Marzec.

Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył, stworzył mężczyznę i niewiastę (Rdz 1,27).

Świat dostarcza człowiekowi bardzo dużo różnorodnych informacji. Idąc ulicą miasta, łatwo można zauważyć kolorowe, narzucające się reklamy. Zachęcają one kobietę czy mężczyznę do troski o własny wygląd, sprawność fizyczną czy rozwój intelektualny. Człowiek z łatwością wpada w zastawioną na niego pułapkę i poddaje się wpływom niejednokrotnie pozornie dobrych zachęt. Dlatego wydaje on dużo pieniędzy, aby wygląd zewnętrzny i sprawność intelektualna dorównywały obowiązującym standardom. Odmawia sobie wszystkiego, aby w wyścigu o bycie "kimś" nie stracić przemijającej nagrody i nie zająć ostatniego miejsca. W ten sposób tworzy obraz superczłowieka, ukształtowanego na swój obraz i swoje podobieństwo. Wybór takiej drogi rozwoju swej osobowości prowadzi do utraty lub zamazania w człowieku wyjątkowej godności dziecka Bożego, a w konsekwencji zniekształcenia w nim obrazu Boga.

A Bóg stworzył człowieka na swój obraz i swoje podobieństwo. Przez ten fakt wyniósł go do wyjątkowej i niepowtarzalnej godności dziecka Bożego. Tchnął w niego życie i zaprosił do relacji ze sobą. Jedyna w swoim rodzaju godność człowieka zobowiązuje go do wielkodusznej odpowiedzi na ten dar. Drogą, na której rozwój tak wzniosłego daru może się dokonać, jest chęć dążenia do czytelnego odbicia rysów Stwórcy w całej istocie osoby ludzkiej. Rysy te nabierają wyrazistości tylko wówczas, gdy jest pielęgnowany codzienny żywy kontakt z Bogiem, gdy dzięki modlitwie, czytaniu Pisma Świętego, praktykowaniu dobrych uczynków, człowiek zaczyna postępować tak, jak Bóg od niego tego oczekuje. Przyjmując do serca miłość Boga, człowiek staje się zdolny kochać Jego miłością wszystkich ludzi. Potrafi wyzwolić dobro tam, gdzie go nie ma lub zostało zniszczone. Umie w zdecydowany i odpowiedzialny sposób szanować życie każdego człowieka i odnosić się do innych z szacunkiem.

Osobą, w której najdoskonalej można dostrzec piękno obrazu Boga, jest Maryja. Ona była zawsze wierna Słowu, które otrzymała podczas zwiastowania. Doświadczając wielu różnych trudności, Maryja nigdy nie zeszła z drogi, na którą zaprosił Ją Pan. Dużym upokorzeniem, jakie przeżyła, był fakt, iż wielu ludzi nie przyjęło Jezusa jako Boga, i to sprawiało Jej ogromny ból. Jednak mimo tego zawsze była zapatrzona w swego Syna. Jej miłość do Niego przeprowadziła Ją przez wszystkie niezrozumiałe próby codziennego ziemskiego życia i doprowadziła do radości z chwały zmartwychwstania.

Orędownictwo Maryi pozwoli dzisiejszemu człowiekowi we właściwy sposób przeżywać swoją godność dziecka Bożego i kształtować dobrą i odpowiedzialną postawę w stosunku do każdego ludzkiego życia.

Miłość ku Niemu ubogaca, wpatrywanie się w Niego odświeża, Jego dobroć napełnia. Jego woń wskrzesi zmarłych, Jego widok chwalebny uszczęśliwi, bo jest On zwierciadłem bez skazy (Św. Klara z Asyżu).

S. Jolanta Dziekońska OSC, Rycerz Niepokalanej 3/2012, s. 12