Najgłębszej może znajomości życia, światłej, wyrozumiałej serdeczności oraz poznania dziedzin psychologii i pedagogiki wymaga trudny nieraz do okiełznania temperament choleryczny dziecka.

Dziecko o temperamencie holerycznym jest bardzo żywe i posiada niespożyte wprost zapasy energii. W duszy zaś takiego dziecka znajdują się prawdziwe skarby, których wydobywaniem na jaw i uformowaniem w jak najodpowiedniejszym kierunku zająć się powinni wychowawcy już od początku życia świadomego dziecka.

Dziecko o temperamencie cholerycznym odznacza się wszechstronnością zainteresowań, oraz dużą niezależnością myśli i czynu. Najbardziej odpowiadają mu zajęcia wymagające ruchu i zmiany. Jeżeli interesuje je jakaś sprawa, wówczas poświęca mu cały swój umysł, oddaje mu się z dużym skupieniem, dokładnością, zapałem i wytrwałością, dążąc do jak najszybszego rozwiązania interesującej je w danym wypadku sprawy. Z chwilą jednak zadawalniającego wykonania pracy zwraca się w zupełnie innym kierunku, lubi bowiem urozmaicenie.

W stosunku do otoczenia dziecko takie zachowuje wybitną indywidualność. Odznaczając się zdolnością do samodzielnego rozumowania stara się rozwikłać każde, nurtujące je zagadnienie. Jeżeli poświęci się jakiejś idei, wówczas służy jej z podziwu godną uwagą, wytrzymałością i samozaparciem, aż do heroizmu i poświęcenia włącznie; przy czym całkowicie lekceważy sobie wszelkie uciechy świata.

Duży procent zdobywców, wodzów, uczonych, pionierów nowych idei i świętych posiadało właśnie temperament choleryczny.

Nieodpowiednie jednak wychowanie grozi powikłaniami, które wyciskają zgubne piętno na całe późniejsze życie. Dziecko robi się krnąbrne, uporne, złośliwe, staje się siewcą niepokoju, lubiącym wzniecać i przewodniczyć we wszelkich przejawach buntu i nieposłuszeństwa a nieokiełznana ślepa gwałtowność charakteru może je doprowadzić do zbrodni.

Wychowanie dziecka o temperamencie cholerycznym może dać krańcowo różne wyniki, dlatego bardzo oględnie należy dobierać metody wychowawcze.

Trzeba starać się wyzwalać umiejętnie energię dziecka, dając mu urozmaicone zajęcia z interesujących je dziedzin, kierując jego umysł na rzeczy ciekawe, szlachetne i wzniosłe. Unikać wszelkiej monotonii tak w pracy umysłowej jak i fizycznej.

Gdy dziecko zdąża w dobrym kierunku, wówczas należy zostawić mu pewną dozę samodzielnej inicjatywy. Gdy natomiast spostrzeżemy, że dziecko obrało sobie niepożądany kierunek myśli lub czynu, wówczas serdeczne, wyrozumiałe zwrócenie się do rozsądku i sumienia dziecka zdziała zawsze dużo więcej, niż uciekanie się do kar i przymusu, wywołujących bunt i upór.

Pożądane wyniki wychowawcze u dziecka o temperamencie cholerycznym stoją w prostym stosunku do ilości świadomej, wyrozumiałej pracy włożonej w wychowanie.