Według wiadomości, przesłanych do dzienników francuskich, rozwija się w Nowym Jorku życie religjjne w sposób bardzo pocieszający, a u nas mało komu znany. We wszystkie dni W. Postu kościoły katolickie bywają zapełnione i to nie tylko przez niewiasty i dziewczęta ale także przez mężczyzn wszystkich klas i wszystkich zawodów. Liczne też przybywają rzesze na msze św. południowe, odprawiane codziennie, osobliwie w dzielnicach, gdzie najwięcej jest banków i największy ruch przemysłowy.

W cieniu samego ratusza i olbrzymich "drapaczy nieba" liczących po 40 i 50 piąter, stoi skromny kościół św. Andrzeja. Przed 27 laty proboszcz tego kościoła (już nie żyjący) ks. Evers wpadł na myśl szczęśliwą odprawiania każdej niedzieli i w święta uroczyste dla drukarzy i dziennikarzy swej dzielnicy mszy św. o godzinie, w której ci ludzie, skończywszy swą pracę, spieszą do domu tj. o godz. drugiej z rana. Ta msza św. odpowiadająca potrzebie rzeczywistej, stała się odrazu bardzo popularną i od czasu, kiedy się odprawia, tj. od 27 lat, umożliwiła niezliczonym pracownikom spełnianie ich obowiązków religijnych.

Zachęcony tym sukcesem swej mszy porannej, rozpoczął ks. Evers w r. 1907 odprawiać także msze południową w niedziele i święta uroczyste, a nadto w czasie W. Postu codziennie. I ta msza św. zaczęła zaraz ściągać tak wielu pobożnych, że szereg proboszczów nowojorskich poszedł wkrótce za przykładem ks. Eversa. Co więcej, ta późna msza codzienna tak weszła w zwyczaje katolików nowojorskich, a zarazem ułatwiła tak wielu zbłąkanym powrót do Boga, że władze duchowne zarządziły odprawianie jej w niektórych kościołach przez cały rok. U św. Andrzeja słucha jej codziennie około 500 osób. co zasługuje na uwagę tym bardziej, że w Ameryce nie zamyka się nigdy biur i magazynów w południe tylko daje się każdemu z pracowników kolejno godzinę czasu na spożycie drugiego śniadania; - otóż wielu z tych, którzy żyją po katolicku, mężczyźni i niewiasty, poświęcają połowę tej godziny wypoczynku na wysłuchanie mszy św.

Do tego trzeba jeszcze dodać, że we wszystkie dni Adwentu i W. Postu głoszą zwyczajnie podczas tych mszy południowych kaznodzieje wybitni krótkie nauki, które przyciągają także wielu protestantów a nawet i żydów. Tak więc w Nowym Jorku, w tym ogromnym centrum handlu i spekulacji bankowej, nie wszyscy czczą tylko mamonę, ale i świątynie Boga prawdziwego nie stoją pustkami.

Wielu też mężczyzn - więcej może niż niewiast - zamyka się od czasu do czasu z końcem tygodnia na dwa dni w jednym z domów rekolekcyjnych, żeby skupić swego ducha pod kierunkiem doświadczonego kapłana. Rekolekcje wielkopostne odprawiają także członkowie Związku aktorów katolickich, który powstał w N. Jorku przed kilku laty i zdobył sobie bardzo poważne stanowisko w świecie artystycznym. Wywiera on wpływ uszlachetniający i na scenę i na koła pisarzy dramatycznych. Członkowie jego ślubowali, że nigdy nie wezmą udziału w przedstawieniach utworów antyreligijnych i niemoralnych. Do ich stowarzyszenia należą jako członkowie honorowi setki katolików, a między nimi najwyżsi dostojnicy kościelni. Kardynał - arcybiskup nowojorski jest ich protektorem, a jeden z kapłanów przez niego wyznaczony spełnia obowiązki kapelana i doradcy duchownego Związku. Mają oni kasę wzajemnej pomocy, którą każdy zasila wkładką roczną.

Corocznie słuchają ci aktorzy nauk rekolekcyjnych w kościele św. Malachiasza, lepiej znanym w Nowym Jorku pod nazwą "kaplicy aktorów" (znajduje się on w dzielnicy teatrów). W roku [1927] głosił tam nauki rekolekcyjne obok innych księży członek Zgrom. Pasjonistów, który sam był niegdyś aktorem, lecz scenę porzucił i wstąpił do klasztoru. Kaznodzieja mówi wyłącznie do aktorów. Proboszcz tego kościoła nie może się nachwalić pobożności, szlachetności i ofiarności swoich Parafian.

Misje kończą się Komunią generalną, a po niej zwykle urządza się wielką ucztę, w której biorą udział wysokie osobistości z kardynałem - arcybiskupem na czele.

Taki przykład budujący dają ci ludzie ogółowi katolików.

Piękną manifestacją wiary jest także coroczna Komunia wielkanocna członków policji straży ogniowej w katedrze. Pierwszych jest około 14.000. Jedni i drudzy mają swoich kapelanów. W roku [1927] przystąpił pierwszy do tej Komunii gubernator Stanu nowojorskiego Alfred Smith, który jawnie wyznaje swą wiarę katolicką, nie bacząc na to, że to może skompromitować w oczach większości protestanckiej jego kandydaturę na prezydenta Stanów. Po Komunii idą te tysiące ludzi w szeregach przez ulice miasta, aby spożyć śniadanie w jednym z wielkich hoteli. W roku [1927] szedł na ich czele gubernator i prezydował przy uczcie.

Katolicy stanowią wprawdzie mniejszość w Stanach Zjedn., ale są tam (Zrzeszeniem religijnym najbardziej zwartym, jednolitym i najliczniejszym.

Według ostatnio przeprowadzonych obliczeń liczba katolików w Stanach Zjednoczonych wynosi obecnie 18.694.850 osób. W porównaniu z poprzednim spisem z roku 1916 katolicyzm w Stanach Zjednoczonych wykazał 20 proc. wzrostu, gdyż w ciągu lat dwunastu liczba wyznawców kościoła katolickiego wzrosła prawie o trzy miliony, co średnio daje 288 tys. rocznie.