J. E. Ks. Bp Karol Radoński, Ordynariusz diecezji włocławskiej, wydał list pasterski z okazji zbliżającej się 150-letniej rocznicy koronacji obrazu św. Józefa w Kaliszu i zapowiedział wielkie uroczystości jubileuszowe, jakie odbędą się w Kaliszu, przez oktawę uroczystości Opieki św. Józefa t.j. od 12-19 maja. Ks. Biskup wspomniał o wielkiej łasce św. Józefa nad więźniami w Dachau. Oto opis tej łaski podany przez jednego z b. więźniów dachauowskich.
Groźne chwile przeżywali przed rokiem więźniowie w obozie koncentracyjnym w Dachau. Głód i zaraza pożerały codziennie setki istnień ludzkich. Do obozu przywożono nowe transporty więźniów z pogranicza francuskiego. Większość z nich to szkielety ludzkie, przewracające się za podmuchem wiatru. W barakach stłoczono więźniów do tego stopnia, że na sali, mogącej pomieścić 150 osób, przebywało 450. Na jednym łóżku spało po trzy i więcej osób. Z braku brukwi i marchwi, stałego menu obozowego, karmiono uwięzionych cuchnącą polewką z łupin. Stan mieszkańców obozu wzrósł szybko z 16.000 do 33.000. Połowa z nich to ludzie chorzy. Na 34 baraki w obozie - szpital zajmował 16.
Wojska alianckie z całą siłą parły od zachodu. W obozie słychać już było huk armat. Wszyscy zdawali sobie sprawę, że wybawienie jest bliskie.
Nikt jednak nie ufał Niemcom, gdyż każdy znał dobrze ich obłudę i zbrodnicze plany. Wybawienie obozu zależało wprawdzie od aliantów, ale życie więźniów było w rękach Boga.
Duchowieństwo polskie (585 księży i zakonników), zdając sobie sprawę z powagi chwili, powzięło zbawienną myśl oddania całego obozu w opiekę św. Józefowi.
W niedzielę 22 kwietnia (było to w czasie oktawy święta Opieki św. Józefa) Polacy w liczbie 10.000 z duchowieństwem polskim na czele w kaplicy obozowej oddali się w opiekę św. Józefowi następują cym aktem:
"Święty Józefie, wybrany przez Boga na Opiekuna Pana naszego, Jezusa Chrystusa, i na Oblubieńca Przeczystej Bogarodzicy, racz przyjąć ofiarę serc naszych i miłościwie wysłuchać prośby, które dzisiaj Tobie w pokorze niesiemy.
Kościół św. i Ojczyzna nasza stoją obecnie w obliczu nowych i niezwykle trudnych zadań dziejowych. Zdając sobie z tego sprawę i ufając możnemu orędownictwu Twojemu, do Ciebie się uciekamy. Twojej opiece się oddajemy i poświęcamy - my, Twoi czciciele, których jedna wiara, jedna miłość i jedna mowa ojczysta złączyła, a teraz wspólna niedola obozowa jeszcze ściślej jednoczy.
Patronie Kościoła św[iętego], Opiekunie Ojczyzny naszej, umocnienie rodzin, mężu sprawiedliwy, który niegdyś troskliwi strzegłeś i prowadziłeś Dziecię Jezus, prosimy Ciebie, utwierdź nas i cały nasz naród w niezachwianej wierności zasadom Kościoła Bożego, zachowaj nas w sprawiedliwości i miłości społecznej, a w grożących niebezpieczeństwach broń nas i rodziny nasze oraz spraw, abyśmy rychło i szczęśliwie wrócili do ukochanej Ojczyzny i pracowali tam nad zabezpieczeniem upragnionego pokoju.
Ufni w Twoje orędownictwo, uroczyście przyrzekamy po szczęśliwym powrocie do Ojczyzny:
- W głębokim zrozumieniu Twego dostojeństwa żywić cześć dla Ciebie nie tylko w sercach naszych, ale równocześnie szerzyć ją wśród naszych rodzin.
- Obecnością naszą w rok po powrocie złożyć Ci wspólny hołd wdzięczności przed cudownym obrazem Twoim w Kolegiacie kaliskiej; stamtąd zaś roznieść cześć Twojego Imienia wraz z postanowieniem szerzenia zasad sprawiedliwości i miłości społecznej w naszych rodzinach w myśl wskazań Stolicy Apostolskiej, by każda z nich tworzyła życiodajną komórkę drogiej Ojczyzny.
- W dowód wdzięczności za nasze ocalenie przyczynić się wedle możności do powstania dzieła miłosierdzia pod Twoim wezwaniem.
Święty Józefie, oręduj za nami przed Tronem Najwyższego Boga, ażeby te porywy serc naszych przyczyniły się dla naszego dobra, dla pomyślności Ojczyzny, rozwoju Kościoła i wielkiej chwały Pana naszego Jezusa Chrystusa. Amen".
I nie zawiodła ufność w opiekę św. Józefa.
Władze hitlerowskie, nie chcąc oddawać jeńców w ręce aliantów, usiłowały ewakuować obóz do Tyrolu, a po drodze wyniszczyć. Pod grozą karabinów wyprowadzono już około 5 000 Rosjan i Niemców, i w drodze, w lasach pod Monachium, większość wystrzelano. Polaków czekał ten sam los. Zapowiedziano już wymarsz. Każdy miał gotowy węzełek na drogę i kilka razy na dzień wychodzili wszyscy na plac apelowy przed bramę. W niepewności i trwodze minął tydzień. Dalszej ewakuacji obozu zaniechano z braku środków transportowych i zatarasowania dróg.
Nastał wreszcie pamiętny dzień 29 kwietnia. Amerykanie znajdowali się zaledwie kilka kilometrów od obozu i planowali zdobyć obóz dnia następnego. Dziwne jednak przeczucie kazało im działać jak najszybciej. Między oddziałem amerykańskim a SSmanami, stawiającymi zaciekły opór, rozgorzała walka. Wieczorem o godz. 17,30 rozgromiono gniazdo oporu SSów i Amerykanie oswobodzili obóz.
Po zdobyciu obozu więźniowie znaleźli dokument z rozkazem Himmlera, by wszystkich więźniów tegoż dnia (29. IV.) o godz. 21ej wystrzelać. Miała tego dokonać zbliżająca się od strony Freimanu dywizja SS=nów Wikinga. Zycie 33 tysięcy wisiało znów na włosku. Na szczęście wikingowcy natknęli się w drodze na silny oddział amerykański, z którym musieli stoczyć przegraną walkę.
Byliśmy uwolnieni!
Dziś po roku, zanim spełnimy swoje przyrzeczenia, składamy publiczne podziękowanie św. Józefowi za ten jawny znak opieki nad tymi, którzy z wiarą i ufnością uciekli się do niego.
Opis zdjęcia powyżej: Cudowny obraz św. Józefa w kolegiacie kaliskiej
