Najpierw ty...
Drukuj
Intencja MI na kwiecień 2016

Aby nasze życie było ciągłym świadectwem o prawdzie zmartwychwstania i miłosierdziu Bożym.

Ewangeliczne świadectwo, które Ojciec Maksymilian starał się dawać w każdych okolicznościach swego życia, stanowi bez wątpienia siłę jego apostolstwa. Osobisty przykład uskuteczniał jego działania, a zarazem był zaraźliwy dla współbraci i wiernych.

Przykład i słowo, ubóstwo i ofiara oraz poświęcenie - to charakterystyczne cechy jego działalności. Podobnie jak św. Franciszek uważa on, że braci i wiernych bardziej pociąga prawdziwe świadectwo niż słowa. W ten sposób przekonuje, że spojrzenie na Chrystusa, Niepokalaną i św. Franciszka powinno przekładać się u każdego wiernego na w pełni świadome życie z wiary, które ma moc nawrócić bliźniego, delikatnie doprowadzając go do powierzenia się miłosiernej miłości Chrystusa zmartwychwstałego.

Świadectwo, które polski Męczennik nieustannie daje swoim życiem, wyraża się w pokorze i zawierzeniu miłości Bożej. Praca, ubóstwo i poświęcenie, które św. Maksymilian realizował w swoim życiu, zostawia swoim naśladowcom jako warunek konieczny bycia autentycznym misjonarzem. Te trzy cechy działalności apostolskiej mogą doprowadzić brata, rycerza czy wiernego do wspaniałomyślnego urzeczywistnienia planów, które Bóg im powierza. W jego przekonaniu świadczenie o wierze, które opiera się na własnym doświadczeniu duchowym, jest kluczem do serc ludzkich. Dopiero wtedy może on "zasiać" w sercu człowieka wiarę w zmartwychwstanie Chrystusa i powołanie do życia wiecznego. Również umiłowanie własnego powołania, życzliwość, gościnność i opanowanie pomagają ewangelizującym przepowiadać bardziej przykładem niż słowami. Patrząc na tajemnicę zmartwychwstania i Bożego miłosierdzia, Święty ukazuje, że działalność apostolska, taka jak rozprowadzanie "Rycerza Niepokalanej" lub rozwój Niepokalanowa, zyskuje większą wiarygodność, gdy jest podejmowana z głęboką wiarą, popartą świadectwem dawanym braciom.

Przepowiadanie Ojca Kolbego jest wyjątkowe. Pragnie zanieść miłość Chrystusa ludzkości, która została przez Jego śmierć i zmartwychwstanie odkupiona. żyje tą prawdą w sposób radosny i przekazuje słowem pisanym i głoszonym tym, których spotka. To dążenie ewangelizacyjne wypływa z ewangelicznego doświadczenia i przykładu, jaki daje współbraciom, z którymi dzieli tę samą misję.

Przykład Ojca Kolbego pokazuje również, jak ważna jest w życiu człowieka Niepokalana. Własnym życiem i działalnością apostolską świadczy on, jak pięknie jest cieszyć się obecnością Matki, która jest zawsze gotowa wstawiać się za swoimi dziećmi i otaczać je swą macierzyńską opieką. Tym samym Ojciec Maksymilian wznieca duchowy niepokój wśród swoich odbiorców. Chce ich otworzyć na odkrycie Bożej miłości, na radość z Jego obecności, aby żyć w zjednoczeniu z Panem. Nie stara się zmuszać do działania ani władz państwowych ani osób wpływowych. On ewangelizuje własnym życiem, osobistym świadectwem zakonnika, który z radością doświadcza zjednoczenia z Chrystusem zmartwychwstałym i miłosiernym za pośrednictwem Niepokalanej. Świadectwo Ojca Kolbego zaprasza odbiorców do doświadczenia radości z życia ascetycznego i mistycznego, do coraz intensywniejszego i wszechogarniającego zjednoczenia z Bogiem, które jest przedsmakiem szczęścia wiecznego. Jego głoszenie jest ubogacone wyższymi aspiracjami, które wyzwalają w nim pragnienie ukazywania miłości miłosiernej, którą Bóg ma względem ludzkości, poprzez posłuszeństwo Kościołowi i naśladowanie Chrystusa w stylu św. Franciszka. Ożywia go chęć przekazania wszystkim głębi Bożej miłości miłosiernej, która przejawia się także przez macierzyńską obecność Dziewicy Maryi. Jego gorliwość jest tak wielka, że prowadzi go do realizowania apostolstwa bez granic aż na krańce świata.

DO REFLEKSJI

Rozważ słowa św. Maksymiliana:

Pierwszą twą sprawą jest twoje własne uświęcenie. Troska o uświęcenie innych ma być przepełnieniem twej ku Panu Jezusowi miłości. - Staraj się we wszystkim najwięcej przyjemności uczynić Panu Jezusowi i zaufaj Jemu przez Niepokalaną (Pisma św. Maksymiliana, nr 864F).
Modlitwa jest wyrazem pięknej duszy. Ciało ludzkie z prochu powstało i po śmierci w proch się obróci. Również wszelkie ludzkie działanie zwrócone jest do matki-ziemi. A tylko w czasie modlitwy człowiek podnosi serce do nieba i rozmawia ze Stwórcą wszechrzeczy i pierwszą ich Przyczyną, Bogiem (Pisma św. Maksymiliana, nr 1108a).

Odpowiedz na pytania:

  • Jakie daję świadectwo chrześcijańskiego życia w codziennym postępowaniu?
  • Co robię, by być misjonarzem miłosiernej miłości Boga względem bliźniego?
  • W jakich obszarach swego życia staram się o własne uświęcenie, a w jakich o tym zapominam?

O. Raffaele Di Muro OFMConv, asystent międzynarodowy MI
Rycerz Niepokalanej 4/2016, s. 14-15

Brak komentarzy. Może czas dodać swój?
Dodaj komentarz
Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.