Rok Święty zaznaczył się w życiu Kościoła wyniesieniem na ołtarze szeregu świętych, przynoszących chlubę św[iętej] Matce Kościołowi.

W dniu 4 marca [1934] r. przy uroczystym obrzędzie w bazylice św« Piotra w Rzymie została zaliczona w poczet świętych bł. Maria Michalina od Najśw. Sakramentu [Michaela Desmaisieres y López Dicastillo]. Ojciec Św[ięty] odprawił Mszę św. i ustalił datę uroczystości na cześć Świętej na dzień 24 sierpnia.

W dniu zaś 11 marca odbyła się uroczystość kanonizacji bł. Ludwiki de Marillac (fot. 1), współzałożycielki zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia. Urodziła się ona dnia 12 sierpnia 1591 r., z pobożnych i szlachetnych rodziców. W młodości traci matkę: Bóg chce, aby za młodu poznała cierpienie. Po skończeniu szkół pragnie wstąpić do Sióstr Kapucynek, lecz szlachetny zamiar nie dochodzi do skutku ze względu na jej słabe zdrowie. W 15 roku życia odumiera ją ojciec. W r. 1613 na prośbę krewnych poślubia Antoniego le Gras, człowieka bogobojnego. Odtąd zapał jej do pracy na polu miłosierdzia podwaja się, nie przestaje być jednak dobrą matką i żoną. Troskliwie opiekuje się swym synem, W r. 1625 mąż jej umiera. Odtąd zupełnie poświęca się na służbę Bożą, idąc za słowami Chrystusa: "Kto by przyjął jedno dziecię w Imię moje, mnie przyjmuje". Pracuje pod kierunkiem św. Wincentego a Paulo. Sama dużo cierpiąc miała też współczucie dla innych. Z pomocą swego kierownika zakłada zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia, zwane szarytkami. Życie jej pełne ofiary i poświęcenia. Umiera w r. 1660. W poczet błogosławionych zaliczono ją w r. 1920, a obecnie Kościół św. wyniósł ją na swe ołtarze.

Ojciec Św[ięty] w wygłoszonej homilii zalecił wiernym naśladowanie cnót świętej, tym bardziej, że żadne zarządzenia prawne nie usuną zła, jeśli nie będą poparte chrześcijańskim miłosierdziem. Uroczystość św. Ludwiki ustanowiona została na dzień 15 marca.

W uroczystość św. Józefa, dnia 19 marca r. [1934], odbyła się kanonizacja bł. Teresy Małgorzaty Redi od Najśw. Serca Jezusa (fot. 2), karmelitanki i bł. Józefa Cottolengo (fot. 3).

Św. Teresa Małgorzata przyszła na świat w Arezzo 15 lipca 1747 r. Od lat najmłodszych odznaczała się wielką pobożnością i pragnieniem służenia Bogu. Oddana na wychowanie do Sióstr Benedyktynek we Florencji była przykładem dla zakonnic. Czując w sobie głos Boży, wstąpiła do klasztoru Karmelitanek we Florencji. Życie jej w klasztorze jaśniało niezwykłą świętością. Przede wszystkim odznaczała się nabożeństwem do Najświętszej Eucharystii. Wynagradzała Panu Jezusowi zniewagi, wyrządzane przez zepsuty świat. Często widziano ją, jak ze łzami mówiła: "Miłość nie jest kochana". Przeżyła zaledwie cztery lata w klasztorze i pełna zasług zasnęła w Panu dnia 7 marca 1770 r., mając lat 22. Wielkie łaski i cuda, które się działy po jej śmierci przyśpieszyły jej kanonizację.

Św. Józef Cottolengo był niestrudzonym pracownikiem na polu kapłańskim i apostolskim. Uświęcił się przez działalność pełną zaparcia i poświęcenia dla bliźnich. Położył niezliczone zasługi w sławnym "Małym Domku Opatrzności" Sióstr Wincentego a Paulo w Turynie.

Jego dziełem jest olbrzymi szpital, zbudowany w najuboższej dzielnicy tego miasta, liczący dziś 6 tysięcy łóżek. Wiara w Boską Opatrzność dodawała mu sił w pracy. Do założenia tego dzieła skłoniła go niedola ludzka. I dziś "Mały Domek Opatrzności" przeznaczony jest dla nieszczęśliwych, opuszczonych, wyrzuconych i nieuleczalnych. Do prowadzenia tej pracy stworzył szereg zgromadzeń zakonnych żeńskich, z których każde zajmuje się inną dziedziną życia szpitalnego.

Kanonizacje te są dowodem, że Kościół zawsze ma w swym gronie szereg osób, wzbijających się na szczyty świętości. W każdym wieku, w każdej epoce najlepsze jego dzieci stwierdzają jego świętość, ciągłą żywotność i blask nadziemski, boski, żyje w nim bowiem i działa Chrystus, jego Głowa niewidzialna.