Aby ci, którzy poświęcili się Bogu, mogli słowem i życiem wskazywać drogi prowadzące do królestwa Niebieskiego.
Siła apostolatu św. Maksymiliana ukazuje się najpełniej w ewangelicznym świadectwie św. Maksymiliana. Pragnie on ofiarowywać je każdemu bliźniemu przy każdej możliwej okazji swojego życia. Własny przykład okazuje się decydujący dla skuteczności jego działań i staje się "zaraźliwym" dla współbraci i wiernych. Styl misyjny polskiego Świętego charakteryzują cztery aspekty: przykład, który wyprzedza słowa, ubóstwo, ofiara i oddanie. Jak Franciszek uważa on, że bracia i wierni mogą być bardziej pociągnięci przez wiarygodne świadectwo ewangeliczne niż przez słowa. Spojrzenie na Chrystusa, Niepokalaną i Franciszka powinno być przełożone na życie, tak, aby oświecić życie bliźniego i delikatnie doprowadzić go do kochania Boga z coraz większym przekonaniem. Ubóstwo ubogaca przykład własnego życia ewangelicznego i staje się wyrazem pokory i zawierzenia opatrznościowej miłości Pana. Na koniec praca i poświęcenie się działalności apostolskiej stawia brata, rycerza lub wiernego w postawie wielkodusznego oddania się dziełu, które Wszechmocny im powierza. Te trzy wymiary reprezentują to, czym Ojciec Kolbe żyje i przekazuje jako podwaliny dla życia misyjnego.
Jest przekonany, że świadectwo wiary i ewangelicznego orędzia oraz dzielenie się własnym doświadczeniem duchowym to dla misjonarza klucz do serc ludzi. Umiłowanie własnego powołania, życzliwość, otwartość i trzeźwość umysłu pozwalają ewangelizatorowi przemawiać przede wszystkim własnym przykładem, a potem słowami. Św. Maksymilian udowadnia, że tylko praktykując ubóstwo, można realizować bez przeszkód i z większą wiarygodnością apostolskie dzieła, jak na przykład rozpowszechnianie "Rycerza Niepokalanej" lub rozwój Niepokalanowów.
Już w 1919 r. ma okazję napisać w swojej medytacji to, co możemy nazwać projektem dla jego przyszłego apostolatu: "Pierwszą twą sprawą jest twoje własne uświęcenie. Troska o uświęcenie innych ma być przepełnieniem twej ku P. Jezusowi miłości. - Staraj się we wszystkim najwięcej przyjemności uczynić P. Jezusowi i zaufaj Mu przez Niepokalaną" (Pisma św. Maksymiliana, nr 864F).
Uświęcenie własne jest pierwszą formą ewangelizacji. Tylko wtedy, gdy to dzieło będzie aktualizowane, możliwe będzie pomaganie innym w nawracaniu się i zwróceniu ku życiu wiecznemu.
Przelewająca się miłość do Chrystusa w sercu człowieka jest widoczna i wzbudza w innych pragnienie podążania Bożymi drogami. Pragnienie zjednoczenia z Bogiem należy przekazywać, wychodząc z własnego doświadczenia drogi do doskonałości. Ojciec Kolbe podkreśla wartość łaski, która wspiera apostoła i jego głoszenia: "I apologetyka sama nikogo nie nawróci, jeżeli nie spłynie na nią łaska z rąk Niepokalanej. I ta więc sekcja w nauce apologetyki praktycznej więcej musi podkreślać konieczność uciekania się do Niepokalanej i wzbudzania miłości ku Niej w tym, z kim się dysputuje, niż ufać w skuteczność najjaśniejszych dowodów. Bo człowiek ma wolną wolę i trzeba łaski, by ją nagiąć, żeby pozwoliła rozumowi dać się przekonać i podążyła za prawdą" (Pisma św. Maksymiliana, nr 529).
Głoszone treści są naprawdę ważne, jednak Ojciec Maksymilian ukazuje główną rolę łaski Bożej, wspierającej misjonarza, któremu nie wystarcza siła jego argumentacji. Ta sama łaska ma wpływ także na serce i umysł odbiorców orędzia ewangelicznego, jeśli są wystarczająco otwarci.
Św. Maksymilian jest promotorem chrystocentrycznego głoszenia, bo pragnie przekazać miłość Chrystusa dla ludzkości, która dzięki Jego śmierci i zmartwychwstaniu została odkupiona. Tą prawdą chce żyć radośnie, ale też dać ją tym, do których dociera przez słowo i czasopisma. Ten zapał ewangelizacyjny pochodzi z jego osobistego przykładu życia ewangelicznego, który daje i poleca także współbraciom, którzy dzielą z nim tę samą misję. Wspomniane powołanie ubogaca się oczywiście dzięki Niepokalanej, która jest doskonałym wzorem bycia człowiekiem. Ona jest Matką Bożą i Jej cnoty są proponowane przez Świętego jako wyraz życia w Chrystusie na najwyższym poziomie. Proponowanie Matki Bożej jako nadzwyczajnego przykładu do naśladowania jest największą formą miłości, jaką misjonarz może przekazać bliźniemu.
DO REFLEKSJI
- Jakim jestem świadkiem wiary?
- Jaka relacja zachodzi pomiędzy moimi słowami a czynami?
- W jaki sposób święci pobudzają mnie do ewangelicznej doskonałości?
- Co mi nakazuje przykład Ojca Kolbego w samouświęceniu?
- Jakie są moje motywacje, aby nie ustać w drodze do świętości?
- W jaki sposób miłość do Niepokalanej wpływa na moje uświęcenie?
O. Raffaele Di Muro OFMConv, asystent midzynarodowy MI
• Rycerz Niepokalanej 11/2015, s. 8-9
