Ja, robak nędzny, w proch padam przed Tobą,
przed tron Twój z moją przychodzę żałobą,
jako, żem biedny, chory, utrapiony
i Twojej, Panie, litości spragniony.
W mojej rozpaczy, w duchowej rozterce,
któż mnie zrozumie, jeśli nie Twe Serce?
Kto nędzę moją odczuje, wspomoże,
jeżeli nie Ty, miłościwy Boże,
co ogrom ludzkiej niedoli poznałeś
i za tę ludzkość na, krzyżu skonałeś?
A więc do Ciebie przychodzę, o Panie,
oddal ten kielich, ześlij zmiłowanie!...

Módl się za nami, Matko Jezusowa,
do Serca Twojego Syna,
Twa prośba nasze cierpienia oddali,
zbawi nas Twoja przyczyna.
Bo gdy się wstawisz za nami, o Matko!
To Syn Twój prośby wysłucha,
jeśli ją poprze serc naszych ofiara
i ducha naszego skrucha.