Oburzyła się pewna światła (ale nie w sprawach religijnych) pani, gdym jej jasno powiedział, że za swe uczynki miłosierne, istotnie bardzo wielkie, żadnej nagrody od Boga spodziewać się nie może, pokąd się z Panem Bogiem nie pojedna w Sakramencie Pokuty.

Ogromnie się oburzyła.

A przecie, skoro nie spowiadała się cały szereg lat, znajduje się w grzechu (sama przyznała), stąd w niełasce, owszem: w gniewie Bożym. A Bóg skoro zagniewany, przyjmować od niej podarków nie może, boć i ona Mu ich nie składa, gdy bez względu na Niego wszystko dobre czyni.

Rzecz się ma tedy podobnie, jak z tą służącą, która zagniewawszy panią swoją nie tylko, że jej nie przeprosiła, ale nawet zaprzestała służyć jej zupełnie - tylko innym sługom odtąd dobrze czyniąc.

O ile taki stan rzeczy, potrwa czas dłuższy, służąca ta niesforna od pani swej zapłaty spodziewać się nie może.

A ta osoba o której mowa, od szeregu lat trwa w tym stanie.

Ona Boga znieważała grzechami i zapewno znieważa.

Ona z Nim w niezgodzie.

Ani Mu służy.

Tedy i nagrody spodziewać się nie może.

Więc czegóż się oburzyła?