Przepiękna to modlitwa "Witaj Królowo". Jaka głębia uczuć w niej się mieści!

Po Pozdrowieniu Anielskim, nie znam modlitwy, któraby tak doskonale wyrażała wszystko, co chcemy powiedzieć naszej Niebieskiej Matce, jak - Salve Regina - Witaj Królowo.

Brzmi w tej antyfonie radosny odgłos uwielbienia, głos oddający hołd Maryi, Królowej świata tego, Królowej niebios promiennych, Królowej wszystkich świętych, Królowej wojska anielskiego.

Przebija się w niej głos bólu, który nas przytłacza w tym życiu, głos ufnej nadziei, wyraz otuchy, że nie zginiemy.

Dźwięczą w niej piętrzącym tonem słodkie soprany, jakimi dziecię przemawia do Matki najtkliwszej, którą niezmiernie kocha, której bezgranicznie ufa, na której łonie czuje się bezpiecznym.

Wzbija się z niej korny głos modlitwy o to, co nam najbardziej potrzebne: o życie Boże, życie z Jezusem, o śmierć szczęśliwą.

Jęczą w niej żałosne dźwięki, żeśmy wygnańcami na tej ziemi, żeśmy pielgrzymami na łez dolinie... - lecz rozbrzmiewają też tony radości, że Ona jest słodkością życia, radością i chwałą naszą.

Najsilniejszym jednak wyrazem uczuć w tej modlitwie, to końcowe słowa, ten wykrzyk miłości i ufności z głębi serca. - "O łaskawa, o litościwa, o słodka Panno Maryjo"!...

Słowa te nie należały pierwotnie do antyfony; wyszły one z ust najgorętszego czciciela Maryi, miodopłynnego Jej piewcy - Bernarda z Clairveaux.

Oto historia ich powstania:

* * *

Miało się ku wieczorowi.

Zachodzące słońce złotem i purpurą zalewało nadreńskie szczyty i zamczyska, po nich. porozwieszane.

W blaskach tych czerwono - fioletowo - złocistych mieniła się potężna wieżyca katedry w Spirze, baszty i co wyższe szczyty domów.

Przez wąskie uliczki miasta płynęły ciągle fale ludności odświętnie przybranej i mimo wieczornej pory, wypływały wciąż przed bramy miasta. Biskup, duchowieństwo, cechy i stowarzyszenia ze sztandarami, wszyscy wychodzili na czyjeś spotkanie.

Może głowa chrześcijaństwa - papież zawita do bram miasta? Może cesarz Konrad III zaszczyci je swą obecnością, lub inny z możnych panujących zawita?

* * *

Szlakiem leśnym szli wolno dwaj zakonnicy. Jeden z nich wzrostu średniego, z twarzą ogorzałą i wychudły boso; oczy przenikliwe, głębokie, zwracał od czasu do czasu niebo i śpiewał psalmy. Z postaci jego, szczupłej i wynędzniałej wiał jakiś majestat i powaga.

To Bernard z Clairveaux.

Drugi, znacznie wyższy - to jego brat zakonny i towarzysz; podróży.

Widząc, iż noc się zbliża, podróżni przyśpieszyli kroku, by przed, zachodem dojść do bram miasta. Już dochodzili do pierwszych murów, gdy... nagle zadźwięczały dzwony kościołów i podróżni ujrzeli ludność całego miasta, przygotowaną jakby do procesji.

Opierającego się św. Bernarda posadzono na wspaniałym rumaku.

Zabrzmiała potężnie ze wszystkich ust jego ulubiona pieśń "Salve Regina" i pochód ruszył do katedry.

Tak miasto Spira przyjmowało największego świętego swego czasu, najgorętszego piewcę Maryi. A rok był Pański 1145.

* * *

W murach katedry brzmiały jeszcze ostatnie słowa pieśni, a pokorny mnich klęczał przed obrazem Maryi i zalewał się łzami.

A gdy pieśń się skończyła, z głębi serca i duszy jego wydarł się ten okrzyk miłości płomiennej "O łaskawa, o litościwa, o słodka Panno Maryjo"!

I oto stał się cud!...

Na to serdeczne pozdrowienie swego czciciela, Maryja skłoniła głowę z obrazu, jakby również chciała go pozdrowić. I odtąd już obraz tak pozostał.

A słowa św. Bernarda zostały na zawsze złączone z antyfoną Salve Regina.

I po dziś dzień odmawiamy je wszyscy.

Obyśmy starali się również naśladować św. Bernarda w miłości czci ku Maryi!

Oby nam imię Niebieskiej Matki nie schodziło z ust, byśmy za tym św. mężem powtarzać mogli:

"Imię Maryi jest mi rozkoszą serca, melodią słodką dla ucha, miodem w ustach".

"Głos Karmelu"