Aby Bracia Mniejsi Konwentualni, współbracia św. Maksymiliana Kolbego, zebrani na Kapitule Generalnej, umieli odpowiedzieć na wezwanie, które kieruje do nich Bóg.

Elementy duchowości kolbiańskiej

Podstawą życia Braci Mniejszych Konwentualnych jest modlitwa, wspólnota i prostota. Św. Maksymilian Kolbe realizuje tę duchowość, dostosowując ją do potrzeb swojego czasu i kontekstu społeczno-kulturalnego.

"Strzeżmy się złudzenia, jakoby owoce działalności zewnętrznej wskazywały na wartość dzieła. Nawrócenie i uświęcenie duszy było, jest i pozostanie zawsze dziełem Bożej łaski. Ani słowem żywym, ani drukiem, ani innym środkiem zewnętrznym bez łaski Bożej nic się w tej dziedzinie zdziałać nie może. Łaskę zaś i dla siebie, i dla drugich zdobywa się pokorną modlitwą, umartwieniem i wiernością w spełnianiu swoich zwyczajnych, chociażby najpospolitszych obowiązków" (św. Maksymilian).

Święty ukazuje też wartość życia wspólnego:

"Tak, w Niepokalanowie jest prawdziwe życie wspólne, oparte nie na nienawiści i przymusie, ale na wzajemnej miłości. Gdy duch Niepokalanowa, duch MI, przeniknie Ojczyznę i świat, gdy Niepokalana stanie się Królową każdego serca bijącego pod słońcem, wtedy przyjdzie na ziemię raj, ale nie ten utopijny, komunistyczny czy socjalistyczny, lecz - o ile to na tej ziemi możliwe - prawdziwy, którego szczęściem cieszą się obecnie mieszkańcy Niepokalanowa, gdzie istnieje jedna rodzina, której ojcem jest Bóg, matką Niepokalana, bratem starszym Boski Więzień miłości w Eucharystii, a wszyscy inni nie towarzyszami, ale kochającymi się nawzajem braćmi, i to mniejszymi".

Polski Święty bardzo ceni franciszkańską prostotę, czyli bycie bratem mniejszym. Ma ona podstawę ewangeliczną: "Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego". Ewangeliczny prostaczek jest podobny do dziecka, które nie ma wpływu na wiele rzeczy czy sytuacji; jest tym, który umie być pokornym, oddając Bogu własne życie, poświęcając się głoszeniu Ewangelii; jest tym, który bezwarunkowo przyjmuje głos Boży. Prostota jest pokorą serca - na wzór Chrystusa Pana, który stał się Sługą, przeszedł "jako Ten, który służy". Jest obrazem Miłości Boga, który pochyla się - ubogi i pokorny - nad cierpiącą ludzkością. Brat mniejszy jest więc sługą Boga, który umywa nogi bratu, sługą Pana i ludzkości.

"Zapracować się, zamęczyć, być uważanym za niewiele mniej jak za wariata przez swoich i wyniszczony umrzeć dla Niepokalanej... Natura może się zżymać, tęsknym okiem spoglądać na bądź co bądź spokojniejsze i wygodniejsze też życie w warunkach już ustalonych, ale też na tym polega ofiara, by pójść wyżej niż cielesna natura ciągnie. - W Niepokalanej cała nasza nadzieja".

O. Kolbe w powyższym tekście zwraca się do współbrata misjonarza i przypomina, że styl życia, do którego są powołani, powinien być nacechowany ewangeliczną prostotą: pracą bez wytchnienia i z maksymalnym zaangażowaniem w ewangelizację, uznając siebie za stworzenia kruche i słabe, potrzebujące siły, która pochodzi od Boga za pośrednictwem Niepokalanej. Prostota świętego Polaka wyraża się nie tylko w jego pełnym pokory i miłości życiu jako zakonnika, ale także w cierpliwości i szacunku wobec brata, pokazując, że jest pierwszy w podejmowaniu wysiłku, aby być bratem mniejszym.

życie w jedności z Bogiem, apostolat i ewangeliczna prostota w pełni harmonizują z duchowym doświadczeniem św. Maksymiliana, który pokazuje, że jest autentycznym interpretatorem franciszkanizmu według stylu konwentualnego, rozwiniętego przez niego w sposób oryginalny i cudowny. Daje on wspaniały przykład świętości i aktualności tej duchowości.

Aktualność przesłania kolbiańskiego

Nauczanie o. Kolbego ma wielkie znaczenie dla członków Rycerstwa Niepokalanej. Są oni wezwani do rozwijania tych trzech wymiarów duchowości franciszkańskiej, zgodnie z tym, co mówią Statuty Generalne MI:

"Rycerstwo Niepokalanej podkreśla u chrześcijan prymat życia wewnętrznego, stosownie do zasady tak drogiej św. Maksymilianowi: "Najpierw cały dla siebie, a tak cały dla wszystkich z nadmiernej obfitości". W modlitwie osobistej członkowie Rycerstwa Niepokalanej będą praktykować szczególnie codzienne odmawianie aktu strzelistego: "O Maryjo bez grzechu poczęta...", łącząc je z "intencjami" miesięcznymi, które podaje Centrum Międzynarodowe. Należy nosić z pobożnością Cudowny Medalik, który jest zewnętrznym znakiem przynależności do Rycerstwa Niepokalanej".

Odnośnie do specyficznego apostolatu MI warto przypomnieć to, o czym mówi art. 13 Statutów:

"Specyficzne zadanie Rycerstwa Niepokalanej polega na uwydatnianiu i upowszechnianiu tajemnicy Niepokalanego Poczęcia, to znaczy na "zasianiu tej prawdy w sercach wszystkich ludzi... i trosce o to, by wzrosła ona i wydała owoce świętości"; ułatwi to chrześcijańskie formowanie sumień i nową ewangelizację".

Jeśli chodzi o aspekt misyjny, który należy rozwijać, art. 10 Statutów mówi:

"Rycerstwo Niepokalanej działa na trzech polach: na polu indywidualnym, we własnym środowisku, w świecie. Faktycznie kto staje się członkiem Rycerstwa Niepokalanej: 1. zaczyna swą misję od nawrócenia i uświęcenia samego siebie: zdobycie siebie samego dla Boga jest pierwszym nieodzownym aktem; 2. dostrzega w swojej rodzinie, w sąsiedztwie, w środowisku pracy i rozrywki opatrznościowy teren ewangelizacji przez przykład, dobre słowo i rozpowszechnianie prasy; 3. i wreszcie pamiętając, że Rycerstwo Niepokalanej jest ruchem ogólnokościelnym, obejmuje swoim sercem każdego człowieka i cały świat".

Rycerstwo Niepokalanej jest wezwane, aby prowadzić dzisiejszy świat ku jedności. Stąd ogromne znaczenie ma działalność Międzynarodowego Centrum MI w Rzymie, szczególnie w tym aspekcie budowania komunii w perspektywie międzynarodowej, wyrażanej poprzez faktyczną jedność zamiarów oraz świadectwo bycia w łączności z Kościołem.

Maksymilian Kolbe przeżywał wspólnotowy wymiar we wszystkich podejmowanych przez siebie inicjatywach: w Rycerstwie Niepokalanej, w "Rycerzu Niepokalanej", w Niepokalanowie. W każdym przedsięwzięciu odwoływał się do Bożego światła i pomocy braci. Nawet w Auschwitz współdzielił drogę przejścia w komunii z dziewięcioma innymi skazańcami, którzy dzięki niemu mężnie przeszli do radości życia wiecznego.

Punkty do refleksji

1. Jak rozwijam swoje życie w zjedno-czeniu z Bogiem? Czy moje życie ma wymiar wspólnotowy?
2. Jakie jest moje apostolstwo? Czy łączę je z modlitwą? Czy żyję w komunii z innymi członkami MI?
3. Czy rozwijam ducha ewangelicznej prostoty za przykładem św. Maksymiliana?
4. Czy jestem rycerzem Niepokalanej, który z radością podejmuje inicjatywy MI?
5. Czy franciszkański sposób życia św. Maksymiliana zachwyca mnie i inspiruje?
6. Jak współpracuję z członkami MI na całym świecie?
7. Czy jest we mnie świadomość wspólnego celu, zawartego w Statutach Generalnych MI?

O. Raffaele Di Muro OFMConv,
asystent międzynarodowy MI