19 już wieków upływa od chwili, gdy Chrystus przelał ofiarną Krew Swoją na odkupienie ludzkości.

19 już wieków istnieje Jego Kościół święty katolicki.

19 już wieków apostołowie Ewangelii w pocie czoła i znoju niemałym orzą winnicę Pańską, uprawiają glebę serc, siejąc w nią ziarna nieśmiertelnej prawdy Chrystusowej.

19 już wieków posłańcy Boży siedmiu kanałami rozlewają na ludzkie dusze kryniczne zdroje łask sakramentalnych.

19 już wieków Bóg jest pokarmem człowieka, jego lekarzem i lekarstwem, którego każdy może codzień używać - przyjacielem najserdeczniejszym, u Którego w każdej chwili może zbolałe serce znaleźć pociechę i umocnienie do boju życiowego.

19 już wieków mija, jak Chrystus, umierając na szubienicy krzyża, dał nam Swą Matkę, Maryję, by i naszą była Matką.

19 już wieków...

I jakiż skutek tych bezmiernych łask i zmiłowań Jezusa dziś po 19 wiekach? Jakiż owoc wydał siew Jego Krwi i ofiary życia, za nas złożonej? Jakim plonem uwieńczone Jego troskliwe, niezliczone zabiegi, około uszczęśliwienia ludzkości podjęte?

Zdawaćby się mogło, że po 19 wiekach ludzkość zrozumie ogrom cierpień Chrystusa i oceni sprawiedliwie wielkość Jego dla niej ofiary, i że przylgnie całym sercem do krzyża, wołając w zachwycie: Wielbimy Cię, Panie Jezu Chryste, i błogosławimy Tobie, żeś przez krzyż Swój święty odkupił świąt!

Przecież człowiek winien zrozumieć, że męka i śmierć Chrystusa to największe dobrodziejstwo, wyświadczone wygnańcowi ziemi, bo otwiera mu wrota niebios - przybytku szczęścia niezmąconego i niewyczerpanej radości, rozkoszy wiekuistej.

I owszem. Wielu to zrozumiało i przejęło się tą wielką myślą Bóg za mnie cierpiał i w męczarniach umarł, bym ja był szczęśliwym.

Ci są prawdziwymi chrześcijanami, których życie może szare i niepozorne, przy tym głogiem cierpień i przeciwności oplecione, jest miłe Jezusowi, a śmierć ich drogą Mu będzie, gdyż stanie się przejściem z doliny łez na wzgórza Królestwa wiekuistego i chwały nieśmiertelnej, by z Nim wespół królowali.

Ale też wielu, mimo metrykalnego zaciągnięcia do rzeszy uczniów Chrystusa, wyznawców Jego nauki, praktycznie postępuje po pogańsku. Może jeszcze chodzą w niedzielę na Mszę św., ale np. post lekceważą, bo - mówią - to nie na dzisiejsze czasy, to nie dla mnie.

I tacy należeniem do Kościoła ściągają tylko na tę Boską instytucję niesławę, szyderstwa i śmiech otwartych wrogów Chrystusa.

Lecz oto nadszedł Wielki Post - czas rozważania przebolesnej Męki naszego Zbawcy i Odkupiciela - Jezusa Chrystusa. Czas to poważny i uroczysty w swoim nastroju i tajemnicach, którym jest poświęcony.

Posypanie głowy popiołem w środę popielcową jest symbolem pokuty a zarazem ważkiem przypomnieniem każdemu, iż "jest prochem i w proch się obróci". Kościół św. pragnie tym obrzędem zwrócić uwagę rozszalałym w zabawach i wyuzdaniu pogańskiego karnawału ludziom, że to ciało, któremu schlebiają i dla którego poświęcili duszę, wieczność, Boga - jest tylko garścią prochu. Dlatego należy je umartwiać, postem zmusić do posłuszeństwa duchowi, który o tyle ważniejszy od ciała, o ile niebo wspanialsze od ziemi - nieskończenie.

I stawia Kościół swym wiernym, a także i tym, co o swej przynależności do Chrystusa zapomnieli, krzyż Jego krwawy przed oczy, zwraca ich myśl na cierpienia, hańbę i śmierć w niewypowiedzianych męczarniach, dla naszego ocalenia i uszczęśliwienia wiekuistego podjęte przed 19 wiekami.

Już 19 wieków upływa, jak Bóg najświętszy zstąpił z nieba i przyoblekł się w nasze ciało, aby mógł za nas i dla nas cierpieć. A cierpiał tak okropnie, że na samą myśl o tej męce, aż krew trysła z żył Jego i rubinowym potem spłynęła na ziemię ogrodu Getsemani.

Wspomnijmy na to poświęcenie i bóle Boga - Człowieka. Stańmy ze swymi codziennymi krzyżykami i cierpieniami pod krzyżem Jezusa i porównajmy Jego poświęcenie i ofiarę z naszymi dolegliwościami. A okaże się, że jesteśmy maleńkimi karłami u stóp Najświętszego Olbrzyma, nasze zaś przeciwności i udręki są zaledwie lekkimi ukłóciami szpilki wobec pooranego i posieczonego biczami, a w końcu przygwożdżonego do drzewa hańby Jezusa.

Wspomnijmy o tym dziś, gdy Namiestnik Chrystusa ogłosił nadzwyczajny Jubileusz z okazji 1900-nej rocznicy świętych tajemnic Odkupienia ludzkości.

Lecz niedość wspomnieć na ogrom poświęcenia Jezusowego.

Po kościołach odprawiają się rekolekcje czyli ćwiczenia ducha, których celem gruntowne odnowienie dusz i przyobleczenie się "w nowego człowieka, który jest stworzony na obraz Boży w sprawiedliwości i prawdzie".

Otóż wyrzucenie z siebie obłudnego pochlebcy zmysłów - grzechu, rozbrat z krzywdzącą nas pychą, zerwanie więzów namiętności, czyli odrodzenie moralne - jest naszym największym zadaniem.

A Ta, co przed 19 wiekami stała pod krzyżem - Niepokalana Matka Jezusa i nasza - niech nam wyprosi łaskę prawdziwego odrodzenia duszy i wiernego trwania pod sztandarem Chrystusowym.