Pokłon Przeczystej Rodzicy!
Nad niebiosa twoje skronie...
W gwiaździstych wieńcach płonie
Jehowie na prawicy.

Ninie dzień tobie uświęcamy wierni,
Śród twego błyśnij kościoła!
Oto na ziemię złożone czoła,
Oto śród niemej bojaźnią czerni,
Powstaje prorok i woła:

"Uderzam organ twej chwale,
Lecz z bóstwa idzie godne bó-
[stwa pienie,

Śród twego błyśnij kościoła!
I spuść anielskie wejrzenie!
Duchy me bóstwem zapalę,
Głosu mi "otwórz strumienie!
A zagrzmię piersią, jaką Cheruby
Zagrzmią światu na skonanie,
Gdy proch zapadły w wieków otchłanie
Ze snu nicości wybiją;

Takim grzmotem twoje chluby,
Gdzie piekło, gdzie gwiazdy świecą,
Nieskończoność niech oblecą,
Wieczność przeżyją!"

A któż to wschodzi?
wschodzi na Syjon dziewica:
Jak ranek z morskiej kąpieli
I jutrznia, Maryji lica;
Śnieży się obłok, słońce z ukosa
Smugiem złota po nim strzeli.
Taka na śniegu, co szaty bieli,
Powiewnego jasność włosa.

Pojrzał Jehowa i w Niej upodobał sobie...
Pękły niebios zwierciadła,
Biała gołąbka spadła,
I przed Syonem w równi trzyma skrzydła obie,
I srebrzystej pierzem tęczy,
Niebianki skronie uwięczy...

Grom - błyskawica!
Stań się! - stało;
Matka - dziewica!
Bóg - ciało!