Poznaliśmy już Maryję jako największe piękno wszechświata. Widzimy, jak naśladowanie Jej cech może radykalnie zmienić nasze życie, nasze życie wiarą - jak może dojrzewać nasza wiara i jak może ona być mocna.

Naśladowanie Maryi upodabnia nas do Niej. Zaś upodobnienie się do Niej przejawia się w naszych codziennych wyborach, decyzjach, postępowaniu, reagowaniu na różne zdarzenia i przeciwności na wzór Niepokalanej. Staniemy się jak Maryja, gdy pozwolimy Jej swobodnie w nas działać. Gdy pozwolimy, by Ona kształtowała (malowała) w nas obraz Jezusa Chrystusa, byśmy w ten sposób stawali się coraz bardziej Bożymi ludźmi. Być Jej, należeć do Niepokalanej całkowicie i bez zastrzeżeń - to podstawowy warunek, by zostać rycerzem Niepokalanej i szczególny charyzmat Rycerstwa Niepokalanej.

Oddanie się Niepokalanej

Istotą oddania się Niepokalanej jest akt naszej woli - raz uczyniony i nie odwołany. Polega on na wyrażonym pragnieniu należenia do Niej. Pomocą mogą tu służyć różne teksty i formuły oddania, np. akt oddania się Niepokalanej ułożony przez św. Maksymiliana i trafnie oddający istotę tego przyrzeczenia. Jednak nie formułka jest najważniejsza, ale wola, nasze wewnętrzne nastawienie, nasze pragnienie, w naszym wnętrzu wypowiedziane: "Chcę być Twój, Mamusiu Niepokalana!". I jeśli tego świadomie nie odwołamy, to choćbyśmy o tym nie pamiętali, nie czuli słodyczy należenia do Niej, choć zazwyczaj jest inaczej, to jesteśmy ciągle Jej. Możemy oczywiście kontrolować naszą wolę i ciągle odnawiać, i pogłębiać to oddanie, by wzrastać w miłości.

Tak więc w ofiarowaniu samych siebie oddajemy Niepokalanej wszystko to, co do nas należy. Co z tego wynika?

Otóż "jeśli my Jej, to i nasze wszystko jest Jej, i Pan Jezus przyjmuje wszystko od nas, jak od Niej, jak rzeczy Jej. I wszystkie nasze dotychczasowe uczciwe zajęcia i czynności już nie my sami ofiarujemy Bogu, ale Ona, Niepokalana" (św. Maksymilian), której staliśmy się własnością, je ofiaruje.

To, co szczególnie wyróżnia Rycerstwo Niepokalanej od innych maryjnych organizacji, czyli stanowi charyzmat rycerski, to cechy charakterystyczne całkowitego oddania się Niepokalanej. A mianowicie: oddajemy się Niepokalanej bez zastrzeżeń, bezgranicznie, jako rzecz, narzędzie i własność. Spróbujmy rozważyć te pięć cech i wprowadzić je w rycerskie życie.

Bezgranicznie - czyli w każdym miejscu i w każdym czasie cały Twój, Totus Tuus, dusza i ciało; ale nie tylko, bo jeszcze całe moje życie, i ponadto śmierć i wieczność - to wszystko oddaję Niepokalanej.

Bez zastrzeżeń - "Czyń ze mną, cokolwiek Ci się podoba. Jestem Twój, Mamusiu!". Bezwarunkowo - czyli w jakiś sposób chcemy przekazać nasze prawa do myśli, do uczynków, do słów w Jej ręce. Jest to ofiara z własnej woli: "Niech łaskawie raczy nie uszanować Ona naszej wolnej woli. A gdybyśmy chcieli czymkolwiek spod Jej ręki się wyłamać, niech zmusi siłą i jeszcze silniej do serca przyciśnie" (św. Maksymilian).

Rzecz - tak jak przedmioty materialne zużywają się i niszczeją w miarę używania, tak samo rycerz Niepokalanej winien być gotowy na wyniszczenie się dla Niej.

Narzędzie - tak jak narzędzie uczestniczy w zdolności i działaniu artysty (jak np. pędzel uczestniczy w dziele, które tworzy malarz), tak w dziedzinie duchowej, ten, kto się poświęca Niepokalanej, uczestniczy w Jej mocy.

Własność - tak jak domownik wchodzi i wychodzi ze swojego mieszkania, kiedy zechce, i przemeblowuje je według własnego gustu, tak Niepokalana ma kierować naszą wolą, jak Ona zechce i kiedy zechce według planu Bożego.

Owoce oddania się Niepokalanej

Oddanie w sposób wyjątkowy łączy nas z Maryją. Powoduje, że wszystko, co jest nasze, staje się Jej własnością. Ona sama jakby myśli, mówi i działa za naszym pośrednictwem. Dlatego mówimy: "Abyś mnie całego bez żadnego zastrzeżenia użyła".

Inną konsekwencją jest potrzeba, a nawet konieczność poznania Tej, której się człowiek oddaje.

Im bardziej poznaje się Maryję, tym większą darzy się Ją miłością i czuje potrzebę upodobnienia się do Niej i poświęcenia się Jej, by wzrastać konsekwentnie w miłości Jezusa.

Wzrastając w miłości Jezusa, odczuwa się coraz większą potrzebę pociągnięcia do tej miłości innych braci i sióstr.

Z tego rodzi się potrzeba apostolstwa, i to jak najbardziej skutecznego. Zatem poszukuje się wszelkich godziwych środków, na jakie pozwalają stan, warunki i okoliczności. Człowiek staje się gorliwym i coraz bardziej odpornym na przeciwności i porażki. Odpornym, gdyż codziennie odmawiany akt strzelisty O Maryjo bez grzechu poczęta... i często ponawiany akt oddania O Niepokalana, przypomina mu, że jest tylko narzędziem w rękach Niepokalanej i że działa dla Jej sprawy, a nie swojej, i że wszelkie porażki i trudności, jakie przeżywa, nie są ostatecznie jego porażkami, ale Niepokalana je dopuszcza. Wie bowiem, że i tak Ona swoją wolę przeprowadzi, która wcale nie musi zgadzać się z aktualną wolą i przekonaniem Jej rycerza, zawsze ułomną i podatną na błędy, pychę i szukanie własnej chwały. Taka postawa rodzi pokój serca, a w konsekwencji bezgraniczne zaufanie Niepokalanej, a nie sobie, i radość, że wszystko, co się dzieje, dzieje się tak, ponieważ tak chce Niepokalana.

Konsekwencją oddania się Niepokalanej jest także pragnienie, które nigdy nie wygasa w sercu rycerza Niepokalanej - pragnienie zdobycia całego świata dla Chrystusa przez Niepokalaną, by jak najwięcej ludzi mogło osiągnąć zbawienie.

O. Piotr Maria Lenart OFMConv
Rycerz Niepokalanej 4/2016, s. 16-17