Osoby, które otrzymały jakaś łaskę od Niepokalanej i chcą za nią publicznie podziękować w "Rycerzu", prosimy, by postarały się o potwierdzenie swego podziękowania przez ks. proboszcza, a przy uzdrowieniach przez leczącego ich lekarza. Nadto trzeba podać w liście swoje nazwisko i dokładny adres. Także w wypadkach nawróceń, trzeba podać nazwisko i adres dla wiadomości redakcji - ile możności - z potwierdzeniem kapłana. Redakcja stosuje się do życzenia proszących, by ich nazwiska czy miejscowość zostały w sekrecie. - Przy podziękowaniach nie ogłaszamy ofiar nadesłanych, gdyż pokwitowanie odbioru zwykle administracja wysyła. A Niepokalana dobrze wie, kto o Jej "Rycerzu" pamięta i czynnie popiera Jej sprawę.

Ponieważ podziękowań za łaski nadsyłają nam bardzo wiele, przeto zaledwie drobną cząstkę umieszczamy w pełnym tekście, ogromną zaś większość w skróceniu pod: "Niepokalanej dziękują".

>Wszystkie one wymownie świadczą o niewysłowionej dobroci i potędze Niepokalanej. Cześć Jej za to i gorąca podzięka - a w sercach naszych coraz większa w Jej orędownictwo ufność!

POZNAŃ, 1 X 1932. (14-33).

Składam gorące podziękowanie Najświętszej Maryi Pannie za łaski, jakimi w dobroci Swej raczyła mię obsypywać, nie bacząc, ,e nie dotrzymuję składanych Jej tyle razy przyrzeczeń i obietnic.

W 1930 roku, będąc na odpowiedzialnym stanowisku, wskutek lekkomyślności zaplątałem się w kłopoty finansowe, które groziły mi brzemiennymi w skutki następstwami. Zrozpaczony udałem się do Pocieszycielki strapionych o pomoc i zostałem wysłuchany. Przyrzekłem Jej to ogłosić w "Rycerzu Niepokalanej". Lecz minęły miesiące. Nie będąc bezpośrednio zagrożonym, zlekceważyłem obietnicę.

Nadszedł czerwiec 1931 r., a z nim obowiązek złożenia matury. Przypomniałem sobie Maryję. Prosiłem Ją o pomoc i obiecałem znowu ogłosić publicznie podziękowanie. I poraz drugi ulitowała się nade mną Ta najlepsza i najlitościwsza Matka. Ale obietnicy nie dotrzymałem, nie przykładając do niej wielkiej wagi.

Aż w czerwcu 1932 r. miałem zdawać egzamin prawniczy na Uniwersytecie Poznańskim, jeden z najtrudniejszych w czasie studiów. Nie śmiałem udać się po raz trzeci do Maryi Niepokalanej, sądząc, że słusznie mnie nie wysłucha, zawiódłszy się tyle razy na mych gołosłownych przyrzeczeniach. Przemogłem się jednak i poleciłem opiece Boskiej Orędowniczki prosząc Ją o zdanie egzaminu, wzamian za co zobowiązałem się donieść "Rycerzowi Niepokalanej" o wszystkich Jej dotychczas na mnie zesłanych, łaskach. Przedziwna litość i miłosierdzie Maryi Najświętszej uratowało mię po raz trzeci.

I kto wie, czybym, jak przedtem, na obietnicy nie poprzestał? Ponieważ jednak mam składać po wakacjach jeszcze jeden egzamin, w obawie, aby się ode mnie odwróciła, wypełniam obietnicę Maryi Najświętszej złożoną i proszę Ją o pomoc na dalszej życia drodze.

St. K. B. | student Uniwersytetu Poznańskiego

Przy tym, jak i paru następnych podziękowaniach, nie podajemy nazwiska ze zrozumiałych przyczyn. - Red.

G. K..., 4 X 1932. (15-33).

Od kilku lat żyłem w grzechach, których nie wyznawałem na św. spowiedzi; ukrywając je przed spowiednikiem, oświadczałem, że więcej nie pamiętam. Powtarzało się to kilkakrotnie i wobec zatajenia grzechów z każdym dniem liczba ich wzrastała i coraz to cięższe, a myśli o samobójstwie przychodziły jedna za drugą. Nie wiedząc co robić, chodziłem jak obłąkany. Lecz w tej strasznej chwili jakaś siła nasunęła mi myśl, abym pojechał do Częstochowy i tam wyznał swoje grzechy. Od tej chwili zacząłem całymi tygodniami przygotowywać się do spowiedzi generalnej (z całego życia), nie mogąc się doczekać chwili zbliżenia się do konfesjonału. Dnia 13 sierpnia [1933] r. udałem się do Częstochowy, by tam przed Najświętszą Matuchną wyznać wszystkie moje błędy. I oto w dniu 14 sierpnia udałem się z pokorą do kaplicy Pocieszycielki strapionych, rzuciłem się na kolana i ze łzami w oczach prosiłem o wysłuchanie mnie i przyjęcie w poczet nawracających się grzeszników, przyrzekając, że tryb życia zmienię. Po wyjściu z kaplicy Matki Bożej stanęły mi przed oczami wszystkie moje przewinienia, jakie popełniłem od najmłodszych lat i czułem pragnienie wyznania ich przed spowiednikiem. Po wyspowiadaniu się z całego życia, oraz przyjęciu Najświętszego Sakramentu uczułem ulgę, pokusy ustąpiły i szczęśliwie mogłem przebywać u stóp Maryi. Lecz po przyjeździe do domu pokusy powtórnie biły tak gwałtownie, że na samą myśl o tym, iż nie wytrwam w postanowieniach jakie przyrzekłem Matuchnie Najświętszej rozpłakałem się. W tym moim utrapieniu dostał mi się do ręki "Rycerz Niepokalanej". Po przeczytaniu kilku podziękowań rzuciłem się przed obrazem Matki Bożej Częstochowskiej i błagałem o przywrócenie dobrej myśli, przyrzekając, że jeśli zostanę wysłuchanym, ogłoszę publicznie podziękowanie i będę Jej Imię Najświętsze rozszerzał pośród swoich kolegów, oraz zaprenumeruję "Rycerza". To też w dniu 18 września [1933] r. poszedłem do spowiedzi i po wyznaniu po raz drugi wszystkich moich grzechów z całego życia, uczułem moc Boską, pokusy i skłonności do tego ustąpiły i od tej chwili czuję się jak nowonarodzone dziecię. Za dostąpienie tej łaski składam Matuchnie Niepokalanej najserdeczniejsze podziękowanie i proszę o dalszą opiekę nade mną i całą moją rodziną.

Niegodny sługa Maryi | J. S.

Niniejszym stwierdzam, że p. J. S. jest człowiekiem religijnym, pobożnym i praktykującym katolikiem. | Ks. W. Rączko.

OSTRÓG NAD HORYNIEM, 5 X 1932. (1S-33)

Przed kilku laty byłam bardzo chora na zapalenie ślepej kiszki. Długo się leczyłam ale nic mi nie pomagało, lekarze radzili mi zrobić operację. Oddałam się opiece Matki Najświętszej i odwieziono mnie do szpitala. Operacja była ciężka, byłam nawet w obawie o życie, ale ta Matka najlepsza zostawiła mnie przy życiu i otoczyła mnie Swą czułą opieką. Wkrótce zachorowałam na grypę, podczas której serce bardzo osłabło, często dostawałam ciężkie ataki sercowe, tak, iż bałam się, by któryś z takich ataków nie skończył mi się śmiercią. Zanosiłam przeto gorące modły do Niepokalanej Dziewicy, odprawiłam nowennę, a Matka Najświętsza, Ta Lekarka chorych, uleczyła mnie. Składam więc publiczne gorące podziękowanie Matuchnie Niepokalanej i proszę o dalszą opiekę nade mną i nad całą moją rodziną,

P. Stecka

Niniejszym potwierdzam, że p. Stecka jest praktykującą katoliczką, osobą wiarogodną i że opisane przez nią uzdrowienie nastąpiło nagle zupełnie, za przyczyną Najśw. M[aryi] Panny i wbrew przewidywaniom lekarza | Ks. Prof. B. Orłowski. | Ostróg nad Horyniem, 5 X 1932. | L.S.

LWÓW, 6 X 1932. (17-33).

Choroby i ciężkie przejścia moralne zabrały mi pamięć w zastraszający wprost sposób, tak, że mimo najintensywniejszego z mej strony wysiłku, nie podołałabym w trudnych kolokwiach i końcowym piśmiennym egzaminie na Wyższym Kursie Nauczycielskim (państwowym). Jasno zdawałam sobie z tego sprawę, a wobec konieczności składania egzaminu oddałam się w opiekę Niepokalanej, wierząc, że Ta Boga Matka, uczyni cud.

I tak się też stało. Końcowy egzamin piśmienny wypadł tak dobrze, że zwolnioną zostałam z ustnych odpowiedzi przez Komisję. Poczuwając się przeto do miłego obowiązku podziękowania Niepokalanej za matczyną opiekę w ciągu całego roku, czynię niniejszym temu zadość i proszę równocześnie o pomoc i błogosławieństwo w b. ciężkiej dla mnie pracy zawodowej.

W. L.

SOBIEŃ, 6 X 1932. (18-33).

Z początkiem lipca 1928 r. zapadłem poważnie na zdrowiu. Owładnęła mną rozpacz do tego stopnia, że pragnąłem śmierci. Nie mając znikąd pomocy, udałem się do Matki Najświętszej, Która przyszła mi z pomocą. Zostałem uleczony na duszy i na ciele. Ale wołamy o pomoc wtedy, gdy znajdujemy się w nieszczęściu. Tak też i ja, gdy mi zaczynało być dobrze, to dla Boga nie było czasu, nawet o uczynionych przyrzeczeniach się zapomniało. To też popadłem w drugą groźną chorobę, ale ja jednak ufając w pomoc Bożą i Matuchny Niepokalanej, otrzymawszy już raz Jej łaskę z tym większą ufnością prosiłem o zmiłowanie i pomoc. Przyrzekłem, że jeżeli mi Niepokalana dopomoże, to ogłoszę publicznie w "Rycerzu". Prośby moje zostały wysłuchane, składam więc z całego serca gorące po dziękowanie Niepokalanej Dziewicy i proszę Ją o opiekę nade mną i drogimi mi osobami.

niegodny sługa Maryi | A. Różniakowski

Wiarogodność powyższego zdarzenia stwierdzam. | Ks. J. Dzikowski, Proboszcz parafii Bełdów.

TUCHOLA, 21 X 1932. (19-33).

W dobie ogólnego kryzysu gospodarczego przy trudnych warunkach materialnych rozpoczęłam studia średnie, przyrzekając Maryi Niepokalanej, do Której po pomoc się uciekałam, że z chwilą uzyskania jej w mym przedsięwzięciu, oraz złożeniu przeze mnie matury, ogłoszę to publicznie w "Rycerzu", jako dowód Jej łaski i opieki nade mną. Zwróciłam się z całą ufnością do Niepokalanej Panienki o pomoc i błogosławieństwo w nauce. I nie zawiodłam się, gdyż mimo rozlicznych trosk i kłopotów, ukończyłam przy pomocy Niepokalanej - z końcem maja [1933] r. egzamin dyplomowy, będący ostatecznym zakończeniem mych studiów, Nie dość jednak na tym. Od uzyskania dyplomu do otrzymania posady dosyć - czasem - daleko. Znów więc zaczęłam prosić Niebieską Panienkę o pomoc w znalezieniu pracy. A że i tej prośbie Najtroskliwsza z matek nie omieszkała zadość uczynić dając mi po powrocie z wakacji pracę biurową, przeto, aby nadal Maryja opiekowała się mną śpieszę na tym miejscu wyrazić Jej swe gorące dzięki.

J. W. | Absolwentka S. H.

LISIEWO KOŚCIELNE, w październiku 1932. (20-33).

W 1927 r. kupiliśmy w Poznańskim kawałek ziemi od Niemca. Konjuktury dla rolników wydawały się wówczas nadzwyczaj pomyślne. Niebawem jednak przyszły dobrze dziś wszystkim znane stosunki katastrofalne kryzysu. Nie przewidziane wypadki pogrążyły nas w wielkie długi. Nasz wierzyciel hipoteczny, Niemiec, wystawił nam w lipcu [1933] r. wszystkie meble na licytację, a nawet dał już ogłoszenie, że za 3-4 dni przystąpi do sprzedaży publicznej. Położenie stało się naprawdę rozpaczliwym, miałam bowiem w domu ludzi obcych - letników i dzieci już dorosłe, które na wakacje przyjechały. W takiej, po ludzku sądząc, sytuacji bez wyjścia, jedyną nadzieją mogło być potężne wstawiennictwo Niepokalanej Matki do Serca Jej Boskiego Syna, pod Którego panowanie dom nasz cały jest oddany. Nie opuściła nas i tym razem Niepokalana Matka nasza i wyjednała nam u Najświętszego Serca Jezusowego tę wielką łaskę, o którą Ją prosiliśmy.

Dziękuję Ci Królowo Niebieska, Pani i Matko Ukochana, za wszystko, a to dzieciątko moje, które na świat ma przyjść, ofiaruję przez Twoje rączki niepokalane Przenajświętszemu Sercu Jezusa na Jego służbę jako przebłaganie-za to, żem całe życie broniła się od licznego potomstwa, czego teraz tak serdecznie żałuję.

Dopiero po całkowitym nawróceniu się do Boga za przyczną św. Tereni od Dz. Jezus i po Spowiedzi świętej, zaczęłam coraz jaśniej rozumieć, jak ciężko obrażałam Boga takiim postępowaniem. Dziś więc tę duszyczkę małą, moje cierpienia i serce nędzne pod Twoje niepokalane stopy składam.

E. R.

Potwierdzam | Ks. Z. Ciemniak, proboszcz. | L.S.

DRUŻBIN, 2 XI 1932. (21-33).

We wrześniu 1931 r. odbyłem pieszą pielgrzymkę na Jasną Górę z moimi parafianami. W kilkanaście dni potem zachorowałem nagle na ślepą kiszkę. Choć nigdy przedtem nie dokuczała mi ta choroba i choć natychmiast udałem się do lekarza - było już zapóźno: ropa ślepej kiszki już wylała. - Operowano nie natychmiast w stanie bardzo ciężkim, że zaś cierpię oddawna na astmę oskrzelową i ataki jej bardzo się wzmogły w czasie opisywanej choroby - nie mogłem być operowany pod narkozą - lecz tylko przy miejscowym, słabym, znieczuleniu. Po bardzo ciężkiej i bolesnej operacji, utworzyły mi się w czasie opatrunków dwa wewnętrzne wrzody ropne (abcesy). Nie pękały one jednak i do gangreny nie doprowadziły. A jeszcze w dwa miesiące po operacji, utworzył mi się znowu wrzód na ranie operacyjnej, lecz także zagoił się szczęśliwie. - Operator mój - lekarz protestant - i cały personel szpitalny - także protestancki - wydziwić się nie mogli tak szczęśliwemu i rychłemu memu wyzdrowieniu z nader ciężkiej choroby.

Ja widzę w tym tylko łaskę Serca Jezusowego i Matki Bożej, do których nieustannie modlił się Ojciec mój i Kochani moi parafianie drużbińscy z prośbą o zdrowie dla mnie. Jestem jeszcze młody i całe darowane mi cudownie dalsze życie swe pragnę poświęcić tylko chwale Bożej z wdzięczności.

Ks. Stefan Trzask | proboszcz w Drużbinie

GŁUSKO, 3 XI 1932. (22-33).

Z przepełnionego wdzięcznością serca składamy Matuchnie Niepokalanej najgorętsze dzięki za łaskę, którą nam niegodnym wyświadczyła. Byliśmy bardzo strapieni; umierały nam bowiem dzieci, na co nam nawet lekarze poradzić nie mogli. Widząc taką bezradność ze strony medycyny, udaliśmy się z korną prośbą do Pocieszycielki strapionych, aby klęskę, które, dom nasz nawiedziła łaskawie odwrócić zechciała. Zamówiliśmy kilka Mszy św. I oto Matka Najświętsza raczyła prośby naszej wysłuchać, gdyż zostawiła dziecinę, która nam się za Jej przyczyną do dziś dnia chowa. Uznając w tym prawdziwie cudowną opiekę Niepokalanej Dziewicy, składamy raz jeszcze z mężem publicznie podziękowanie i prosimy o dalszą opiekę i łaski.

niegodni słudzy Maryi | Hipolit i Barbara Barczykowie

Wiarygodność niniejszych zeznań poświadczam. | Ks. K. Mares. Proboszcz parafii Opole - Lubelskie, 5 XI 1932.

GRODZIEC, 27 XI 1932. (23-33).

Matce Najświętszej i św. Tereni za wysłuchania mej próśby i wstawiennictwo u Boga w moim ciężkim utrapieniu, składam publiczne, najgorętsze podziękowanie, prosząc o dalszą opiekę.

Potwierdzam wiarogodność oświadczenia niniejszego i wiarogodność osoby, która ją składa. | Ks. Bilski, proboszcz.