Ktoś mówił kiedyś, że widział Alpy opięte lamą porannej zorzy. Zaróżowione mgłą pastelową, jak mgła wsiąkały w pastel przestworzy. Potem wybuchły nagłym pożarem przebudzonego w purpurze słańca. I promieniały jaskrawą łuną - gamą połysków, drgań, barw tysiąca.
Był to cud złota wskroś rozlanego: po tajemniczej niebios kurtynie i po masywie gór - aż gdzie szczytów lekka koronka w oddali ginie...
Ktoś inny barwnych stów poematem malował urok polskich Tatr w śniegu...
Biel jasna - ostra - olśniewająca., wparta wierchami w szafir bez brzegu. Jak wigilijną w świeczkach choinkę mróz cykinami zapala granie. Jakby z granatu wyżyn oddali - gdy księżycowy wieczór nastanie - anieli gwiezdny piasek rozsiali na śnieżnych puchów białe posłanie.
Czasem błękitne cienie na szczycie, mgła - jak woalem twarz zasłoniona - i szczyt rozrzedły, rozbłękitniony ginie w najgłębszym niebios błękicie.
Łąka o świcie - mówią - jest baśnią. W kropelkach rosy tęczą rozprysłą. Rosa - świetliste perły zawisłe na szmaragdowych niteczkach trawy. Miliony oczu zbudzonych kwiatów - confetti barwne spadłe z zaświatów - ... Półblaski złote, półcień modrawy...
Gaj zaś o pierwszym zmierzchu wiosennym --gdy tu i ówdzie palą się miedzią ostatnie jeszcze refleksy słońca - ...
Jak dziewczę kwiaty sypiące Bogu w procesji, białym skryte welonem - z wdziękiem się chyli brzoza płacząca. Gąszcz ciemny - jasne plamy leszczyny - u stóp zaś świeży wachlarz paproci. A na wierzchołkach złotą obwódką gasnąca gloria blasków się złoci.
Jakaż jest głębia piękna i czaru w subtelnym kwiecie róż aksamitnych!
A gdy widzimy ich pełen ogród - mój Brat z zachwytem tak opowiada - to jakby nieba przestwór błękitny nieskończonością ku nam się chyli... Jakby nam wzgórza rajskiego szczęścia zabłysły mgnieniem w olśnienia chwili.
...O tak, róż zwoje pnących po murze i śnieżnych lilii z grządek szeregi... Miedze liliowe od polnych dzwonków i nenufarów na tafli stawu rozkwitłe plamy jak jasne ściegi - to wszystko piękno, to cud dobroci Tego, co stworzył, wywiódł z nicości. To odblask boski Jego spojrzenia.
Ale nad wszystkie ziemi piękności, nad urok cichych niebios przestrzeni - usianych nocą gwiazd milionami - Tyś jest piękniejsza, Tyś jest wznioślejsza. Tyś wyższa, głębsza, Niepokalana.
[327]- Czym wobec Ciebie zorza różana? Czym oceanu głąb, gdy nań rzuca poświata sypkie srebro mieniące? Czym biel rozkwitłych wiosną drzew sadu?
- Któż odda pełnię Twojego piękna?
Widziałam prób tych setki, tysiące. W żadnym obrazie artystów ziemi nie odnalazłam Twych rysów śladu.
I żadne sławne w krąg arcydzieło ich tajemnicy, wyrazu, głębi, boskiego czaru ich nie ujęło.
Próżno więc szukam wśród wizerunków tej najcudniejszej, jedynej twarzy - znanej z zacisza mych własnych przeżyć - w której się Łaska gromnicą jarzy...
Wiem jednak pewnie, wiem niezawodnie - przeczuwam, widzę duszy oczyma - że Ta, co Dziecię-Boga w ramionach swych matczynych: nad globem trzyma - - -
że Ona "w słońca blask obleczona", a pod stopami Jej gwiazd mgławice...
że Ona - Bożych wszechdzieł korona - Samego Stwórcę cudem zachwyca...
że słów brakuje, aby Ją nazwać, barw na ubogiej naszej palecie, dźwięków pianinom, słowikom pieśni i hymnów modlitw, chwały poecie...
[328]że możliwości nasze zawiodły - nas, co zaledwie okruchy znamy piękna, którego pełnią jest Ona -
wszechpiękność Boża uosobiona.
Niepokalana.
Królowa kwiatów. I mórz usianych na dnie perłami. Królowa niebios, anielskich chórów. Królowa, która włada sercami...
i jak rumianki na barwnej łące zbiera te serca Bogiem płonące.
Zbiera w wiązanki - naręcza - snopy, by pod Jezusa skrwawione stopy złożyć je wszystkie plonem dojrzałym.
Zerwij też, Matko, me serce małe!... Wyrasta ono miłości kwiatem, który Najświętsza Krew Pana zrasza.
NIEP0KALANA. Żniwiarka Boża.
Najukochańsza Matuchna nasza.
Z OKAZJI ŚWIĄT BOŻEGO NARODZENIA I NOWEGO ROKU, ZASYŁAMY NASZYM KOCHANYM CZYTELNIKOM, I PRZYJACIOŁOM ORAZ WSZYSTKIM CZCICIELOM NIEPOKALANEJ SERDECZNE ŻYCZ`ENIA SZCZODREGO BLOGOSŁAWIEŃSTWA BOŻEJ DZIECINY I NIEUSTANNEJ OPIEKI NIEPOKALANEJ.
Wydawnictwo "Rycerza Niepokalanej"
