Zdaje Nam się, że widzimy, jak tam w górze, w chwale, te miłe Bogu ofiary biesiadne, ci bohaterowie, których wy tu na ziemi opłakujecie, i których My też opłakujemy wraz z wami, łączą swoje modlitwy z orędownictwem wszystkich waszych Świętych: Stanisława Biskupa, Jana Kantego, Jacka, Andrzeja Boboli, niezrównanego Męczennika. Jozafata, Apostoła Unii.

Dziś jednak, w tym dniu tak jeszcze bliskim jego święta, jakżeż nie wymienić ze szczególniejszą gorącością drugiego Stanisława, anielskiego Kostki, wiernego wzruszającemu przymierzu, jakie spajało go z jego umiłowaną ojczyzną?

Spośród wielu przytaczamy bodaj niektóre tylko wydarzenia. Do niego to właśnie zwraca się zatrwożony Zygmunt III w okresie walk przeciwko niewiernym; uzyskuje, iż z Rzymu przywożą mu głowę św. Stanisława, i oto w chwili, gdy cenna relikwia przekracza granice Polski, odnosi on pierwsze zwycięstwo pod Chocimiem, w odpowiedzi na swoją ufność. To znowu warownia przemyska, zewsząd otoczona, straciła już wszelką nadzieję ludzką; imię Stanisława dano jako zew, i obrońcy, z okrzykiem "Błogosławiony Stanisław Kostka", druzgocą kleszcze, które ich dławiły. A potem znowu Lublin i Lwów, doznają cudownych skutków ufności położonej w Stanisławie. W Lublinie przed jego obrazem Jan Kazimierz, król Polski, odbywa całonocne czuwanie, a odpowiedzią na jego modły jest zwycięstwo pod Beresteczkiem. Waleczny Sobieski czcił Błogosławionego Młodzieniaszka jako Patrona wojsk swoich, i jego też orędownictwu przypisywał drugie zwycięstwo pod Chocimiem.

Tymi cudami niebo jawnie potwierdziło owo przymierze. Toteż Papież Klemens X czyniąc świadomie wyłom w zasadzie; według której Stolica Apostolska tylko Świętych zwykła mianować urzędowymi, liturgicznymi Patronami, przez brewe "Ex iniuncto", z dnia 10 stycznia 1674 roku, uroczyście ogłosił Błogosławionego Stanisława głównym Patronem Polski.

Wpośród okrutnych wydarzeń, jakie przeżywa wasza umiłowana ojczyzna, te dowody szczególnej i potężnej opieki Świętego Młodziana, podtrzymują wasze mężne dusze. I pojmujemy, jak mimo twardych i długich doświadczeń, które Opatrzność w swych niezbadanych wyrokach na was zsyła, serce wasze nie może dać się owładnąć zniechęceniu.

Papież Pius XII
Mowa do Polaków z 15.12.1944 r.