Luty.

Jeśli kto chce pójść za Mną... (Mt 16,24).

Wśród różnych dobrodziejstw, jakie Bóg ofiaruje człowiekowi, jest niezwykły i drogocenny dar powołania kapłańskiego i zakonnego. Jest on Bożą tajemnicą, w której uczestniczy osoba wezwana przez Boga. Każdy powołany zostaje zaproszony do Jego służby nie dlatego, że jest tego godny, ale ponieważ Miłosierny Pan tego pragnie. Odkrywanie tej tajemnicy w sercu człowieka i przynaglanie do jej realizacji dokonuje się w mocy Ducha Świętego. To On jest sprawcą tego, że człowiek wiernie kroczy drogą powołania. Dzięki Jego pomocy osoba konsekrowana jest w stanie nawiązywać nieustanny, żywy kontakt ze swoim Oblubieńcem, mówić o Nim swoim życiem oraz kroczyć Jego śladami. W szczególny sposób Duch Święty jest obecny przy Ojcu Świętym, który jako następca Jezusa Chrystusa na ziemi pasterzuje całemu Kościołowi.

Niezastąpioną rolę w odkrywaniu i otwieraniu się na działanie Parakleta w życiu sióstr i braci oddanych Jezusowi odgrywa Maryja. Poprzez modlitwę różańcową wyprasza Ona moc i światło Ducha Świętego. Maryja uczy, jak w wirze codziennych obowiązków, różnych trudnych i niezrozumiałych spraw, serce osoby konsekrowanej powinno trwać w Sercu Boga. Ona prowadzi do głębi, która objawia się w ciszy i pokorze. Jako Mistrzyni życia duchowego czuwa, aby osoby Jej oddane nie ulegały codziennym drobnym kompromisom, a poprzez to nie odeszły od wierności Jej Synowi. Jako Matka dodaje odwagi, aby żyć bardziej, więcej, lepiej i nieustannie pogłębiać wiarę w bliskość Pana, który jest wierny. Na mocy tej wierności Bóg strzeże i doprowadza do celu powołania wszystkich, których przeznaczył do swojej służby.

Kochajcie zawsze Boga i swoje dusze i wszystkie swoje siostry i zachowujcie zawsze starannie to, co przyrzekłyście Panu. Pan niech będzie zawsze z wami i abyście wy zawsze z Nim były. Amen (Św. Klara z Asyżu).

S. Jolanta Dziekońska OSC, Rycerz Niepokalanej 2/2012, s. 32