Spór o pochodzenie Ducha Świętego stał się pretekstem do schizmy, bolesnego rozłamu Kościoła przełomu pierwszego i drugiego tysiąclecia. Problem ten określa się łacińskim słowem Filioque - "i od Syna (Duch Święty pochodzi)". Wyrażenie to zostało wprowadzone do wyznania wiary nicejsko-konstantynopolitańskiego ponad dwieście lat później przez kościół hiszpański na synodzie w Toledo w 693 r. Cesarz Karol Wielki wyraził zgodę na przyjęcie go do liturgii, mnisi frankońscy zaś dodali je do Credo. Stało się ono zarzewiem wielowiekowego sporu teologicznego między chrześcijańskim Wschodem i Zachodem. Według prominentnych teologów ortodoksji, "jeśli zaakceptujemy pogląd, że Syn wraz z Ojcem jest przyczyną istnienia Świętego Ducha, to oprócz naruszenia godnej szacunku i prawowiernej opinii Ojców, gdyż żaden Sobór nie mówił o Świętym Duchu jako pochodzącym i od Syna, podważamy samo pojęcie Ojcostwa w Bogu, skoro także Syn jest Przyczyną, na równi z Ojcem".

Chrystus porównał Ducha Świętego do wiatru, który wieje tam, gdzie chce, i choć szum jego słychać, to nie wiadomo, skąd przychodzi i dokąd zdąża - podkreślając w ten sposób nieuchwytność Jego działania i istnienia. Ta nieuchwytność sprawia, że postrzeganie tej Osoby jest możliwe w bardzo ograniczonym zakresie, gdy posługujemy się tylko instrumentarium naukowym. Poznanie Ducha Świętego odbywa się na drodze kontemplacji i widzenia duchowego.

Duch Święty nie jest "wymysłem" Nowego Testamentu ani Kościoła. Jego "ślady" można odnaleźć w Starym Testamencie, gdzie choćby pod postacią ognia prowadził naród wybrany do ziemi obiecanej. Duch Boży stoi u początku dzieła stworzenia i zbawienia. Co więcej, istniał przed tymi wydarzeniami. Podobnie jak Ojciec i Syn jest przedwieczny. Wraz z Ojcem i Synem istnieje bez początku i końca. Pojęcie czasu nie dotyczy Boga, żadnej Osoby Trójcy Świętej.

Każdy z wyznawców chrześcijaństwa, którejkolwiek denominacji, gdy mówi: "Wierzę w jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół", ma na myśli "swój" Kościół, bo przecież nie jest tak, że luteranie pochodzą od Lutra, a kalwini od Kalwina, podobnie jak katolicy nie są "papistami" i nie pochodzą "od Papieża". A przecież bardzo często tak myślimy...

Kościół od samego początku swojej historii uznawał jednorazowość chrztu świętego oraz jego konieczność do zbawienia. To ważna uwaga, gdyż wiele późniejszych wspólnot chrześcijańskich, a wśród nich anglikanie, baptyści, kalwiniści, metodyści, nie wiążą chrztu ze zbawieniem. Należy jednak zauważyć, że denominacje chrześcijańskie, powstałe w wyniku "wielkiego przebudzenia protestantyzmu" wieków XVIII i XIX, uznają za konieczne do zbawienia przyjęcie chrztu w imię Trójcy Przenajświętszej; są to m.in. pozostające na obrzeżach chrześcijaństwa, tzn. nie przez wszystkich uznawane za kościoły chrześcijańskie, wspólnoty Badaczy Pisma Świętego, Świadków Jehowy oraz mormoni.

Chrześcijańskie wyznanie wiary kończy pełne nadziei stwierdzenie: "Oczekuję wskrzeszenia umarłych i życia wiecznego w przyszłym świecie". Zakłada ono nie tylko prosty fakt wskrzeszenia, które niejako na nowo przedłuży ludzkie życie o kilkadziesiąt lat, ale obiecuje znacznie więcej, bo formułuje tezę o życiu w przyszłym świecie, które nie ma końca. Nie będzie to zatem powtórka z historii Łazarza, ale rzeczywistość o zupełnie nowej jakości.

Chrześcijańskie Credo kończy zdecydowane: "Amen!" Oznacza ono radosną akceptację wyrażonej przed chwilą wiary. Stanowi chrześcijańską uroczystą formułę, która kończy modlitwę i potwierdza wypowiedziane w niej słowa. Jest to rodzaj fiat - niech tak się stanie: niech mi się stanie.