Aby Wielki Post był dla nas czasem sprzyjającym życiu na sposób ubogich
w duchu, którzy ufają Bogu we wszystkim i odkrywają Jego obecność w swoim życiu.

Papież Franciszek powiedział do seminarzystów, nowicjuszy i nowicjuszek pochodzących z całego świata:

A ja wam mówię, naprawdę boli mnie, kiedy widzę księdza czy zakonnicę w najnowszym modelu samochodu: przecież tak nie można! Nie można! Pomyślicie: czyż odtąd, Ojcze, mamy jeździć na rowerze? Rower jest dobry! Ks. prał. Alfred jeździ na rowerze - on porusza się na rowerze. Uważam, że samochód jest potrzebny, ponieważ jest wiele pracy do wykonania i żeby się przemieszczać... ale kupcie samochód skromniejszy! A jeśli podoba ci się ten okazały, pomyśl, ile dzieci umiera z głodu. To wystarczy! Radość nie rodzi się, nie bierze się z posiadanych rzeczy!

Odnośnie do "naszego" Maksymiliana możemy twierdzić, że jego ubóstwo jest równe ubóstwu św. Franciszka, bo myśli i żyje według tej rady ewangelicznej, w pełni powierzając się Opatrzności Bożej.

Bycie ubogimi jest kapitałem, na którym opierają się obaj Święci, pewni, że Najwyższy pobłogosławi zamiarom, które On sam natchnął. Odnosząc się do swojego Ojca Założyciela, o. Kolbe chce, aby bracia mieszkali w prostych i ubogich budynkach oraz używali to, co dostaną, nie dla celów osobistych, ale dla tych, którzy cierpią wszelki rodzaj ubóstwa, przede wszystkim duchowego. Niepokalana przez swoją troskliwą obecność i wstawiennictwo pozwala własnym dzieciom na osiągnięcie nadzwyczajnych celów apostolskich. To wyjaśnia narodziny i rozwój Rycerstwa Niepokalanej, "Rycerza" i miast Niepokalanej - oznaki apostolatu o wysokim profilu ewangelicznym i niezwykłej ekspansji, które mają u podstaw bezwarunkową ufność w Panu i Jego Matce. Także poprzez ubóstwo osobiste, które jest przestrzegane w sposób najdoskonalszy i autentycznie możliwy. Fundusze, które Opatrzność daje do rozporządzania, zostają przeznaczone na rozpowszechnienie Słowa; zakonnik jest powołany do ogołocenia, co stanowi wskaźnik pełnego i świadomego naśladowania Chrystusa. Maksymilian uważa, że należy mieć Niepokalaną jako cel, a ubóstwo jako kapitał - dwa skarby, których Niepokalanów nie może, pod żadnym względem, opuścić. Bez takiego celu przestałby być Niepokalanowem, zdradziłby swoją misję. Ponieważ bez ubóstwa i powierzenia się Opatrzności Bożej nie można mówić o rozwoju, o ofensywie (zob. Pisma św. Maksymiliana, nr 263).

Wielkie dzieła Boże rodzą się i rozwijają pod znakiem pełnego oddania się w Jego ręce. Ufność i ubóstwo idą równym krokiem i są u podstaw upodobnienia do ubogiego Chrystusa oraz apostolskiego sukcesu, który nabiera stylu maksymalnego oddziaływania misyjnego.
Umiarkowany styl brata i rycerza jest zwrócony na zdobycie Królestwa. Bezwarunkowa ufność w miłosne i opatrznościowe działanie Boga jest fundamentalną linią prowadzącą do życia wiecznego i świadczeniem wobec świata o pięknie tej drogi. Ważne jest, w konsekwencji, maksymalne ograniczenie osobistych potrzeb, jak: mieszkanie, ubranie i pożywienie, oraz skoncentrowanie się na własnej misji w sposób wolny i stały. Tym, co się liczy, jest przylgnięcie z zaangażowaniem do apostolatu ze względu na królestwo Boże.

Jesteśmy ubogimi, gdy, dla rozpowszechniania Ewangelii i z miłości do Niepokalanej, używamy najpotężniejszych środków, aby tylko nie zabrakło osobistego umiarkowania, owocu bezwarunkowego oddania własnego życia Panu. Konieczne jest sięgnięcie po najnowocześniejsze środki apostolatu przy zachowaniu pokornego stylu życia, w oparciu tylko o to, co konieczne. Gwarantuje to wierność w naśladowaniu Chrystusa i powierzenie się Opatrzności, a także poddanie się projektowi Boga, z pewnością, że nie zabraknie Jego opieki.

Ojciec Kolbe, pozostając w duchu ubóstwa zalecanego przez św. Franciszka z Asyżu i przekazanego przez franciszkańską tradycję, ukazuje nowy sposób jego praktykowania. życie zakonnika powinno być ubogie i umiarkowane, zawsze nastawione na poszukiwanie obecności i woli Bożej. Jednak dla głoszenia Ewangelii i szerzenia Królestwa należy dać maksimum, używać - jeśli Opatrzność na to pozwala - wszystkich możliwych zasobów, aby głoszenie było skuteczne i awangardowe. Styl brata mniejszego pozostaje nacechowany tym, co istotne, a wymiar misyjny zostaje ubogacony w najbardziej dostępny sposób przez siły fizyczne i ekonomiczne wspólnoty zakonnej.

Dla tego, kto chce być ubogim, naprawdę ważna jest Maryja, gdyż "Jej jest nasze wszystko, a więc doskonałe ubóstwo i używanie rzeczy jedynie koniecznych i wystarczających do osiągnięcia celu" (zob. Pisma św. Maksymiliana, nr 432). Niepokalana jest więc punktem odniesienia ubogiego życia w naśladowaniu Pana. Gdy wierzący Jej się powierza, pozwala się prowadzić także w używaniu dóbr.

Do refleksji:

• Oddzielenie od dóbr materialnych i dążenie ku dobrom wiecznym to wyzwanie ważne dla każdego wierzącego. Do jakiego stopnia Twoja droga jest umiarkowana i skierowana do rzeczy koniecznych?
• Wiara prowadzi do ufności, że Bóg uczyni wielkie rzeczy bez związku z moim posiadaniem. Ufne zawierzenie Panu Bogu i Niepokalanej pozwala Kolbemu realizować wielkie dzieła mimo absolutnego ubóstwa. Czy jego przykład przemawia do mojego serca?
• życie w umiarze pozwala mi być wrażliwym na ubogich: czy przyjmuję zaproszenie papieża, który wzywa mnie, abym był wrażliwy na potrzeby braci?

O. Raffaele Di Muro OFMConv,
asystent międzynarodowy MI