Nad ziemią, której płowe żytnie łany
I ścieżki polne porosłe dzwonkami
- Przez wieki - maków gorącą purpurą
Krew bohaterów niezastygła plami...

Nad ziemią do stóp Twych Matko, przypadłą
Żalem skarg wielkich, wdów i sierot łkaniem,
Tęsknotą po tych, którzy nie wrócili... -
Wyciągnij rąk Swych białych zmiłowanie.

- Ruiny... gruzy... Krzyże, krzyże, krzyże
W lasach, wśród pola i wzdłuż dróg rozsiane,
Po rogach ulic, po zszarzałych skwerach,
Na piaskach falą Bałtyku spłukanych.

Tyle ran jeszcze świeżych, niezgojonych,
Łez nieotartych, nieporosłych grobów...
Niezwiędłych kwiatów wśród mogił Warszawy
I smutnych oczu i czerni żałoby...

Nad ziemią krzyżów - moją polską ziemią -
Schyl się litością, Matko Bożej Łaski
I rozpal - nad nią - tęczą błogosławieństw
Swojego Serca najlepszego blaski.