(1 września)

23 sierpnia 1950 r. minęło 111 lat od chwili, w której Kościół św. potwierdził sześciowiekową cześć oddawaną bł. Bronisławie i wyniósł ją jako błogosławioną na ołtarze.

Bł. Bronisława urodziła się w r. 1204 w miejscowości Kamień na Śląsku Opolskim z zacnych rodziców Stanisława i Anny Odrowążów. Wychowana starannie przez pobożną matkę, przeniosła szczęście służenia Bogu ponad wszystko, co świat jej obiecywał i już w 16-ej wiośnie życia wstąpiła do klasztoru PP. Norbertanek w Krakowie. W ciszy domu Bożego oddaje się nieustannej modlitwie, połączonej z surową pokutą. Liczne łaski, jakie otrzymywała od Boga, zjednały jej jeszcze za życia opinię świętości.

Akta beatyfikacyjne podają, że w chwili śmierci św. Jacka, jej stryjecznego brata, widziała w zachwycie niebiańską, procesję, w której Matka Najśw. prowadziła do nieba tego wielkiego sługę Bożego, i słyszała niebiańskie melodie.

Dwukrotny napad Tatarów na Polskę, który zniszczył również i klasztor, był ciężkim krzyżem i dla bł. Bronisławy, na który skarżyła się miłośnie Panu wśród modlitwy. I otrzymała znane nam słowa pociechy: "Bronisławo, krzyż mój jest twoim, ale też i moja chwała Twoją będzie chwałą".

Gdy odeszła z tej ziemi w r. 1259, otoczona czcią przez długie wieki, wypraszała bł. Bronisława liczne łaski tym wszystkim, którzy wzywali Jej wstawiennictwa u Boga.