Z Rzymu

Benedykt XV - Pius XI. Ponieważ śmierć Ojca Św[iętego] Benedykta XV zaskoczyła nas już po złożeniu lutowego numeru, więc choć teraz słów parę o zasługach zmarłego Papieża umieszczamy.

"Orędownik pokoju, Dobroczyńca ludzkości" - oto miana, które krótko, a dobitnie wielkość Benedykta XV zaznaczają. Orędownik pokoju - bo i całe siedmiolecie swych rządów o przywrócenie zamąconego pokoju zabiegał. Pamiętamy dobrze, jak dzienniki raz po raz donosiły o notach Ojca Św[iętego] nawołujących do zawarcia pokoju. D. 28 lipca 1915 r. uroczyście, a potężnie przemówił do wszystkich państw prowadzących wojnę, d[nia] 19 sierpnia 1917 r. znów naczelników wojujących państw listem do pokoju nawoływał, a 8 kwietnia 1917 r. do całego katolickiego świata z zachętą do modlitw [o] pokój się zwrócił. I błagał Ojciec Św[ięty] i nawoływał i gromił - a gdyby prawdą było, że głos Jego był głosem wołającego na puszczy i do przywrócenia pokoju bynajmniej się nie przyczynił, to już nie Jego, ale roznamiętnionych rządów wina - rządów, które tę winę dostatecznie odpokutowały. - Był Papież Benedykt XV i Dobroczyńcą ludzkości; Jego wielkie, płomienne serce cały świat obejmowało: tak chrześcijan jak i pogan, tak katolików jak i protestantów lub schizmatyków - iście przeszedł przez ziemię czyniąc dobrze wszystkim, ocierając łzy wszystkim, kojąc wszystkich bóle i rany wszystkich lecząc. Zapomogi dla ubogich wdów i sierot i innych ofiar okrutnej wojny do wszystkich zakątków świata docierały: gdziekolwiek był ból, tam i znalazło się Ojca Św[iętego] pocieszenie i ulga i otucha; gdzie nędza, tam spieszyła Jego pomoc. A skądże czerpał Papież fundusze na tak liczne i szczodre zasiłki? Z ofiar - bo każde słowo Jego serdeczne i współczujące, współczucie wzbudzało i nagliło do ofiar, które ustawicznie płynęły do ustanowionych na ten cel w Watykanie Biur w Nuncjaturze Apostolskiej, a stąd rozlewały się po wszystkich zakątkach wzburzonego świata. Ale wspomniane tu Biura Nuncjatury Apostolskiej nie ograniczyły swej działalności do rozsyłania zasiłków i ofiar: z woli Ojca Św[iętego] trudniły się one poszukiwaniem zaginionych żołnierzy, przeprowadzała wymianę jeńców itd. itd. A jakie były owoce tej działalności, niech powie świat cały - i już powiedział tak powszechną po śmierci Ojca Św[iętego] żałobą. - Ale dla nas Polaków ma jeszcze Benedykt XV szczególne znaczenie jako Przyjaciel Polski. Miłość ku naszej Ojczyźnie, jaką zaczerpnął z opowiadań S[ióstr] Zmartwychwstanek polskich w Rzymie, u których, jako młody jeszcze kapłan, stale Mszę św. odprawiał - miłość ta nigdy nie wyziębła. Okazała się ona np. wtedy, gdy abp Teodorowicz i ks. bp Sapieha poszli do Ojca Św[iętego] użalić się na niekorzystne dla nas rozporządzenie Stolicy Apostolskiej przed plebiscytem na Górnym Śląsku. Ojciec Św[ięty] wzgardził wtedy wszelkimi względami, nie zważał na oburzenie potężnego a wrogiego nam narodu i co rychlej cofnął rozporządzenie dodając: "Uciekajcie się do mnie zawsze jak dzieci do miłującego was ojca, a nie doznacie nigdy zawodu". W jesieni 1918 r. posyła Ks. Ratti’ego do Polski, a 6 czerwca następnego roku mianuje go nuncjuszem polskim. Gdy zaś pokorny Ks. Ratti lękał się tak ważnego stanowiska, pocieszył go Ojciec Św[ięty] i pokrzepił na duchu słowy: "Nie bój się trudności - pójdziesz przecie do narodu, w którym wiara św[ięta] pierwsze miejsce zajmuje, a on sam swą religijnością pierwsze zajmuje miejsce wśród narodów. Polonia semper fidelis - Polska zawsze wierna. Pójdziesz do Narodu-Męczennika, który za wiarę i wolność tyle krwi przelał, a oto dziś wstaje z grobu do nowego życia i choć jeszcze ma na sobie śmiertelne powijaki, już nie jest w grobie". - I poszedł.

A oto ów nuncjusz polski, który przez dwa lata po naszej stąpał ziemi: był w Krakowie, Częstochowie, Poznaniu, Kielcach, Wilnie, i na Chełmszczyźnie był - ów nuncjusz, co tak upodobał sobie w naszym ludzie i chętnie mu się udzielał - i polubił Polskę szczerze i sprawami jej do żywego się zajmował - ten wielki Przyjaciel Polski zostaje dziś Sternikiem Piotrowej Łodzi, Głową Kościoła i Zastępcą Chrystusa na ziemi! Nie zerwie się więc węzeł serdecznych stosunków Stolicy Świętej z Polską przez Piusa IX zadzierzgnięty i kontynuowany przez następców jego Leona XIII, Piusa X i Benedykta XV, lecz owszem - jeśli to możliwa - jeszcze bardziej się wzmocni i zacieśni. Serdecznym uczuciem, przywiązaniem i miłością zmartwychwstała Polska Stolicę nowego Papieża otoczy i Rzymowi wierna z jego pomocą do szczęścia nie tylko materialnego, ale i duchowego dzieci swe wieść będzie.

Podajemy za "Głosem Narodu" krótki życiorys nowego Papieża. Achilles Ratti, ur. 31 marca 1857 r. w Desio w diecezji mediolańskiej; był kanonikiem Kolegiaty św. Ambrożego w Mediolanie i prefektem tamecznej słynnej i cennej biblioteki ambrozjańskiej. Dnia 6 marca 1907 r. został prałatem domowym papieskim, a w r. 1912 wiceprefektem biblioteki watykańskiej; w dwa lata późnięj zostaje jej prefektem, a dn. 18 września 1914 kanonikiem Bazyliki św. Piotra w Rzymie. W kwietniu 1918 r. Benedykt XV przeznacza go na wizytatora apostolskiego do Polski i Rosji i poleca mu przedłożyć Stolicy Ap. dane pozytywne celem rozwiązania spraw polityczno-religijnych we wskrzeszonym Państwie Polskim. W jesieni 1918 r. udaje się prałat Ratti do Warszawy, gdzie zamieszkuje na probostwie u św. Aleksandra. W roku następnym dnia 6 czerwca zostaje pierwszym, po 126 latach przerwy, nuncjuszem w Polsce i 19 lipca wręcza swe uwierzytelniające listy Naczelnikowi Państwa. Dnia 3 lipca 1919 r. Benedykt XV mianuje Ks. Ratti’ego arcybiskupem tytularnym w Lepanto, słynnym bitwą morską dn. 7 października 1571 roku między wojskami chrześcijańskimi a Turcją. W dniu 28 października otrzymuje sakrę biskupią u św. Jana w Warszawie z rąk arcybiskupa Kakowskiego. W czerwcu 1921 r. wyjeżdża z Polski, mianowany arcybiskupem mediolańskim, a na Konsystorzu dn. 13 czerwca Kardynałem kapłanem. Wybór jego na papieża nastąpił d[nia] 6 lutego 1922 r. po czterodniowym konklawe.

Ze świata

Do jedności! Rozdrobnienie sekt w protestantyzmie przechodzi wszelkie pojęcie. Aby więc zaradzić złemu, ogłaszają ewangelicy na dzień 5 marca [1922] r. zjazd przedstawicieli wszystkich odcieni ewangelickiego wyznania do Wirtembergii: tam ma nastąpić porozumienie, jedność i siła. - Ale czy bez głowy złoży się organiczne ciało?

Nowy biskup w Sebeniko. Sławny liturgista o. Hieronim Maria Mileta, Franciszkanin, został mianowany biskupem w Sebeniko, w Dalmacji dnia 14 stycznia bież[ącego] roku (ur. 1871, wyświęcony na kapłana 1895 r.)

U nas

Czytanie i wykład Pisma Św[iętego]. Od dnia 3 lutego odbywa się w Kościele św. Barbary w Krakowie co piątku od g. 6:30 do 7:30 czytanie i wykład Pisma Św[iętego]. Aby zdać sobie sprawę, jak potrzebnym, a nawet koniecznym było wprowadzenie również tego sposobu głoszenia słowa Bożego, dość przypomnieć sobie te tłumy, jakie na wstępny wykład się zgromadziły. Kościół św. Barbary ich nie pomieścił, wielu więc wróciło z niczym - ci jednak, których mury świątyni pomieściły, nie pożałowali pewnie ni czasu ni trudu: tak zajmująco ks. J[an] Rostworowski TJ przemawiał, takie potrafił wzbudzić zainteresowanie.