed. Soboczyński

NOWOSIÓŁKA, dnia 14 1utego 1935 r. (82-35)

W dniu Wszystkich Świętych [1934] r. 6-letnia córeczka podczas zabawy złamała nogę. Sądząc, że to stłuczenie lub zwichnięcie, nie czyniłem żadnych zabiegów.

Wkrótce spostrzegłem, że jest inaczej, więc zaniosłem ją do lekarza. Ten stwierdził chorobę przedawnioną, i polecił odwieźć chorą do szpitala. Na moją prośbę założył na złamaną nogę opatrunek, oświadczając, że jeśli kość odpowiednio nie zrośnie się zajdzie konieczność łamania jej. Nie chciałem dziecku przysparzać boleści - pozostało w domu. Po dwóch miesiącach córeczka nie mogła poruszać nogą. widząc to, udaliśmy się w gorącej modlitwie do Niepokalanej i Prosiliśmy Ją o zdrowie dla dziecka. Zawiesiliśmy chorej na szyi Cudowny Medalik a zbolałą nogę zwilżono wodą z Lourdes. Byliśmy pewni, że lekarstwo to nie zawiedzie. Potem poleciliśmy dziecku chodzić. I o dziwo! Z początku z bojaźnią, później swobodnie przechadzało się po mieszkaniu. Na ten widok jedni zatrwożyli się, inni. płakali ze wzruszenia. Guz, który miał miejsce na złamanej nodze, powoli zanikł. Dziś dziecko chodzi normalnie. Jakże więc nie dziękować Najświętszemu Sercu Jezusowemu i Jego Niepokalanej Matce! Dziękujemy za to jak najgoręcej i prosimy o dalszą opiekę nad nami,

Michał Grunkowski

L.S. Potwierdzam | ks. Łoziński, prob. i dziek. ob. łac. w Dunajowie.

STAWISZYN, dnia 16 lutego 1935 r. (83-35)

W czerwcu 1932 r. ukończyłem seminarium nauczycielskie. Potem odbyłem służbę wojskową, Po powrocie z wojska znalazłem się w ciężkich warunkach materialnych. Posady, mimo usilnych starań i różnych protekcji, nie otrzymałem. Kiedy zawiodły protekcje ziemskie, wróciłem się do innej Protektorki, o Której dobroci czytałem w "Rycerzu". Przyrzekłem, że jeżeli posadę otrzymam, złożę Jej publiczne podziękowanie. Wprawdzie długo jeszcze czekałem, lecz nie traciłem nadziei i nadal się modliłem. I nadszedł czas, że zostałem wysłuchany. Czując się w obowiązku dotrzymania przyrzeczenia, składam Niepokalanej serdeczne podziękowanie za otrzymaną laskę i proszę o zdrowie i błogosławieństwo w pracy.

Oleksiak Bronisław, nauczyciel

JANÓWKA, dnia 22 lutego 1935 r. (84-35)

Dnia 8 maja [1934] r. w czasie odkopywania głazu w kamieniołomie zostałem żywcem zasypany blokiem ziemi. Przebywałem tam około 3/4 godziny, nie mogąc wydostać się na zewnątrz. Spostrzegłem, że wkrótce zakończę życie z powodu braku powietrza. Wówczas zwróciłem się o pomoc do Tej, Która nigdy nie opuszcza ludzi w niebezpieczeństwie, i przyrzekłem, że jeśli wydostanę się z tej jamy, ogłoszę podziękowanie w "Rycerzu". Matuchna Najświętsza nie zawiodła mnie. Mój 4-letni synek przybył na miejsce wypadku i zobaczywszy, że mnie nie ma, krzycząc pobiegł do domu. Na jego wezwanie zbiegli się sąsiedzi i wydobyli mnie prawie umarłego. Okazało się, że jedna noga była złamana, nie licząc ran na całym ciele. W szpitalu oświadczono, że wyleczenie chorej nogi będzie nader trudne. Po tygodniowym tam pobycie, wróciłem do domu. Wtedy wraz z rodziną odprawiłem nowennę do Niepokalanej i O. Wenantego. Czułem się coraz lepiej, a obecnie władzę w nodze odzyskałem zupełnie. Za to niezwykłe ocalenie mnie od niechybnej śmierci i opiekę w czasie choroby serdecznie dziękuję Najświętszej Pannie i O. Wenantemu i Ich opiece oddaję na zawsze siebie i rodzinę moją.

Jan i Zofia Kozakiewiczowie

WILNO, dnia 24 lutego 1935 r. (85-35)

Najgorętsze podziękowanie przesyłam Najświętszej Maryi Pannie Niepokalanej za cudowne ocalenie mnie z katastrofy samochodowej, która miała miejsce w dniu 11 stycznia [1935] r. Moi koledzy zostali silnie pokaleczeni, ja zaś szczęśliwie wyszedłem bez szwanku, co zawdzięczam opiece Niepokalanej. Samochód, którym jechaliśmy, został całkowicie rozbity przez pociąg. Matuchno Niepokalana... racz łaskawie przyjąć moje gorące podziękowanie i prośbę o dalszą opiekę nade mną i nad moją matką. Objawem Twej opieki jest powyżej wymieniony wypadek i wiele innych dobrodziejstw, dowodzących o łaskawym wysłuchaniu przez Ciebie naszych błagalnych próśb.

Wdzięczny sługa Paweł Wojciechowski

L.S. Powyższe stwierdzam i prośbę petenta popieram | ks. prob. Żarnowski.

ŻYWIEC, dnia 27 lutego 1935 r. (86-35)

Spełniając przyrzeczenie wypowiadane w codziennych modlitwach do Pana Jezusa i Matki Bożej, składam publiczne podziękowanie za uzdrowienie ojca i proszę Niepokalaną Matkę Łaski Bożej o dalszą opiekę nad wszystkimi moimi bliskimi, oraz o wysłuchanie prośby odnoszącej się do uzupełnienia moich studiów, o spełnienie której proszę w codziennych modlitwach.

S. Wr., urzędnik

DĘBICA, w lutym 1935 r. (87-35)

Śmiali się ze mnie koledzy, którzy mi dopomogli do utraty pracy i chleba. Z politowaniem kiwali głowami nad moim nieszczęściem, ale nikt mi pracy nie dał, nikt nie pocieszył, nie nakarmił mych dzieci głodnych. A co gorsza, byli i tacy, którzy wkładali mi broń do ręki, bym mordem ukrócił męki dzieciom i sobie. Jak z jednej strony szatan kusił, tak z drugiej Bóg przez Anioła Stróża wlewał w serca nadzieję, bym tylko chciał, prosił i zaufał. Kiedy cała nikczemność szatańska pchała mię do zatraty ciała i duszy tak mojej jak i rodziny, kiedy z mniejszego nieszczęścia ziemskiego kieruje do wiecznego nieszczęścia i cierpień, zastanowiłem się, co mam czynić. Kryzys, bezrobocie szaleje i jedni cierpią biedę, nędzę i niedostatek, inni tańczą i bawią się. Tak, to wszystko prawda, ale też prawdą jest, że do nieba idą nie ci, co tańczą i szaleją, ale ci, co cierpią.

Czemu nie mam cierpieć, czemu nie mam iść za głosem Bożym, wziąć krzyż swój i iść za Jezusem, upokorzyć się, zrzucić z siebie ciężar grzechów i rozpocząć żyć dla Boga. Udałem się do Świątyni Pańskiej i pokornie na kolanach żebrałem pomocy u Matuchny, Ucieczki biednych grzeszników. Niepokalana zaprowadziła mnie do stóp Syna Swego i wyjednała dużo łask i pracę dla mnie biednego i otarła łzy z oczu moich dziatek i pocieszyła stroskane serce ojca i matki, nakarmiła i przyodziała.

Matko Najświętsza, jak ja biedny wywdzięczę Ci się za tyle łask i tyle skarbów. Niech ten krótki opis pociągnie biednych, zbłąkanych grzeszników do Twego tronu Matuchno, by tak jak i ja znaleźli ukojenie dla serca i duszy.

R. Wojaczyński

L.S. Ks. Kopernicki, prob.