[33]Wieś otulona grubą bielą
zasypia z wolna w miękkim puchu.
Dostojność ciszy, czar bezruchu
zgodnie nad siołem rządy dzielą.

Dni krótkie mrozem wciąż się ścielą,
noce czernieją pustką głuchą.
Lecz serca biją wciąż otuchą:
oto gromnicy blask wystrzelił!

Dzień oczyszczenia ludzkiej duszy
nad jasność śniegu ją wybiela
w blasków nieba zdobi diadem.

Mario, racz więzy grzechu skruszyć,
niech mnie od Ciebie nie oddziela
żadna ułomność i grzech żaden!...