Nad lazurową niebios kopułą, co lśni odblaskiem modrej Twojej szaty, Maryo Panno, Twe Najsłodsze Imię, ów dzwon srebrzysty świętej naszej wiary, aniołów pieśnią, ludzkich serc nadzieją wieczyście dzwoni na wyżynie Bożej. A na dźwięk Jego wszelakie kolano, niebieskie, ziemskie i piekielne pada, pokorne Jego świętości i mocy. Zesłane z Nieba i wrócone Niebu, Boże anioły Je na piór swych bieli ze czcią pobożną cicho kołysały. Najświętsza Panno, Marjo, Matko Boża! Krzyż Chrystusowy nosi ślad Twych ramion, co wkoło Niego w bólu się owiły. Więc, o Bolesna, po Imieniu, Jezus, niemasz imienia nad Twe święte Imię, jak niemasz serca, w któreby spłynęło tyle świętości razem i goryczy, Przeczysta świata Współodkupicielko. Imieniem Twojem niechaj serca płoną, szemrzą litanje, różańce migocą, niech pieśnią ziemi będzie Twoje Imię, błogosławione, święte Imię Twoje. O, Stella maris, Marjo, Morza gwiazdo, której blask święty tonie w wód goryczy! Któryżby żeglarz do portu żywota dobiegł, świetlista, bez tego promienia, który mu, Marjo, Imię Twoje rzuca. Jako przez świątyń ciche ostrołuki świecą ołtarze, tak przez Imię Twoje świeci, o Matko, Miłosierdzie Boże. Bramo niebieska, Matko łaski Bożej, serc naszych tętnem niech będzie Twe Imię. A kiedy z serca nam na usta spłynie, usłysz nas wtedy, usłysz i wysłuchaj, Najświętsza Panno, Marjo, Matko Boża.