Życie katolickie, mimo wad wielu, ma w Ojczyźnie naszej jeszcze tyle siły, że liczyć się z nim każda władza państwowa musi. Powiedzmy otwarcie, że grudniowe rozporządzenie dotyczące nauczania religii i publicznego wypełniania jej praktyk po szkołach to rozporządzenie, które tyle krwi napsuło zwolennikom otwartej walki z Kościołem w Polsce - wypłynęło, podobnie jak przedtem Konkordat z konieczności dostosowania się do obecnych poglądów i nastrojów w kraju naszym. Hałaśliwe piśmidła bowiem, nie są jeszcze - dziękować Panu Bogu! - wyrazem opinii polskiego społeczeństwa, a tylko starają się tęż opinię urabiać.

Ważniejsze paragrafy przepisów podajemy do wiadomości najszerszego ogółu, by strzegł pilnie pełnego ich zachowania po szkołach naszych.

§ 1. Nauka religii katolickiej jest obowiązkowa dla uczniów katolików we wszystkich szkołach (z wyjątkiem szkół wyższych) państwowych, publicznych i samorządowych oraz w szkołach prywatnych, korzystających z zasiłków państwowych lub samorządowych, albo posiadających prawa szkól państwowych lub publicznych.

§ 2. Obowiązek władz szkolnych dostarczenia nauczyciela religii istnieje, gdy liczba dzieci katolickich w szkole wynosi co najmniej dwanaście. Gdy ilość dzieci liczby tej nie osiąga, będą dzieci te łączone z dziećmi szkół sąsiednich. Gdyby i to nie było możliwem, inspektor szkolny lub dyrektor szkoły zwróci się do miejscowego duszpasterza, lub za porozumieniem się z Ordynariuszem do osoby świeckiej o podjęcie się nauczania religii bez wynagrodzenia.

§ 5. Biskup Diecezjalny wykonywa przysługujące mu prawo wizytacji i nadzoru osobiście lub przez wyznaczonych przez siebie odpowiednich kapłanów (wizytatorów religii), nazwiska będą podane do wiadomości władz szkolnych.

§ 6. Wizytatorowie, inspektorowie szkolni oraz kierownicy szkół o poziomie szkół średnich mają prawo wizytowania nauki religii katolickiej, nie mogą jednak egzaminować uczniów i winni ograniczyć się do uwag pedagogiczno dydaktycznych.

Duchownego nauczyciela religii katolickiej w szkołach powszechnych może wizytować tylko inspektor szkolny lub wyższe władze szkolne. Natomiast kierownicy szkół powszechnych mogą tylko być obecni na nauce religii prowadzonej przez duchownych, bez prawa czynienia jakichkolwiek uwag.

§ 7. Praktyki religijne młodzieży szkolnej katolickiej należą do całości nauczania i wychowania religijnego. Młodzież szkolna jest obowiązana brać w nich udział. Praktyki religijne obowiązujące młodzież szkolną, są normowane przez władzę duchowną w porozumieniu z Ministrem Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego i przez władze szkolne wprowadzane w czyn. Obowiązujące praktyki religijne są następujące:

a) w niedzielę i święta oraz na początku i na końcu roku szkolnego wspólne nabożeństwo z egzortą;
b) co roku trzydniowe rekolekcje;
c) trzy razy do roku (po rekolekcjach, na początku i przy końcu roku szkolnego) wspólna spowiedź i Komunia Św[ięta] dla młodzieży;
d) wspólna modlitwa przed lekcjami i po lekcjach, przepisana przez właściwą władzę kościelną, a wprowadzona przez władze szkolne.

Czuwanie według istniejących rozporządzeń nad wykonaniem przez młodzież wspólnych praktyk religijnych jest obowiązkiem księży prefektów, dyrekcji i kierownictw szkół i członków grona nauczycielskiego.

Jednorazowe lub dłuższe zwolnienie uczniów, całych klas lub szkoły od poszczególnych obowiązujących wspólnych praktyk religijnych następuje po porozumieniu się dyrekcji i kierownictw szkół z księżmi prefektami.

§ 8. Księża prefekci są nauczycielami i duszpasterzami młodzieży szkolnej w zakresie życia szkolnego. Jest więc ich szczególnym obowiązkiem czuwać nad życiem religijnym i na równi z innymi nauczycielami nad wychowaniem moralnym młodzieży szkolnej. Księża prefekci ze względu na swe stanowisko duszpasterskie mają obowiązek brać udział we wszystkich konferencjach, omawiających sprawę wychowania młodzieży szkolnej.

§ 9. W budżecie corocznym każdej szkoły o poziomie średnim wyznacza się pewną kwotę na potrzeby religijne. Wysokość kwoty ustala się według przepisów, wydanych w tym względzie dla pokrywania wydatków rzeczowych szkoły.

§ 10. Na naukę śpiewu kościelnego należy poświęcić część czasu, przeznaczonego na obowiązkowe nauczanie śpiewu. Nauczyciel śpiewu jest obowiązany porozumieć się z księdzem prefektem co do doboru pieśni religijnych.

§ 11. Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

Kierownik Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego

K. Bartel

Mamy zatem ustawowe nauczanie religii w szkołach, mamy ustawowe, publiczne pełnienie praktyk religijnych. Panowie z obozu przeciwnego lękać się nie potrzebują, by w ten sposób w sercach młodzieży nie wyrodził się szpetny faryzeizm: gdyby i oni - ci pieniący się z oburzenia panowie - ongiś w szkołach gruntowniej wyuczyli się zasad religii katolickiej, nie lekceważąc tego przedmiotu sobie i gdyby do pełnienia praktyk religijnych wzwyczajali się mocniej i wykonywali je zawsze aż po dzień dzisiejszy, zwłaszcza spowiadali się regularnie - wtedy na pewno stanęliby po naszej stronie. W umysłach ich i sercach jaśniałoby światło wiary i rodziło pokój i szczęście. I to światło i ten pokój i to szczęście na młodzież przelać by oni pragnęli.

Kapłani i nauczyciele religii wszelkich dołożą starań, by nauka religii urabiała umysł młodzieży, a praktyki - jej serce. Niechże te najświętsze sprawy nie będą ciężarem, ale źródłem prawdy i siły.

Bo godzą się na to wszyscy: że jak urobimy sobie dziatwę i młodzież, taką będzie przyszłość nasza.