Od początku i przed wiekami.

Bóg w niezliczonej ilości możliwych istot, wyobrażających różne Jego doskonałości, widział też od wieków istotę ze wszech miar doskonałą, nieskalaną żadną zmazą grzechu. Odzwierciedlającą Jego przymioty tak wiernie, jak tylko to test możliwe dla stworzenia. Rozkoszował się tym widokiem i postanowił od wieków powołać ją do bytu w określonym czasie.

Stworzywszy aniołów, chciał Bóg, by dobrowolnie złożyli dowód, że zawsze i we wszystkim będą pełnić Jego wolę. Objaśnił im więc tajemnicę Wcielenia; zapowiedział, że powoła do bytu istotę złożoną z duszy i ciała i wyniesie ją do godności Matki Bożej, a jako taka stanie się ich Królową, którą także czcić będą. Niezliczone zastępy duchów anielskich powitały z radością Tę, którą ich Stwórca tak wynieść postanowił, i złożyli pokornie hołd swej Pani. Pewna jednak ich część z Lucyferem na czele, nie pomnąc, że wszystko to, czym są i co posiadają, od Boga mają, a sami ze siebie są zupełnie nicością, zbuntowała się, nie chciała się poddać woli Bożej, Uważali się bowiem za coś wyższego od przyobleczonej w ciało istoty ludzkiej. Hołd składany takiej istocie wydawał się im poniżeniem ich godności[1].

Za pychę spotkała ich kara natychmiastowa, wieczne odrzucenie od Boga - piekło. Jako czyste duchy posiadali oni umysł bystry, toteż czyn ich był całkowicie świadomy i dobrowolny. Zasługiwał w pełni na miano grzechu śmiertelnego, dlatego natychmiast stali się z aniołów szatanami na wieki.

W rajskim ogrodzie ujrzał szatan istotę podobną do Tej, która była przedmiotem jego wściekłości. Nie mógł dosięgnąć Boga, nie dosięgnie Jej, ale nienawiść swą wyleje na pierwszą matkę ludzkości, z której będzie musiała pochodzić i matka Mesjasza. Udało mu się nakłonić Ewę do sprzeciwienia się woli Bożej. Pychą i łakomstwem zwyciężył ją.

Przeliczył się jednak. Istota ludzka zależna w poznawaniu od zmysłów, daleka jest od tej jasności poznania, jaką posiada istota czysto duchowa - anioł. Toteż jej grzech jest dużo mniejszym od upadku zbuntowanych aniołów i stąd miłosierdzie Boże obiecuje ludziom Odkupiciela. Szatanowi zaś przepowiada Bóg, że zwycięstwo jego nad matką zapowiedzianej istoty nie zmieni jego planów. "Położę nieprzyjaźń między tobą a między niewiastą i między nasieniem twoim a nasieniem jej; ona zetrze głowę twoją, a ty czyhać będziesz na piętę jej." Rodz. 3. 15), Więc szatan ani na chwilę nie zatryumfuje nad ową Niewiastą, nigdy nie będzie Ona pod jego panowaniem.

W ciągu wieków widzą ją prorocy natchnieni a Pismo św. przygotowuje najpiękniejsze barwy, którymi Kościół malować będzie Jej postać Izajasz przepowiada wyraźnie: "Oto panna pocznie i porodzi syna, i nazwią imię Jego Emanuel" Bóg z nami. Entuzjastyczne pochwały dawane przez Pismo św. mądrości, córce syjońskiej i dzielnym izraelitkom, Kościół św. stosuje w liturgii do Dziewicy Niepokalanej. "Któraż to jest, która idzie jako zorza powstająca, piękna jako księżyc, wybrana jako słońce, ogromna jako wojsko uszykowane" "Wszystka jesteś piękna, przyjaciółko moja, a nie ma w Tobie zmazy" "jako lilia między cierniem, tak Przyjaciółka moja między córkami Adamowymi" (Pnp 6,9; 4,7; 2,2). "Tyś sława Jeruzalem, Tyś wesele izraelskie, Tyś cześć ludu naszego, żeś sobie poczęła mężnie i wzmocnione jest serce twoje, przeto żeś czystość umiłowała; przeto ręka pańska posiliła Cię; dlatego będziesz błogosławiona na wieki. Jdt 15,10-11).

Gdy się wypełniły czasy. W krótkich słowach Pismo św. przedstawia urzeczywistnienie się obietnicy Bożej. Poseł niebieski zwiastuje pokornej Dziewicy z Nazaretu radosną nowinę i przy tej okazji wypowiada najwyższe dla niej pochwały dyktowane - zda się - nie widokiem, jaki ujrzał w domku nazaretańskim, ale wspomnieniem wizji niebiańskiej sprzed wieków: "Bądź pozdrowiona łaski pełna, Pan z Tobą, błogosławionaś ty między niewiastami" (Łk 1,28).

Minęły miesiące oczekiwania, a nad stajenką betlejemską zabłysnęła gwiazda wieszcząca przyjście Mesjasza, Z Maryi narodził się Jezus, którego zowią Chrystusem (Mt 1,16),

Walka zawsze zwycięska z szatanem i jego nasieniem, posiadanie pełni łaski, złączenie się najściślejsze z Panem, macierzyństwo Boże, oto przymioty i zadania Najświętszej Maryi Panny, z których siłą rzeczy wypływa jej bezgrzeszność, owszem niepokalaność od pierwszej chwili istnienia, od samego początku. Oto tytuły do nowej nazwy, należnej Maryi - Niepokalanie Poczętej.

Taką znały Ją wierne dzieci Kościoła po wszystkie czasy. Na cześć przywileju Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny obchodzono w Kościele uroczystość od niepamiętnych czasów. Prawda ta zapuściła głęboko korzenie w tradycji chrześcijańskiej, w sercach wiernych i w chrześcijańskiej liturgii. Tę prawdę Ojciec Św[ięty] Pius IX w r. 1854 ogłasza jako dogmat uroczystymi słowami: "Definiujemy, że nauka, która utrzymuje, że Najświętsza Maryja Panna, w pierwszej chwili Swego poczęcia, ze szczególnej łaski i przywileju wszechmogącego Boga, przez wzgląd na zasługi Jezusa Chrystusa, Zbawiciela rodzaju ludzkiego, od wszelkiej zmazy pierworodnej była uchowana wolną, jest od Boga objawioną a przeto od wszystkich wiernych ma być mocno i statecznie wierzoną".

Prawdę tę sama Niepokalana Dziewica potwierdza, kiedy kilkakrotnie zjawia się w lurdzkiej grocie św. Bernadecie i kiedy przy ostatnim zjawieniu się na pożegnanie uroczyście wyjawia swoje imię: "Jam jest niepokalane Poczęcie".

Tę prawdę i ten dogmat wyrażamy i my wszyscy, gdy w myśl objawienia Bożego i za wolą Kościoła składamy hołd Niepokalanej Dziewicy w naszych modlitwach, w naszym postępowaniu, w naszej walce ze złem i w dążeniu do dobrego na wzór świetlanej postaci Niepokalanej.

Opisy powyższych grafik: 1. Nie wszystkie duchy anielskie złóżyły hołd Chrystusowi i Jego Matce, dlatego część ich strącona została w przepaści piekielne. 2. Ona (Niepokalana) zetrze głowę twoją (szatana), a ty będziesz czyhał na pietę Jej. 3. Bądź pozdrowiona łaski pełna, Pan z Tobą, błogosławionaś ty między niewiastami. 4. Oto Panna pocznie i porodzi syna i nazwie imię Jego Emmanuel (Bóg z nami). 5. Jam jest Niepokalane Poczęcie.

[1] W tym właśnie widzi wielu teologów przyczynę stwierdzonego w Piśmie św. upadku aniołów.