W wirze zajęć codziennych, w gonitwie za środkami zaspokajającymi potrzeby ciała, tak często zanika troska o zaspokojenie potrzeb duszy, tak jakoś odsuwa się zastanowienie nad sobą, nad stosunkiem do Boga i bliźnich na dalszy plan, że dopiero po uczuciu dziwnej pustki wewnętrznej, poznaje się że coś trzeba zmienić, coś trzeba naprawić. Wstrzymuje się nieco w pędzie człek, wiecznie za czymś goniący, myśli zaczyna skupiać, przetrząsać swoje serce; ale jakoś trudno samemu.., zeschła skorupa serca nie łatwo pozwala się przebić, aby z niej wytrysnął zdrój ożywczej krynicy...

Przeto z wielką radością wyczekiwałam dnia 23 marca [1930] r., w którym, staraniem prezeski naszego Koła Misyjnego, miałyśmy odbyć rekolekcje. Dzień ten był punktem zwrotnym na drodze mego dotychczasowego życia. Postanowiłam odtąd coraz usilniej dążyć wzwyż, coraz bardziej uszlachetniać się, utrwalać w dobrem, z nową mocą i większym hartem iść w bój życiowy, w walkę o ideały prawdy, dobra i piękna.

Z taką intencją oczekiwałam tego dnia. Czy się zawiodłam? - Reasumując dziś korzyści, jakie mi dał, śmiało twierdzę - że nie. Chwile skupienia przeorały grunt duszy, zacieśniły mój stosunek do Boga, obudziły w duszy silne postanowienia, które przeprowadzane w życiu, mają mi pomóc do stawania się coraz lepszą. Ten, któregośmy przed nauką sercem stęsknionym wzywały: - "Serc Światłość i Dawca darów największych" - przyszedł, aby "nakłonić co uporne, ogrzać co zimne, nawrócić co zdrożne, zrosić co oschłe, zleczyć co zranione". Za to wszystko ogromnie wdzięczna jestem Bogu i tym, którzy mi pomogli znaleźć drogę, prowadzącą niechybnie ku osiągnięciu radości wiecznej. Mnie tylko wytrwać trzeba, ażeby zapał nie był słomianym ogniem, który lada podmuch, niepowodzenie, zgasić może. O to więc, o łaskę wytrwania, proszę Boga!

- Tak się szczęśliwie złożyło, że nastrój Boży w nas spotęgowało uroczyste przyjęcie do Milicji Niepokalanej, Myślę, że Matce Najświętszej szczególnie miłe było to oddanie się Jej na służbę i że dzieciom Swoim obficiej jeszcze otworzy zdrój łask i miłości macierzyńskiej. Świadoma jednak jestem, że przywilej "rycerki" Maryi nakłada na mnie obowiązki: służenia Jej wiernie przez całe życie, kochania dla Niej wszystkich, a tym samem dążenia do tego, aby wszyscy jednoczyli się w miłości i czci dla Niej. Medalik Jej będzie mi tarczą i puklerzem od pocisków i zatrutych strzał świata".

- O Niepokalana! módl się za mną, wspieraj, wzmacniaj i daj łaskę, abym przez całe życie była Twym zawsze wiernym, kochającem dzieckiem.