Życie człowieka nie zależy od niego samego, ale jest w ręku Boga, Który kieruje jego losami. Nie miałem ojca, nie miałem matki, ani przyjaciela - słowem nikogo - kto by mi podał rękę. Tylko miłosierny Bóg zmiłował się nade mną.

Będąc dzieckiem, pozostawałem często poza domem, bez dozoru matki, dopuszczając się ciężkich grzechów. Poza tym, matka moja miała styczność z bezbożnikami i zabierała mię często ze sobą do tego domu, gdzie słyszałem rozmaite bezwstydne słowa. Wspomniane powyższe grzechy już zabiły moją duszę. Mając około jedenastu lat, zacząłem chodzić na nauki katechizmowe i jakoś dostałem się do spowiedzi. Przystąpiłem do spowiedzi św., lecz źle ją odbyłem, po pierwsze, że nie miał mię kto przygotować należycie, po drugie, że zabijając swą duszę ciężkimi grzechami, nie rozumiałem znaczenia grzechu. Spowiedź i Komunia Św[ięta] - świętokradzkie. Po wyjściu z kościoła zemdlałem, zamiast być wzmocnionym.

Późniejsze spowiedzie również były świętokradzkie. Pewnego razu kapłan nie dał mi rozgrzeszenia na spowiedzi i polecił przyjść za dwa tygodnie. Nie usłuchałem tego wezwania i wtenczas naprawdę szatan założył sobie tron w mej duszy. Ciężkie życie takiego człowieka. Jeżeli matka wychowa swoje dziecko tak, że w zaraniu młodości pozwoli zabić mu swą duszę ciężkimi grzechami - to lepiej byłoby, gdyby mu uwiązała kamień u szyi i zatopiła w głębinach wody.

Zły duch stale kusi takiego człowieka, pobudzając go do najrozmaitszych zbrodni, a w końcu przedstawia mu je w czarnych barwach, pogrążając go w straszną rozpacz. Toteż wszelkie zbrodnie samobójstw, popełniane są przeważnie na tle rozpaczy i przez ludzi którymi zawładnął szatan. Dla takiego człowieka nie ma żadnego ratunku, jeżeli swych win nie naprawi, gdyż już tu na ziemi jest potępiony, a piekło czeka tylko na jego duszę.

Lecz do wydostania się z sideł szatana i nawrócenia do Boga nie starczą siły człowieka. Może tego dokonać tylko wielkie miłosierdzie i łaska Boża. Niezależnie od powyższego do nawrócenia potrzebny jest krzyż. Pan Bóg więc zesłał na mnie dotkliwe choroby, między innymi bóle kręgosłupa.

Różni lekarze doszukiwali się we mnie rozmaitych chorób i przepisywali mi różne lekarstwa, które po zastosowaniu pozostawały bez skutku. Wydawszy na próżno około dwóch tysięcy złotych, postanowiłem zaprzestać leczenia. Nie mogłem chodzić, gdyż cierpiałem i na ogólny rozstrój nerwów. We wspomnianych przeze mnie cierpieniach staje mi obraz całego życia. Zaczynam pamiętać na obecność Bożą, rozmyślam codziennie mękę Pana Jezusa, przypominają mi się wszystkie ciężkie moje grzechy, o których przedtem nigdy nie myślałem, zaczynam chodzić do kościoła, zbierając resztę sił swoich, zastanawiać się nad mocą i wartością Mszy i Komunii Św[iętej], przystępując w końcu co miesiąc do spowiedzi i Komunii Św[iętej].

Komunia Św[ięta] jest najlepszym lekarstwem dla chorych, a godnie przyjęta działa wprost cuda: uspokaja nerwy, wzmacnia poszczególne członki ciała, uśmierza bóle. Nerwowych niedomagań prawie nie odczuwam.

W czasie 40 - godzinnego nabożeństwa przystąpiłem do spowiedzi i Komunii Św[iętej], pragnąc uzyskać odpust Jubileuszowy. Po wyjściu z kościoła uczułem dziwne jak nigdy gięcie w kolanach; stanąwszy, zacząłem zastanawiać się, co to może być. Czy może pogorszenie się zdrowia? Może wskutek niedobrej spowiedzi? Nie. To było co innego. Bóle w kręgosłupie, na które cierpiałem od siedmiu lat, przeszły mi teraz w nogi. Nie dowierzałem sam sobie, jednak przecież namacalnie czułem bóle mięśni w nogach. Obecnie tych przykrych bólów kręgosłupa, na które cierpiałem tyle lat, nie odczuwam. (Nadmieniam, że ostatnio przez dwa lata nie czyniłem żadnych zabiegów lekarskich, ani też nie żądałem pomocy lekarskiej).

Niejeden z czytelników powie: "może to złudzenie?" - Nie! To nie złudzenie. Wiem, że łaski tej udzieliła mi Maryja Niepokalana, Którą o to błagałem przez codzienne odmawianie Różańca. Przez odmawianie Różańca św. nawróciłem się (patrz "Rycerz Niepokalanej 1934 r. Nr. 10, str. 293), i odzyskałem utracony skarb - Wiarę św. Skarbu tego nie oddałbym za nic w świecie! Nigdy nie czułem się duchowo tak dobrze, jak obecnie, toteż z całego serca dziękuję Maryi Niepokalanej za dotychczasową opiekę nade mną i proszę o dalsze łaski.