Św. Maksymilian przewidział możliwość organizowania się we wspólnoty, ale nie określił raz na zawsze ścisłych reguł ich organizacji. Obecnie Rycerstwo Niepokalanej działa w ten sposób, że w jego skład wchodzą zarówno wspólnoty działające na zasadach stowarzyszenia, posiadające formalne struktury, (zarząd) i podejmujące pewne konkretne zobowiązania, jak i te, które funkcjonują w mniej sformalizowany sposób i choć nie mają wpływu na organizację MI, np. poprzez wybór władz narodowych stowarzyszenia, to jednak mogą swobodnie działać zgodnie z duchem Rycerstwa.

Ta organizacja MI ma swoje uzasadnienie w myśli św. Maksymiliana, który nie przypisywał pierwszorzędnej roli strukturom i programom, ale zwracał uwagę na życie poszczególnych członków tego ruchu według jego ducha (a więc w oddaniu Niepokalanej). Nie chciał on, aby ruch, który miał spełniać swoje zadanie w każdym miejscu i czasie, został zamknięty w skostniałe struktury i ograniczony korzystaniem z wybranych tylko środków. Tak więc nawet sposób działania MI jako stowarzyszenia o określonych strukturach i zasadach jest tylko środkiem do celu i nie ma wartości absolutnej.

Wiemy, że to właśnie przynależność do Rycerstwa Niepokalanej na sposób MI1 jest najbardziej podstawowa i zgodnie z zamysłem św. Maksymiliana odgrywa kluczową rolę w rozpowszechnianiu ideału tego ruchu. Polega ona, jak wiemy, na realizowaniu założeń i celów Rycerstwa w codziennym życiu i nie wiąże się z przynależnością do konkretnej wspólnoty (koła). W tym kontekście jednym z zadań wspólnot MI jest wspieranie swoją modlitwą, a nieraz także w inny sposób tych wszystkich osób, które poświęcają swoją codzienność dla realizacji celu MI, choć nie przynależą formalnie do żadnej grupy (koła MI).

Nie można nie zauważyć też, że w toku działalności każdej wspólnoty istnieje niebezpieczeństwo przewartościowania konkretnych form działania, niebezpieczeństwo stawiania inicjatyw podejmowanych przez tę wspólnotę ponad ofiarą pojedynczej, niezauważanej osoby. Warto pamiętać, że nikt, kto przynależy do Rycerstwa na sposób MI2, nie jest zwolniony z tego, czym żyją osoby w MI1, bo najbardziej podstawowym sposobem apostolstwa jest świadectwo własnego życia, osobiste kontakty z rodziną, znajomymi, relacje w pracy. W codzienności nie podejmuje się wielkich inicjatyw, ale systematycznie, krok po kroku buduje się zaufanie do Boga i przekonuje o Jego dobroci. Najlepiej i najpiękniej swoją codzienność przeżywała sama Matka Boża, dlatego my powinniśmy czynić wszystko - jak przekonuje św. Maksymilian - pod Jej okiem i tak, jak Ona będzie chciała. Ta pokornie przeżywana codzienność przygotowuje do wielkich dzieł.

O. Grzegorz Maria Owsianko OFMConv • Rycerz Niepokalanej 7-8/2015, s. 7