Witaj, o Maryjo pełna łaski,
najświętsza ze świętych, wywyższona nad niebiosa,
o uwielbiona nad wszystkie stworzenia; Cherubini i Serafini Cię sławią.
Witaj żyzna i cienista góro Boża,
która wykarmiłaś Baranka,
co grzechy nasze nosił i nasze słabości;
z której stoczyła się skała, niewzruszona przez nikogo,
co kruszy ołtarze bałwanów,
stając się kamieniem węgielnym
"przedziwnym przed oczami naszymi".
Witaj święty tronie Boga,
boski ołtarzu, przybytku chwały, piękności niezrównana,
skarbie miłosierdzia, wybrany wśród wszechświata.
Okryj wspaniałą szatą kapłanów sprawiedliwości.
Tyś niebem, co głosi chwałę Boga
i uczuciem, wiary wypróbowanej, czystej i szczerej...
Uwieńcz chwałą Twoje królestwo,
co Cię za wieżę i umocnienie swoje uważa.
I strzeż przybytku Bożego, otaczając go Swą siłą;
zachowaj wiecznie blask świątyni.
Na świat cały wyciągnij Twoją dłoń pomocną,
aby Twoje święta, które spędzamy w radości i weselu,
pozostawiały nam wspaniałe owoce w Jezusie Chrystusie,
Królu wszechświata i naszym Bogu prawdziwym,
któremu niech będzie chwała
wraz z Ojcem, świętym życia początkiem,
i z Duchem współwiecznym, współistotnym i wespół panującym,
teraz i zawsze, i na wieki wieków. Amen.

Z homilii św. Germana