Pierwsza Komunia, godnie przyjęta, jest zadatkiem zbawienia dla dziecka a nieraz i dla rodziców.

W czasie rewolucji francuskiej, ukrywał się pewien świątobliwy kapłan w Paryżu u zacnej rodziny, złożonej z ojca, matki i syna: małego Ludwika, którego przysposabiał do Pierwszej Komunii Św[iętej]. Naprzeciwko przy tej samej ulicy, żyło małżeństwo znane ze swej nienawiści ku katolickiej religii. Oboje, mąż i żona donosili do władzy, jeśli jakiego kapłana odkryli i w tym podłem rzemiośle chluby swej szukali. Syn ich Filip, prawie w tym samym wieku co Ludwik, bawił się z nim codzień na ulicy. Ich zabawy acz niewinne, stawały się z czasem zanadto płoche i hałaśliwe.

Skoro czas Pierwszej Komunii się zbliżał, napomniał kapłan Ludwika, aby się w zabawach nieco miarkował i był grzeczniejszym.

- Moje dziecię, rzekł kapłan, przystąpisz wkrótce do Komunii; należałoby zatem, abyś był skromny jak anioł. Unikaj więc w tych zabawach niektórych gier, nieprzystoją one dla dziecka, które ma przystąpić do Pierwszej Komunii.

Ludwik obiecał poprawę; gdy go nazajutrz Filip namawiał do gry zabronionej, odrzekł:

Nie, ja już w tę grę bawić się nie będę, bawmy się inaczej.

- A to dlaczego? rzekł Filip nieco złośliwie. Czy ty może masz przystąpić do Pierwszej Komunii?

Ludwik nie spodziewał się takiego pytania; zarumienił się i nie odrzekł ani słówka.

- Jakiś ty szczęśliwy, mówił dalej Filip, który się wszystkiego domyślił, ty możesz przystąpić do Pierwszej Komunii, a ja ani o tym pomyśleć nie mogę, moi rodzice nigdyby na to nie pozwolili - Oni nie cierpią księży.

Ludwik wróciwszy do domu, poszedł prosto do kapłana i sądząc, że go wydał, opowiedział mu ze łzami, co zaszło.

- Moje dziecko - rzekł kapłan nie bój się, a ponieważ twój towarzysz pragnie także dostąpić tego szczęścia, zaproś go do siebie na katechizm.

Od następnego dnia Ludwik i Filip słuchali z uwagą nauki kapłana. Filip obdarzony rzadkimi zdolnościami, tak w niej zasmakował, że wkrótce doskonale znał prawdy wiary św. i najusilniej błagał o pozwolenie przystąpienia do Pierwszej Komunii Św[iętej].

- A cóżby na to powiedzieli twoi rodzice? - zapytał kapłan.

- Moi rodzice nic nie będą wiedzieli, odrzekł Filip, dlatego nie będą mogli mi przeszkodzić.

- Ja ci nie pozwolę przystąpić do Komunii - odpowiedział kapłan - tylko pod warunkiem, że poprosisz o błogosławieństwo twoich drogich rodziców, abyś mógł tym godnie) przyjąć Pana Jezusa do serca swego.

Ten warunek przygnębił Filipa, gdyż mu się zdawał niemożliwym; ale kapłan powtórzył mu, iż powinien spełnić ten czyn, albo zrzec się szczęścia Pierwszej Komunii

Działo się to na trzy dni przed Komunią, Filip spędził je w trwodze i niepokoju; nie mógł się odważyć na ten krok tak śmiały i niebezpieczny.

Wreszcie w sam dzień Pierwszej Komunii, przepędzi wszy noc poprzednią we łzach i modlitwie do Najśw. Panny, idzie raniutko do rodziców i rzucając się przed nimi na kolana, mówi ze łzami:

- Mój drogi ojcze, moja kochana matko, przychodzę was prosić o błogosławieństwo.

Rodzice osłupieli z podziwu.

- Co się stało? co to ma znaczyć? - zapytali.

- Moi drodzy rodzice - odrzekł Filip z uszanowaniem, proszę was, byście mnie pobłogosławili, gdyż będę miał szczęście przystąpić do Pierwszej Komunii.

Na te słowa równie wzruszające jak niespodziane, rodzic zdumieni spoglądali w milczeniu na syna przed nimi klęczącego; choć nie mieli żadnej religii, jednak zdawało im się, że widzą przed sobą anioła z nieba. Nigdy Filip nie wydawał im się tak miłym i pięknym. Serca ich się rozczuliły, oczy napełniły łzami. Matka, przerywając milczenie, rzekła:

- Drogie dziecię, co ty mówisz? Kogo ty prosisz o błogosławieństwo? Ach! tak, niech cię Bóg błogosławi, abyś był szczęśliwszym niż my!

Ze łzami w oczach uściskali swe dziecko, mówiąc, żeby to było dla nich największym szczęściem, gdyby mogli być świadkami tej uroczystości.

Filip nie posiadając się z radości, postarał się zaraz dla nich o wstęp do tajemnej kaplicy, gdzie byli obecni przy Pierwszej Komunii tych dwojga dzieci, a nazajutrz sami po spowiedzi przystąpili do Stołu Pańskiego.

Jakaż to radość dla tego kapłana, który się stał narzędziem takiego cudu łaski? Tym kapłanem był zacny biskup, którego rewolucja wygnała ze stolicy biskupiej, był nim dawny biskup z Uzes.

(Schouppe, Głos Euch.)