Pismo "Journal de la Grotte de Lourdes" ogłasza urzędowe sprawozdanie lekarskie o uznanych i ustalonych uzdrowieniach cudownych w Lourdes. Dnia 3 lipca [1934] r. lekarze obecni w Biurze Badań stwierdzili cudowne uzdrowienie Heleny Perderau, które miało miejsce w Grocie w roku [1933]. Osoba ta cierpiała na gruźlicę płuc i opony brzusznej od roku 1924. Leczono ją w kilku szpitalach bez skutku. 19 kwietnia przybyła do Lourdes w stanie bardzo ciężkim. Wezwany lekarz dr. Wincenty Laurier okazywał pomoc przed Ostatniem Namaszczeniem chorej, która już była w agonii. W kilka chwil po przyjęciu Najśw. Sakramentu, chora powróciła do zdrowia, co stwierdzili lekarze w Biurze Badań 29 kwietnia. Tego roku p. Perderau przybyła do Lourdes z pielgrzymką. Po ponownem jej zbadaniu lekarze jednogłośnie uznali fakt cudownego uzdrowienia. Dla okazania wdzięczności Najśw. Pannie dawna chora wstąpiła do klasztoru, by Bogu poświęcić resztę życia.

Dnia 4 czerwca 1933 r. cudownego uzdrowienia doznała zakonnica, S. Gertruda ze zgromadzenia Sióstr św. Jana i św. Elżbiety w Brukseli. Zakonnica ta cierpiała na ranę w żołądku oraz na flegmonę ręki, ukąszonej przez owada. Lekarze uznali ją za nieuleczalnie chorą. 1 czerwca wyruszyła z pielgrzymką belgijską do Lourdes i dnia 4 czerwca, w dzień Zesłania Ducha Świętego podczas procesji z Najśw. Sakramentem została nagle uzdrowiona. W [1934] roku przybyła z pielgrzymką dla okazania wdzięczności Najśw. Pannie. Lekarze po skrupulatnych badaniach uznali fakt cudownego uzdrowienia.