Napoleon I, cesarz Francuzów, chociaż nie wypełniał obowiązków religii, miał wszakże o nich wskutek pierwotnego wychowania dosyć jasne pojęcie.

Pewnego dnia, kiedy sławny aktor Talma występował na scenie w Paryżu, Napoleon był również w teatrze z jednym paziem, którego bardzo lubił i chciał przywiązać do siebie, był to bowiem młodzieniec wielkich zdolności i wielkiego rodu, Rohan-Chobot, książę Leonu.

Cesarz, mało zważając na scenę, przypatrywał się obecnym. Oczy, jego kilkakrotnie zwróciły się na młodego księcia który zamyślony i wcale nie zajęty sztuką, trzymał ręce ciągle ukryte w szerokich rękawach swojego ubrania. Gdy nagle cesarz schyla się ku niemu, chwyta go za rękę i wyjmuje... Co?.. Różaniec! Jak wiadomo, w owym czasie Różaniec nie był we czci u Francuzów, to też pobożny młodzieniec spodziewał się nagany od cesarza.

- Ach! Auguście!... złapałem cię rzecze Napoleon do pazia. - To dobrze! to mi się podoba! Nie zajmują cię te błazeństwa: masz wzniosłą duszę... wyjdziesz na człowieka!

I oddał mu Różaniec, mówiąc: - Możesz kończyć, nie przeszkodzę ci więcej.

Słysząc to obecni panowie, otaczający cesarza, nie śmieli szydzić z Różańca. Młody paź, który się tak modlił w teatrze, w rzeczy samej wyszedł na człowieka, bo umarł kardynałem, arcybiskupem Besancon i zostawił w swej diecezji wiele miłosiernych zakładów, wiele pomników pobożności i dobroczynności swojej.

Przew. Kat. Am.