Blado-różowy brzask okrasił wschodnią część nieba. Ziemia jeszcze spała, spowita miękkim puchem nocy. A zorza już się mieni: przybiera kolor purpury, pomarańczy, róży. - Cienie, widząc to, pierzchają trwożnie ku dolinom... Rozjaśnia się.

Już widać rysujące się w półmroku szare szczyty góry oliwnej.

A powietrze, balsamicznej woni wiośnianej pełne, rzeźwiące, cudne jak cudny i pełen uroku przedświt dnia dzisiejszego.

Wtem - rozlega się głuchy grzmot... ziemia drga radośnie...

A z jej wnętrza poprzez wielki głaz grobu, wychodzi z chorągwią triumfu jaśniejący Jezus -

Ten Jezus, którego w piątek, zhańbiwszy, żydzi, ukrzyżowali sromotnie -

Jezus opuszczony, wzgardzony, Wyszydzony i zabity - dziś wstawszy w ciele niecierpiętliwem, przenika kamień grobowy, wychodzi ze stęchłej groty, siejąc blask i szczęście!

Czuwający żołnierze, przerażeni jasnością Zmartwychpowstającego, padają zdrętwiali na ziemię...

Po chwili, zebrawszy na odwagę, powstają nieśmiało.

A oto Anioł biały, zstąpiwszy niby błyskawica, odwala kamień grobowy.

Widząc padający głaz, a nie wiedząc co począć, uciekają do miasta, aby powiedzieć starszyźnie żydowskiej, iż - mimo ich stróżowania - Jezus zmartwychwstał wszechmocnie.

* * *

A Jezus - najlepszy z synów ludzkich - poszedł do Matki. Maryja już nie śpi, lecz modląc się, rozważa wydarzenia dni ostatnich.

I krwawi się Jej serce, a ból się odświeża, gdy myśli o okrutnej ofierze Syna Swego.

A na te wspomnienia łzy gorzkie znów płyną Jej po licach... Boleje, biedna Matka!

Aż nagle... staje przed Nią - Jezus!

Jezus - promieniejący szczęściem,

Jezus - siejący blaski radości,

Jezus - zwycięski i bożej piękności pełen!

A z ust Jego kwitnących dobywa się słodkie słowo:

- Matko moja najdroższa!

- Synaczku, Jezusie, jużeś powstał?! Jużeś porzucił cienie śmierci? Już żyjesz znowu? Jużeś pokonał piekieł moce i księcia ich jużeś skrępował?

- Tak, Matko ukochana, gdyż spieszno mi było otrzeć Twoje łzy, ukoić rozdarte bólem Serce Twoje - więc złamałem śmierci kajdany i żyję znów, by już więcej nie cierpieć, nie umierać.

- Ach, ilem ja wycierpiała, jak bez litości targał mą duszę ból, na widok Twych mąk, Jezusie!

- Ale zapomnij już o tym, Matko - to było potrzebne do wiekuistego uszczęśliwienia ludzi. A teraz już minęły bóle i cierpienia - katusze naszych dusz i serc męczarnie już skończone...

A za to ileż Twych dzieci, Matko, idzie za mną do radości niebios!

Dzięki Ci, o Jezu, za tę dobroć bezmierną, za Twą litość, za to morze upokorzeń, bólów i tortur! Dzięki Ci!

I po serdecznej rozmowie, zostawiwszy rozradowaną Matkę odszedł Jezus, aby pocieszyć szukającą Go w grobie i płaczącą rzewnie Marię z Magdali...

A Najświętsza Dziewica, pozostawszy sama, powróciła do modlitwy.

Lecz jak przedtem z bólem rozważała Jezusową mękę, tak teraz łzy radości i żywe uderzenia upojonego weselem serca macierzyńskiego - śpiewały radośnie

* * *

Alleluja - Chwalmy Pana!

- Alleluja! - rozbrzmiewa dziś w kościołach i po polach, dźwięcznym głosem dzwonów śpiewane.

- Alleluja! - słychać dziś po chatach siół i domach miast i miasteczek - wszędzie dźwięczy, wywołując na znękane walką o byt oblicza bladą tylko radość i chwilowy zaledwie błysk szczęścia. Bo wnet go spędza myśl o szarej i ciężkiej niezmiernie rzeczywistości.

Ale, Rycerze i Rycerki Maryi! Czyż to słuszna, aby posępny widok dnia dzisiejszego i choćby najczarniejszej chwili obecnej miał nam mącić pogodę cudnego "Alleluja" - wzbraniać prawdziwej ze Zmartwychwstałym Chrystusem radości?!

O, nigdy!... Przenigdy!!!

Lecz pamiętajmy, że Chrystus po mozolnym dopiero życiu i ciężkiej walce i niepojętym ogromie cierpień, po konaniu w Ogrójcu i po uciążliwem wstępowaniu z gniotącym Go krzyżem na skalistą Kalwarię - zmartwychwstał... Dopiero wtedy zmartwychwstał!

Więc radujmy się, śpiewając "Alleluja", bo i my zmartwychwstaniemy, lecz dopiero po przejściu tej kamienistej, stromej i ciernistej drogi ziemskiego życia...

Dopiero wtedy zmartwychwstaniemy, aby już więcej nie cierpieć, nie płakać, nie umierać...

Dopiero wtedy radość Jezusa i Maryi radością i szczęściem naszym będzie - i to na wieki!

A zatem Alleluja - Chwalmy Pana, Który przez Kalwarię wiedzie nas do chwalebnego z Sobą zmartwychwstania...

Sercem i duszą całą

Alleluja - Chwalmy Pana!!!