Jasną i słodka szła przez życie
I cicha, jak wizja zwiewna,
Piastując w duszy Jezus Dziecię
Maleńka Święta Królewna.

I w niebo szlakiem Swej ścieżyny
Doszła, miłością pałając.
Chrystus Ją wyniósł na wyżyny

Ludzi w opiekę oddając.

Gdzie rozpacz, męka, ból, cierpienie,
Nędza ludzkiego istnienia,
Zjawia się wszędzie z ukojeniem
Maleńka święta Terenia.

A kiedy ludzkie serce boli
Szarpane przez życia burze, -
Ona ratuje z ciężkiej doli,
Rzucając Bożych łask róże.

Do piersi tuli godło męki
Symbol ludzkiego zbawienia,
Wieńczy je w wonnej róży pęki
Święta Maleńka Terenia. -