NASZE POSŁANNICTWO

Choć ze czcią i z pokorą w sercu, idę do Was, Dzieci, z męstwem chrześcijańskim i z podniesionym czołem. Nie przychodzę, jako nieprzyjazny człowiek, ale jako zwiastun Dobrej Nowiny! Przychodzę przepowiadać Wam Chrystusa Ukrzyżowanego, który przez własną krew wszedł do świątnicy i własną krew wydał okupem za wielu. Idę, by zwiastować Wam Ojca Waszego, który jest w niebie, by opowiadać Wam dziwy Boże, by głosić Wam miłość, pokój i dobro, by wszczepiać w dusze Wasze nowe życie łaski Bożej, by serca otuchą krzepić, by wołać: "Sursum corda"! "Wzmocnijcie ręce opadłe - a kolana omdlałe pokrzepcie! Rzeczcie bojaźliwym: Wzmocnijcie się, a nie bójcie sie" (Iz 35,3-4).

Czyż mam jeszcze obowiązek przedstawiać się Wam? Nie jestem ci ja ani politykiem, ani dyplomatą, nie jestem działaczem, ani reformatorem. Ale natomiast jestem Ojcem Waszym duchownym, Pasterzem i Biskupem dusz Waszych, jestem Apostołem Jezusa Chrystusa. Posłannictwo moje jest kapłańskie, pasterskie, apostolskie, wyrosłe z odwiecznych Bożych myśli, ze zbawczej woli Ojca, dzielącego się radośnie szczęściem swoim z człowiekiem. Zadaniem moim jest: chrzcić, bierzmować, konsekrować, święcić, ofiarować, nauczać i sądzić (Pont. Rom.). Niosę Wam Lumen Christi - światło Chrystusowe, i wołam do wszystkich - do Was Kapłani i do Was Domownicy wiary: pomóżcie mi wdźwignąć w dom nasz pochodnię Bożą i umieścić na wysokim miejscu, aby świeciła wszystkim, którzy są w domu, aby rozświeciła mroki i zakątki umysłów i serc, aby naród który jeszcze w ciemności siedzi, ujrzał światłość wielką. Z każdym z Was, Dzieci moje, pragnę wołać: światła! więcej światła! więcej Bożego światła! W jego promieniach dostrzeżemy, żeśmy przecież dziećmi Bożymi, żeśmy braćmi i siostrami, żeśmy wspólnotą rodzinną, domową, ojczystą, żeśmy zrośnięci sercami, zwarci dłońmi w trudzie codziennej pracy. Panuje między nami więź jedności nadprzyrodzonej, którą przypomina i Wam i mnie pierścień biskupi, ten znak wiary, i głos sumienia, nakazujący strzec Oblubienicy Bożej - Kościoła świętego - bez skażenia (Pont. Rom.). Pozostańcie więc ze mną, Umiłowani Bracia Kapłani i Wy Dzieci Boże, w związce pokoju.

POZDROWIENIE PASTERSKIE

Gdy dziś wchodzę w dom Gnieźnieńskiej i Warszawskiej rodziny Bożej, pozdrawiam Was słowy Nauczyciela mojego: Pokój Wam!

Bądźcie więc pozdrowieni w imię Pańskie! Bądźcie pozdrowieni, Wy Kapłani, wszystkich stopni hierarchicznych, obydwu Archidiecezji, którzy wyrośliście wraz z nami z jednego pnia - Chrystusowego kapłaństwa! Podajcie mi swe serca i swe ramiona! Społem pójdziemy, jako sługi Boże - płomienie ogniste - ku świętej Polsce, ku Bożemu Królestwu Prawdy i życia, świętości i łaski, sprawiedliwości, miłości i pokoju.

Bądźcie pozdrowione Dzieci Boże, pieczy mej i odpowiedzialności pasterskiej powierzone: Ty - słabości serca mojego - dziatwo radosna, i Ty - nadziejo przyszłych dni - młodzieży promienista, i Ty - glebo urodzajna - Matko kołyski, i Ty Ojcze niwy polnej, pługa i sierpa, fabryki, warsztatu i młota, katedry szkolnej, pióra i książki.

Wstępując na tron prymasowski w uroczystość Matki Bożej Gromnicznej, upadam wraz z Wami, Dziatwo Boża. przed Nosicielką Światłości świata, z pokorną prośbą: Bogarodzico, Dziewico, Bogiem sławiona Maryjo, tarczo obronna w pośród walk o Królestwo Syna Twego, jasnogórska Królowo Polski, Pani Miłosierdzia. Chełmska szafarko Twego Serca Niepokalanego. Królowo Różańca świętego - prowadź i wspieraj!

Wchodząc w rozwarte ramiona dźwigających się murów katedry św. Jana Chrzciciela, której przyświecają niebiosa otwarte, wznosimy oczy duszy naszej aż do tronu Bożego, gdzie Chrystus króluje po prawicy Ojca. Oby spełniło się w pracy naszej najgorętsze pragnienie Janowe: Chrystus ma róść, a ja się umniejszać (Jan 3, 30).

Uklęknijcie przed Jezusem Chrystusem, Pasterzem i Biskupem dusz Waszych, Dzieci Drogie, a ja mocą Ducha Świętego udzielę Wam, na wspólną naszą drogę do Boga, swego pasterskiego błogosławieństwa: w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen.

STEFAN WYSZYŃSKI
Arcybiskup - Metropolita Gnieźnieński i Warszawski.
Prymas Polski

(Wyjątek z pierwszego listu prymasowskiego, wydanego w Lublinie 6.1.1949).