W bibliotece sandomierskiego konsystorza znajduje starodawny dokument, którego dosłowny tekst podajemy poniżej.

Są to zeznania niejakiego Serafinowicza, niegdyś rabina litewskiego, później z przekonania ochrzczonego, złożone pod przysięgą przed konsystorzem w Sandomierzu dnia 17 marca 1712 r. Oto tekst dosłowny:

"Jako każdemu chrześcijaninowi należy dawać świadectwo prawdzie według Boskiego przykazu, tak i mnie w pamięci mającemu tę obligacją, należy zeznać publicznie i dać świadectwo przeciwko niewiernym żydom, zapierającym się złośliwych swoich uczynków, między którymi i ta jest złośliwa bezbożność, że krew chrześcijańską z niewinnych dzieci okrutnie wylewają, a to z wyrażonego rozkazu swego Talmudu, której oni na czary swoje zażywają.

Ja sam, gdy byłem rabinem najstarszym, albo przełożonym nad innymi rabinami w synagodze litewskiej, zanim mnie Bóg do wiary świętej katolickiej rzymskiej powołał, zamęczyłem dwoje dzieci chrześcijańskich, jedno w mieście nazwanym Różana, na Litwie - syna J. M. Szumskiego, podwojedziego wileńskiego - drugie zaś w Słominie, nie wiem czyje; sposób zaś, którego zażywają w męczeniu dzieci, taki jest.

Schwytawszy dziecię, karmią je przez dni 40 wszelkimi, które mogą mieć, specjałami, w sklepie ciemniejszym, bawiąc się przez ten wszystek czas graniem w karty, dawaniem pieniędzy i innymi rozrywkami. Po skończonych zaś 40 dniach, gdy dziecię wyprowadzą, rabin wziąwszy je za rękę, uderza lancetem w palec najmniejszy u prawej ręki, tak żeby krew prysnęła rabinowi aż do oka, dlatego zaś w palec najmniejszy uderza rabin lancetem, że ma więcej krwi wypłynąć, kiedy w ten palec ugodzi rabin, dziecię bowiem przez to nie lęka się; potem bierze rabin nóż uroczysty we srebro oprawny, i tym uderza dziecię w bok prawy, pod płynącą z boku krew podstawiwszy miednicę srebrną pozłocistą; potem wsadza dziecię w beczkę pomierną gwoździami długimi jak pióro gęsie a ostrymi na wszystkie granie nabitą, i w niej tacza do wyjścia krwi ostatniej kropli.

Po tym wyjąwszy dziecię z beczki (jeżeli jeszcze żyje, bo często żyją dzieci dlatego, że strona w beczce, która jest przeciwko sercu, nie jest nabita gwoździami, i głowa też nie jest w beczce) na krzyż wbija dziecię rabin, mówiąc te słowa hebrajskie. To jest: "Venik mas Nekomo bogoim Ubaleyhem". Co się po polsku tłumaczy: "Jakośmy Boga Chrześcijańskiego umęczyli, który się nazywał dziecięciem, tak powinniśmy dzieci chrześcijańskie męczyć". Tę zaś ceremonię zachowują, kiedy sam rabin zabija i męczy dzieci chrześcijańskie; kiedy zaś który żyd sam schwytawszy dziecię męczy, nie ma względu na ten obrząd, ale jako może tak zabija.

Na co zaś zażywają żydzi krwi chrześcijańskiej, wyrażam i opisuję.

1. Są dwa tygodnie w roku, w których jakikolwiek dzień bierze rabin krew dziecięcia zarzniętego i maże nią nad drzwiami, któregokolwiek chrześcijanina, przez co stają się chrześcijanie łaskawsi na żydów, i bardziej ich kochają, niż siebie wspólnie.

2. Podczas ślubu, daje rabin jajko nowożeńcom, w którym jest krew chrześcijańska.

3. Umierającym żydom tymże jajem, w którym jest krew chrześcijańska, oczy smarują.

4. Kiedy Wielkanoc żydzi obchodzą, zażywają macy nazwanej Evisomex, w tej zawsze bywa krew chrześcijańska.

5. Żeby się handel szczęścił żydom, biorą list od rabina, w którym się zawiera krew chrześcijańska, ten list kopie pod progiem domu jakiego chrześcijanina, a tak mu się szczęści. Słowem, na same tylko skryte i nieprzeliczone czary tej krwi zażywają.

Na Litwę całą wychodzi tej krwi, co rok garcy trzydzieści.

Za krew płacą żydzi i żydówki, od lat trzydziestu wieku swego, na każdy rok złotych dwa.

Ciała zamordowanych dzieci nie chowają, które zowią Pegier, zdechłego zaś nie godzi się im chować. Więcej zaś o tym w księdze mojej za pomocą Boską opiszę, skąd będzie informacja dostateczniejsza. Na którym świadectwo uczynionym w Konsystorzu Sandomierskim, pod przysięgą według roty opisanej, własną ręką podpisuję się dnia 17 marca 1712 Jan Serafinowicz mpp".

("Życie i Praca").